De week ging erg snel voorbij. De dagen vlogen weg en voordat we het wisten belde vader ons op om te vertelen dat ze veilig in Marokko waren aangekomen. Ik heb de afgelopen dagen veel overgewerkt en ben echt doodmoe. Vandaag en morgen ben ik vrij en als alles Insha'Allah goed gaat, vertrek ik overmorgen naar Marokko. Ik heb er echt zoo veel zin in. Ik kan niet wachten totdat ik weer op dat oranje zand van Marokko loop, die beruchte zwarte plastic tasjes draag die je overal in het land ziet, de hete zon op mijn huid voel. Het geluid van de krekels die met elkaar communiceren hoor. De overvolle taxi's die je langs ziet rijden. Kleine kinderen die langs de weg eieren, vijgen, iezoem-biën (mais) en thèhen-dieth verkopen. (sorry maar ik weetniet hoe die laatste in het Nederlands heet). Na 4 jaar ga ik weer mijn familie zien. Ik heb ze echt zo gemist. Vooral de familie van mijn moeder. Zij behandelde ons altijd zo goed en ondanks dat we elkaar 1 keer in het jaar of 2 jaar zagen, voelde het altijd weer vertrouwd als we elkaar zagen.
Ik mis Marokko écht. Het enige waar ik tegen op kijk is dat ik voor het eerst sinds het overlijden van Yemma dat huis naar binnen moet gaan. Het is ons huis en het voelt ook als een 'thuis' aan, maar toch.. Ik heb altijd het gevoel dat er iets mis is met dat huis. Ik herinner me een situatie die ik tijdens mijn laatste vakantie mee maakte. Ik heb er eigenlijk nooit over gepraat en ook nooit meer aan gedacht. In het huis waar ik ben geboren, wonen we nog steeds. Ik slaap zelfs in dezelfde kamer als waar ik ben geboren. Ik had in ieder geval een hele rare droom.. of was het geen droom? Zelfs als ik er nu aan denk raak ik verward. Ik droomde dat ik een huilende baby zag, die verwikkeld was in een mooie witte zijde laken met een zacht gele geborduurde rand. Die laken kwam me zo bekend voor. De baby bleef maar huilen en huilen. Ik zag een jonge vrouw die er heel goed uit zag. Ze probeerde het baby'tje stil probeerde te krijgen, maar het lukte haar niet. Omdat het baby'tje ZO hard huilde schrok ik wakker. Ik vond het maar een vreemde droom, dus sloot ik mijn ogen en wilde verder slapen. Ik had mijn ogen nog niet dicht ik hoorde de baby wéér huilen. Alleen klonk het dit keer alsof die baby in de kamer ernaast was. Ik deed ik mijn ogen open en keek rond. Ik ging overeind zitten en nog steeds hoorde ik het gehuil. Omdat ik nu niet meer wist ofdat ik sliep of niet begon ik te zachtjes te zingen.. Ik vond het zo stom om mezelf te knijpen (wat je altijd in film ziet) dus ging ik zachtjes zingen. Ik hoorde en wist nu dat ik echt wakker was. Nog steeds hoorde ik het gehuil dus kwam ik uit mijn bed en liep mijn kamer uit en liep de comidor in. Ik keek rond en het was duidelijk dat niemand wakker was en liep snel naar de kamer van Yassine. Ik dacht dat hij misschien aan het huilen was, maar toen ik naar binnen keek was hij lekker aan het snurken. Ik draaide me om en kreeg een soort stikkend gevoel. Ik kon moeilijk ademhalen en ik raakte in de war. Ik weet nog heel goed hoe ik me voelde. Ik raakte haast in paniek en ik liep snel terug naar mijn kamer. In 1 ruk de deur van mijn balkon open en liet de heerlijke koele lucht mijn luchtweggen vrij maken. Ik nam een hele diepe zucht en ik voelde me zo opgelucht. Na een paar keer diep adem gehaald te hebben, keek ik nog even naar de lucht. Ik vond de sterren altijd zo interessant. Er was altijd 1 ster die zo ontzettend fel was, ik kon hem altijd terug vinden. Na mijn laatste diepe zucht wilde ik naar binnen gaan en ik besefte dat ik het gehuil niet meer hoorde. Ik liep naar mijn bed en viel meteen in slaap. Ik heb er nooit meer aan gedacht. Behalve toen ik 2 dagen later voor de spiegel stond. Wat er toen gebeurde maakte mij veel banger. Nu ik er weer aan denk lijkt het net alsof ik dit allemaal vergeten was. Het voelt ook aan alsof ik nu pas mijn geheugen terug heb. Hoewel ik dit nooit vergeten ben. Vreemd? Anyway, zelfs nu schrik ik ervan als ik eraan denk. Ik stond voor de spiegel en ik keek nog even snel ofdat alles goed zat, voordat ik naar buiten ging. Vlak voordat ik weg wilde lopen zag ik iemand achter me staan. Ik zag dat het een meisje was en keek haar strak in de ogen aan. Ik bleef haar maar aankijken en durfde niet achter me te kijken. De reden hiervoor was, omdat het meisje dat achter mij stond mijn evenbeeld was. Ze leek echt sprekend op mij. Alsof ik mezelf dubbel zag. Het meisje had precies dezelfde kleren als ik aan, was even lang als ik , precies hetzelfde figuur. Het enigste verschil was, dat zij stijl kort haar had en ik had lang krullend haar. Ik zag dat ze wat wilde zeggen dus bleef ik haar maar gewoon aankijken, op dat moment was ik helemaal niet bang ofzo. Ik vond het wel scary, maar ik was niet écht bang. Ze keek me heel verdrietig aan en zei "Ik vergeet het werkelijk nooit." ze zei: "waarom ik?" Ik zag dat ze tranen in haar ogen had. "Hoe bedoel je?" Vroeg ik haar nog, maar ze zei niks. Ik bleef haar nog steeds aan kijken en zei "wat bedoel je precies?!" en toen zei ze "waarom jij?" Ik vond het nu wél eng en vreemd dus draaide ik me om en zag niks. Helemaal niks. Ik draaide me weer om en keek in de spiegel en zag niet meer dubbel. Ik was weer alleen en zo voelde het ook, alsof ik wéér alleen was. Omdat we die dag erna vertrokken, heb ik er nooit meer aan gedacht en liet ik het voor wat het was..
