Perspectief Hicham
Met mijn glas thee onder mijn neus zat ik voor mijn uit te staren. Ik dacht terug aan gisteravond, nadat ik Sarah had gezien ben ik er toch weer over haar na gaan denken. Méér dan ik eigenlijk wilde. Ze blijft maar ik mijn hoofd spoken. Ik herken mezelf de laatste maanden niet eens terug. Nog nooit heeft een meisje zoveel effect op mij gehad, nog nooit. Ik begon in eens te twijfelen over Yamina. Ze is zo anders dan Sarah. Yamina is zo open en altijd vrolijk. Ik krijg van haar altijd de indruk dat ze het leuk vind om tijd met me door te brengen. Maar Sarah, is zo anders, zo apart. One of a kind en dat weet ik. Ik moet echt een beslissing nemen. Iedere keer als ik denk dat ik die keuze heb gemaakt ga ik weer twijfelen, ik bedoel.. Ik heb wel 2 keer met Sarah gezoend? En ze zoende me terug. Waarom deed ze dat? Waarom? Als ze niet in me is geïnteresseerd waarom zoent ze me dan? Weet ze eigenlijk wel dat ik haar écht leuk vind?
Ik vraag het me echt af, misschien moet ik het haar eerlijk vertellen. Of misschien moet ik aan Laila om advies vragen. Nee, laat ik dat maar niet doen. Dit is iets tussen mij en Sarah en voor de rest heeft niemand hier iets mee te maken. Ik moet het haar gewoon vertellen. Als ze me afwijst weet ik genoeg, maar hoe dan ook.. ik moet het haar ooit vertellen. De geur van de zoete thee drong in mijn neus en ik werd teruggetrokken naar de realiteit. Ik zat aan tafel met Laila tegenover mij. Ik had niet door dat ze al die tijd naar me zat te kijken. Ze keek me met een glimlach aan en vroeg waar ik aan dacht. Ik schudde zachtjes mijn hoofd.. Zucht.. "Nergens aan." Ze knikte rustig en stond op. We waren nu al 2 weken in Marokko en we gingen over een week alweer weg.
Ik vind het aan de ene kant heel erg jammer, maar aan de andere kant kan ik niet wachten om weer terug te gaan naar het normale leven.
Ik heb de afgelopen 2 weken vaak naar Nederland gebeld om te vragen hoe het met Yemma gaat. Iedere keer krijg ik te horen dat het goed met haar gaat, maar of het ook echt zo is weet ik alleen maar als ik weer terug in Nederland ben.
Ik besloot om even bij mijn grootouders langs te gaan. Ik ben al een paar dagen niet bij ze geweest en zo lang ben ik hier niet meer.
Ik liep de straten door en dacht aan hoe of wat ik tegen Yamina moet zeggen. Ik wil dat meisje geen pijn doen, daar is ze te lief voor.
In de verte zie ik 2 meisje staan. Ik zie dat 1 van de 2 tegen een deur staat geleund en de ander er tegenover staat. Naarmate ik dichterbij kom lijk ik ze te herkennen, maar dat kan toch niet? Huh? Ik herkende de straat en bedacht me dat Latifa hier woonde, maar wat doet Sarah hier? En sinds wanneer gaan ze met elkaar om? Ik kreeg niet de indruk dat ze aanzagen komen. Ik hoorde Latifa snikken en ik kon zien dat Sarah een traan wegveegde, net toen ze elkaar omhelsde passeerde ik hun en keken ze me allebei met een betrapt gezicht aan? Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen dus besloot ik om ze maar te groeten. "Hallo dames." Ik zag dat Latifa meteen naar de grond keek, maar het was te laat. Ik kon nog net zien dat ze een blauw oog had en dat ze veel had gehuild, aan haar lip te zien heeft ze iets van gevochten? Alleen Sarah antwoordde mijn groet met een korte "Hey." Ik voelde me ongelofelijk ongemakkelijk en volgens mij was het wederzijds. (Nog steeds begreep ik niet wat zij samen deden, maar ik kreeg het gevoel dat het niet het moment was op het te vragen). Van Latifa heb ik nooit een groet terug gekregen en ze haastte zich naar binnen. Ik keek Sarah verbaasd aan. "Wat is er met haar gebeurd?" Ze keek me met gehuilde ogen aan. "Niks."
Rustig liepen we bij de deur van Latifa weg. "Ik wil me nergens mee bemoeien, maar, ik geloof je eerlijk gezegd niet. Het is geen geheim wat voor relatie jullie hebben, dus het is toch niet zo vreemd dat ik deze vraag stel nadat ik jullie zo zie? Of wel?"
Ze stopte met lopen en keek me aan. "Luister Hicham. Ik wil niet dat je denk dat je probeer af te poeieren met een slap excuus. Maar ik kan je dit écht niet vertellen, ik weet dat je me een vreemd type vind dat nooit iets verteld, maar dit kan echt niet, sorry. Ik weet niet of het mag, of je het zult begrijpen. Het is gewoon te moeilijk en te ingewikkeld. Sorry, dat is het enige wat ik je nu kan zeggen. Ik hoop dat je hier begrip voor hebt." Ik kon aan haar manier van spreken zien dat ze niet overdreef. Het moest inderdaad iets zijn wat ze me géwoon niet kon vertellen?
Ik wilde niet dat ze overstuur raakte dus liet ik het hier bij………..voor nu.
"Is goed, sorry." Ze knikte en we liepen rustig verder.
Plotseling besefte ik me dat ik nu alleen met haar ben, maar is dit wel het goede moment??
Ik wilde een normaal onderwerp aansnijden dus vroeg ik haar "ben je gister nog lang gebleven?" Ze keek omhoog en het leek niet zo$n goede vraag. Gelukkig gaf ze wel antwoord. "Nee, nadat ik jou met je vriendin zag ben ik niet heel lang meer gebleven." Mijn adem bleef in mijn keel vastzitten en ik kon niet geloven wat ze zei. Ik zag dat ze me vluchtig aankeek. "Mijn vriendin?" "Ja, Yamina heet ze toch? Als ik me niet vergis?" Ik zag dat ze rustig doorliep en ik volgde. Tfoe, ik wist niet wat ik moest zeggen. "Ja, ze heet Yamina." Ze bleef stilstaan en ik wist niet of ze tranen in haar ogen had om Latifa of om..? In ieder geval ze moest ervandoor en we namen afscheid. Ik moest de groetjes doen aan Laila en ze toverde een glimlach om haar gezicht. Ze stak haar hand rustig uit en ik die van mij. "Tot ziens Hicham." De manier hoe ze dit zei beviel me niet. Ik schudde zachtjes haar hand en zei hetzelfde. "Tot ziens Sarah." Bij het uitspreken van deze woorden voelde ik een hele kleine kneep. Zou ze hier iets mee bedoelen of.. Ze draaide zich om en liep weg. Ik zag hoe de wind haar krullen de lucht in waaide en de hoek om liep. Zucht.. Ik haalde mijn hand door mijn haar en was verbaasd over wat er allemaal zo snel is gebeurd? Wat was dit? Het voelde alsof het een afscheid was? Hoe weet ze trouwens van Yamina af? Zucht.. Ik draaide me om en liep richting huis. Het bezoekje aan mijn grootouders moet maar een dagje wachten.. Zucht.. Dat kneepje?
