Ahenk; gittiği yeni kolejde yaşadığı olaylar yüzünden, "Acaba bu koleje gelmekle hata mı yaptım?" diye düşünse de bu düşüncesini, "İyi ki bu koleje düşmüşüm." diye değiştiren birileriyle tanışır. Yeni okuluna, yeni arkadaşlarına, yeni düzenine karşı...
Seslerin arkamdan geldiğini anlayınca gülümseyerek onları dinlemeye devam ettim.
"Biz uyandık, o da uyansın."
Elif'in sesli bir nefes aldığını duydum daha sonra da yatakta bir hareketlenme oldu. "Gel buraya bakayım sen!"
"Hayır anne, sakın yapma!" dedikten sonra Mısra'nın kahkahaları doldurdu kulaklarımı.
Elif'in, "Şşş sessiz ol." demesine karşılık Mısra'nın kahkahaları da artmıştı. "Gıdıklamasana anne ya!" dedi kahkahalarının arasından. "Bak babam uyanacak."
"Az önce babanı uyandırmak isteyen sen değil miydin?"
"İstemiyorum artık!"
Yavaşça arkama döndüğümde Elif'in bakışları bana dönmüştü. Göz göze geldiğimiz zaman gülümsediğinde içimde oluşan mutluluk benim de dudaklarımda küçük bir gülümseme oluşturmuştu.
Bakışlarımı ondan çekip Mısra'ya baktım. "Ne bu gürültü?"
Mısra kafasını kaldırıp bana baktı. Gözlerini büyütüp, "Eyvah!" dedi. "Babamı uyandırdık."
Kaşlarımı çatıp yalancı bir kızgınlıkla, "Evet küçük hanım beni uyandırdınız." dedim. "Ve ben uyandığım zaman çok huysuz ve sinirli bir baba olurum."
Mısra, Elif'e bakıp, "Annem yüzünden oldu!" dedi hemen.
Yerimden doğrulup, "Beni ikiniz uyandırdınız, ikiniz de suçlusunuz." dedim. Daha sonra Elif'in önünde duran Mısra'yı kollarından tutup kendi önüme çektim. "Suçlular, cezalarını çekmeliler." dedikten sonra onu gıdıklamaya başladığımda gülerek elleriyle beni engellemeye çalıştı.
"Baba özür dilerim, dur lütfen!"
"Özrünüz geçersizdir küçük hanım."
Onu gıdıklamaya devam ettiğim sırada Elif, "Oldu o zaman ben kaçtım." dedi.
