မီးဖိုေပၚက အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ဆူပြက္ေနသည့္ ဆန္ျပဳတ္
အိုးကို အမႈမ့ဲ အမွတ္မ့ဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိျပီးမွ အသိဝင္လာ
ဟန္ျဖင့္ ေယာက္မျဖင့္တခ်က္ေမႊလိုက္ျပီး မီးဖိုေပၚမွအိုး
ကိုခ်သည္။
အရင္ေန႔ေတြကအတိုင္း ၂ေယာက္စာျပင္ဆင္ထားျပီးျဖစ္
ေသာ ပန္းကန္၊ ေရခြက္ ၊ ဇြန္း ၊ လက္သုတ္ပုဝါမ်ားမွာ
စားပြဲေပၚတြင္ အဆင္သင့္ရွိေနသည္။
ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္ကို ၂ပန္းကန္ခြဲထည့္ျပီး စားပြဲနား
သယ္လာလို႔ စားပြဲေပၚေနရာခ်ထားလိုက္ပါေသာ္လည္း
အတူတူစားမည့္သူေတာ့မရွိပါ။
သို႔ေသာ္ Sehun စားပြဲမွာဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး ထိုင္သူမရွိ
သည့္ ေဘးနားဘက္ျခမ္းကိုၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။
ဒီတေခါက္က်မွLuhanနားကို ဘယ္လိုျပန္သြားရမည္
မွန္းမသိပဲ Sehunမွာေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။
အနားသို႔တိုးမိတိုင္း သူျပန္ရေနသည္မွာ မ်က္ရည္ေတြ
ၾကီးပဲျဖစ္လို႔ သူေရွ႕ဆက္ျပီးမတိုးဝံ႕ျဖစ္ေနရသည္။
အခ်ိန္ေပးလွ်င္ေတာ့ျဖင့္၊ Luhanကို တေယာက္တည္း
ေနဖို႔ အခ်ိန္ေပးလိုက္လွ်င္ေတာ့ျဖင့္ အတိုင္းအတာတစ္ခု
မွာ ျပန္အဆင္ေျပလာမည္ထင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ Sehunကေတာ့ အခု အရမ္း လြမ္းဆြတ္ေနမိ
ပါသည္။
"ဆရာေလး …… "
"………ေၾသာ္ အန္တီလီ ေရာက္လာျပီလား ?
ကြ်န္ေတာ့္ကိုဒါေလးေတြတခ်က္ေလာက္ကူသိမ္းေပးပါ
ဦး ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြားေတာ့မယ္"
တစက္ကေလးမွ်ပင္ မတို႔မထိရေသးပါေသာ မနက္စာ
မ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးျပလ်က္ Sehun ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္
လိုက္သည္။ ထမင္းစားပြဲနားမွ ထြက္သြားမည့္အခ်ိန္မွာ
ေတာ့ အန္တီလီမွာ စိုးရိမ္တၾကီးေလသံျဖင့္ဆိုပါသည္။
"နည္းနည္းပါးပါးေလးေတာ့စားသြားပါဦးလားကြယ္"
"ကြ်န္ေတာ္ဗိုက္မဆာလို႔ပါ ရပါတယ္"
ေခါင္းျငိမ့္ျပံဳးျပလ်က္ ထြက္သြားေပမ့ဲ ႏြမ္းနယ္ေနသည့္
မ်က္ႏွာေလးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာၾကည့္ေနရုံမွ်သာ
အန္တီလီတတ္ႏိုင္ေလသည္။
YOU ARE READING
The years I have loved him
Fanfictionကိုယ္ သူ႕ကိုခ်စ္ခ့ဲတ့ဲႏွစ္ေတြမနည္းလွဘူး။ ကိုယ် သူ့ကိုချစ်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေမနည်းလှဘူး။ Cover Artist - @Kao
