Perspectief Hicham
Ik sloot de deur van mijn auto en leunde tegen de motorkap. Ik staar naar de voordeur en ik weet dat ik naar binnen moet gaan, omdat ik moe ben en geen zin meer heb om na te denken besluit ik om gewoon naar binnen te gaan en het allemaal over me heen te laten komen. Ik draai de sleutel om en open de deur. Heel zachtjes sluit ik de deur achter me en draai ik het slot om.
Ik loop de trap op naar boven en zie dat het licht van de tv brandde. Dat betekende dus dat er nog iemand wakker was. Ik bleef even een paar seconde wachten en keek op mijn horloge. Ik zag dat het 23.58 was. Ik nam een diepe zucht en liep verder naar boven. Ik was eerst van plan om direct naar mijn kamer door te lopen maar mijn nieuwsgierigheid liet mij richting de huiskamer te lopen. Voorzichtig duwde ik de deur open en zag ik dat Laila op de bank lag. Ik kon niet zien of ze nog wakker was. Ik kuchte even en zag dat Laila haar hoofd omdraaide en naar me keek. Ze ging overeind zitten en bleef me aan kijken. Er ging van alles door mijn hoofd.
Verdriet, angst maar ook kwaadheid. Ik was vooral kwaad omdat ze het al die tijd van mij verborgen hadden gehouden en mij niet verteld hadden waar ik recht op had. Het is ook mijn moeder en ze hadden het me gewoon moeten vertellen.
Ze stond op en liep naar me toe. Met tranen in haar ogen en een trillende stem begon ze. "Luister Hicham, ik weet dat je misschien boos bent omdat we je het niet eerder verteld hadden, maar het was gewoon zo moeilijk. We konden het zelf niet eens geloven en jij had als zoveel aan je hoofd met school enzo. Iedere keer als we het je wilde vertellen kon ik het gewoon niet." Terwijl ze dit op een zachte toon vertelde gleden de tranen over haar wangen heen. "Denk je dat ik het fijn vond om je dit niet te vertellen, ik heb er al die tijd met niemand over kunnen praten. Yemma is ziek. Onze yemma is écht ziek." Bij het horen van deze woorden kwam ik terug in de realiteit en vergat ik waarom ik boos was. Mijn boosheid valt in het niets bij het horen van die woorden. Ik liep naar Laila toe en omhelsde haar. Haar tranen waren in de tussentijd heviger geworden en ik veegde die weg. "Safi, laten we gaan slapen. We praten er morgen wel verder over."
Na een slechte nachtrust stond ik de volgende ochtend vroeg op. Ik keek op de klok en zag dat het pas 5.49 uur was. Terwijl ik naar de plafond zat te staren gingen er allerlei gedachtes door mijn hoofd die mij beangstigden. Hoe zou mijn leven eruit zien zonder mijn moeder? Dat zou echt ondenkbaar zijn. Hoe zou ik in godsnaam moeten verder leven? Hoe zou je kunnen trouwen? Kinderen krijgen? Deze gedachtes verstikte mij dus besloot ik om op te staan. Nadat ik had gedouched en gebeden liep ik naar beneden. Terwijl ik de trap afliep rook ik de geur van koffie. Precies zoals yemma het altijd maakt, met een beetje kaneel erin waardoor je die heerlijke geur krijgt. Toen ik de keuken in liep trof ik daar yemma aan. Ze zat aan tafel met een kop koffie voor d'r. Bij het zien van haar kreeg ik een raar gevoel. Ze stond op en ik liep naar haar toe. "Sabag' el geer e yemma". "Sabag’el geer." Ik omhelsde haar en kuste haar voorhoofd. Ik schonk koffie in en ging tegenover haar aan tafel zitten. Terwijl ik met haar praatte over 'normale' dingen keek ik haar aan en vond ik haar en niet 'ziek' uitzien. Ik vroeg aan haar hoe ze zich voelde, ze keek me aan en zei dat ze zich erg goed voelde en dat ze niet echt ziek is. Ik wilde meer duidelijkheid hebben over wat de doktor tot nu toe heeft gedaan en wat hij van plan is. Word ze geopereerd? Maar zelf had ze alle antwoorden ook nog niet. Ze heeft een heleboel medicijnen gekregen en nadat ze die heeft gebruikt gaat de dokter kijken of dat het heeft geholpen en of het er geopereerd moet worden, wat waarschijnlijk gaat gebeuren. Aangezien het nog niet helemaal duidelijk was in welke stadium yemma de ziekte is, besloot ik om niet verder te vragen. Nog niet.
Doordat ik me zo gespannen voelde, besloot ik om naar de sportschool te gaan om daar mezelf af te reageren.
