159

113 5 0
                                    

Sakto lang palagi yung time kapag papasok ako sa school namin dahil naka bike naman ako pag papasok.

But this day just fck up, kung minamalas nga naman at na flat yung gulong ng bike ko.

And I don't have any choice, kinadena ko na lang sa isang poste ang bike ko at babalikan ko na lang mamaya pag uwi.

I sighed. Nagsimula na akong maglakad papasok, and I am sure i'll be late for the first time, medyo malayo pa ang school namin.

"Beatrix!" Someone called my name while I am walking at the side walk of the street.

I cocked my head on my life side to see who was it.

Eliazar?

He's my classmate.

He's on his bike, and himala kung ico-compute yung time kapag nag bike siya, hindi siya mal-late ngayong araw sa first class namin.

My brows furrowed when he came from where I am standing.

We're not close, we didn't even talk unless it's educational purposes.

"B-Bakit?" Shit! I stuttered.

When I saw him closer, I wonder why he's neat and clean today.

Don't get me wrong, sa tuwing papasok kasi siya ang gulo ng ayos niya. Marumi yung uniform at kusot, saka magulo ang buhok— for everyone nakaka turn off 'yon, but despite of that, I still have a crush on him. I don't know what's the reason. Maraming bagay ang nakaka turn off sa kanya, most of women in our school call him dugyot, and not that, he's always late in our first class... but he's still excell in our class, and my classmates and teachers can't see that.

And today is totally different, sobrang ayos niya.

He just have this normal face expression in his face. "Ahm, I saw you and your bike. Pwede kang sumabay sa akin."

My eyes grew bigger. What? Sasabay ako sa crush ko?!

"Ah, okay lang Eli, hehe..." I shyly uttered.

"No, I insist." This time he gave me a small smile.

"O-Okay." Inayos niya ang nasa likod niya para maka angkas ako, mabuti na lang at may upuan doon kaya hindi na ako mahihirapan.

Pagka angkas ko ay hindi ko alam saan ako hahawak.

"Kumapit ka na sa uniform ko," sabi niya at nagsimula ng mag pedal.

Wala na sana akong balak humawak sa kanya pero nabigla ako sa pag patakbo niya ng bike, kaya't bigla akong napayakap sa bewang niya.

I heard him laugh despite of the wind that hardly embracing and coming us.

"Tsansing ka." I still heard what he shouted while we are on a ride.

I just shooked my head while smiling. This day is unexpected, I am with my crush.

Pero wala pa kami sa school nang hininto niya ang bike sa gilid ng kalsada.

Nagtataka man ay bumaba rin ako. "Why are we here?"

He looked at me. "Ah Beatrix, baka kasi ma-late ka na rin sa first class natin, alam mo namang strict yung prof natin sa time na 'yon, you can take my bike, i-park mo na lang malapit sa may gate... may dadaanan lang ako, maglalakad na lang ako papuntang school."

I smiled. "No, I can wait here."

Wala na akong natanggap na sagot sa kanya ng may mga bata ang tumawag sa pangalan niya.

"Kuya Eli!"

"Kuya!!"

"Nandito na ulit si kuya Eli!"

Eli and I shifted our eyes to the kids. At napatingin ako kay Eli na agad sinalubong ang mga bata na may malawak na ngiti sa labi.

Binilang ko ang nga bata, and they are actually eleven.

Gulat pa rin ako ng si Eli mismo ang yumakap sa mga bata... kahit na marurumi sila.

Dinumog na si Eli ng mga bata pero tawa at ngiti lamang ang nakita ko sa kanya. He seems happy with kids.

And the next thing he did melt my heart.

May nilabas siyang mga sandwiches galing sa bag niya at binigay 'yon sa mga bata.

"Ako mismo gumawa niyan," he said while smiling sweetly na ngayon ko pa lang nakita.

"Thank you kuya Eli!"

"Salamat po! Gutom na gutom na kami kuya Eli, mabuti at lagi mo kaming dinadalhan."

Ngumiting muli si Eliazar at ginulo ang mga buhok nila. "Oo naman, lagi ko kayong dadalhan ng makakain."

Nakita kong nakusot at nabahiran na rin ng dumi ang uniform ni Eli pero hinayaan niya lang 'yon.

While looking at the view and scene in front of me... I can't help but smile.

If someone will also see this, their heart will surely melt. A good guy taking care and playing with kids.

I smiled once again.

Nagulat naman ako ng tinawag ako ni Eli at ipakilala sa mga bata.

Mga ilang minuto lang na nagkahiyaan sa mga bata pero hindi mahirap na makihalubilo sa kanila.

They are adorable!

Ayaw pa man ng mga bata na umalis kami pero wala kaming magagawa. Late na kami sa first class namin.

Nang nasa school na kami ay nag-usap kami tungkol sa mga bata.

"Alam ko na kung bakit kahit tama lang yung oras na pagpunta mo sa first class natin ay na l-late ka pa rin... hirap nilang iwanan." Eli nodded while he's smiling.

"Yep, but it saddened me because behind those smiles is the cruelty of the society. They should be in the school studying, and also playing like normal kids pero agad na namulat sa karahasan," sadness can be heard and evident in his voice.

He continued talking. "That's why I promise to myself that I'll study hard so that I can help every kids na pinagkaitan ng tadhana, kasi ako mismo naranasan 'yon. If I will have enough money, I will create a charity for them, for all the kids like them."

He's not just goods with the kids but also having plans with them.

Damn, I actually like the softest kind hearted, with principle and a right man.

"Eli."

"Hmm?"

I smiled genuinely when I got his attention. "Then can I come with you?"

--

HartleyRoses

One Shot StoriesWhere stories live. Discover now