Perspectief Sarah
Ik keek op de klok en zag dat het kwart voor negen was. Ik keek naar de rug van Latifa en kon aan haar ademhaling horen dat ze nog sliep. Ze weet waarschijnlijk niet dat ik haar vannacht op hoorde staan. Ik hoorde toen ze de deur opendeed en ik zag dat ze op het balkon een tijdje stond. Toen ik haar vanuit mijn bed hoorde snikken voelde ik me schuldig omdat ik niet opstond en naar haar toe ging, maar aan de andere kant denk ik dat ze zulke momenten alleen moet zijn. Op sommige momenten kunnen andere mensen niks voor je doen en wil je gewoon alleen samen met je verdriet zijn, dat is iets wat ik maar al te goed weet.
Ik stond op en liep lang de foto van yemma en wenste haar in stilte goede morgen.
Ik liep naar beneden en zag dat Malika aan het dweilen was. Ik wenste haar goedemorgen en zij deed hetzelfde. Ik vroeg waar mijn vader was en zei dat hij vroeg was vertrokken en naar de markt was gegaan. Ik had het kunnen weten. Hij is nooit thuis als we in Marokko zijn. Ik wist dat ik haar nu moest vertellen dat Latifa bij ons was blijven slapen. "Trouwens, ik ben gisteravond een vriendin tegengekomen in de stad en ze is met me mee naar huis gekomen." Ik zag dat Malika vreemd opkeek. "Oh., is goed, maar hoe komt het dat ik haar gisteravond niet zag?" Ik moest heel snel nadenken voor een smoes. "Toen was ze al boven, ze was verlegen, omdat je gister bezoek had." Ik zag dat ze knikte en dat ze het begreep. "Is goed, koffie is al klaar als jullie willen drinken."
Ik liep naar de woonkamer en zag dat Yassine tv zat te kijken en dat Samir koffie aan het drinken was. Dat hij al zo vroeg waker was? Hij was later thuis dan ons?
Zucht.. Hoe moet ik hém in godsnaam gaan vertellen dat Latifa bij ons is blijven slapen?
Hij weet precies hoe het tussen ons zit en als ik nu in eens ga zeggen dat we 'vriendinnen' zijn weet hij gewoon dat ik aan het liegen ben. "Hey mannen." Ik zag dat ze beide opkeken en groette me beide terug. Ik zag aan Yassine's gejeuk dat hij meskien helemaal is gebeten door de muggen. Ik ging naast hem zitten op de bank en vertelde dat hij dat spul moest gebruiken wat ik van de week aan Malika had gegeven. "Het werkt echt. Ik ben helemaal niet meer gebeten, nadat ik het had gebruikt." Ik zag dat hij me met grote ogen aankeek. Hij was blijkbaar de wanhoop nabij, want hij stond op en rende meteen naar Malika.
Ik wist dat ik het Samir nu moest vertellen, alleen wist ik niet hoe? Ik kan hem toch niet de waarheid vertellen? of wel? Ik weet dat ik hem werkelijk alles kan vertellen. Hij is niet zoals andere broers tegen wie je 'bepaalde' dingen niet kan vertellen. Ik wéét dat ik hem alles kan vertellen, maar dit gaat niet over mij. "Hey Samir, je raad nooit wat ik gister hem meegemaakt."
Ik zag dat hij geschrokken opkeek en zetten rustig zijn kopje op tafel. Hij keek me meteen met gespannen ogen aan en wachtte totdat ik mijn verhaal deed. Hij leek wel érg geïnteresseerd. Anyway.. "Ik was dus gisteravond in perky (soort van plein) en toen ik na afloop naar huis wilde gaan kwam ik Latifa tegen. (Ik zag dat zijn ogen nog groter werden en dat hij bleef knikken, ik vond het maar een vreemde reactie maar ging toch verder met mijn verhaal). "Ik kwam haar dus tegen en ze kwam naar me toe en je raad nooit wat ze me vroeg?" Ik zag dat ik geen reactie van hem kreeg dus verzon ik zelf maar een antwoord. "Ze vroeg of ze bij mij kon blijven slapen omdat haar ouders niet thuis waren en ze was haar sleutels thuis vergeten, omdat je weet dat ik haar niet mag wilde ik nee zeggen, maar ik kon aan haar zien dat ze echt nergens naartoe kon en volgens mij had ze iets van gevochten want ze had een blauw oog. Ik had haar er niet naar gevraagd omdat.. Omdat ik het niet wilde weten, dus Latifa ligt boven nog te slapen. Kan je het geloven?"
Ik zag aan hem dat hij niet precies wist wat hij moest zeggen en ik bleef maar door lullen. "Hoe lang blijft ze?"
"Goeie vraag. Dat heb ik haar helemaal niet gevraagd. Ik denk dat ze naar huis gaat zodra haar ouders thuis zijn. Hoezo?" "Nee, gewoon . Vind je het niet vreemd dat ze je nu opeens wel kent? Zodra ze je nodig heeft kent ze je weer, maar goed Saar, het is jou keus." Hij pakte zijn sleutels en wilde opstaan. Ik kreeg meteen een schuld gevoel omdat ik tegen hem had gelogen. Het is de eerste keer dat ik tegen mijn eigen broer had gelogen. Vlak voor hij opstond zette hij zijn linkerhand op mijn rechterschouder. Ik keek hem aan en hij zei "en Saar, je weet dat je me alles kunt vertellen en ik zal er altijd voor je zijn. Ik wil dat je dat even weet." Ik keek hem aan. "Ja natuurlijk weet ik dat, dat weet je toch?" Hij gaf me een glimlach en hij liep naar buiten. Ik hoorde hoe hij de auto in stapte en hoe hij de straat uitreed. Of had ik hem toch de waarheid moeten vertellen?
Perspectief Samir
Nadat ik slecht had geslapen besloot ik om niet langer dan nodig in mijn bed te blijven liggen. Ik wilde vandaag het graf van yemma opzoeken. Ik ben de afgelopen 2 weken al een aantal keer geweest, maar heb tegen niemand wat gezegd. Al helemaal niet tegen Sarah. Ik ben bang dat ze het niet aankan. Het gaat nu juist zo goed met haar. Na me te hebben aangekleed liep ik naar beneden en nam ik wat koffie. Natuurlijk was die kleine al wakker en zat hij voor de tv. Na een paar minuten hoorde ik dat iemand wakker was. Wie zou het zijn? Sarah of Latifa? Toen ik haar met Malika hoorde praten wist ik dat het Sarah was. Ze liep naar binnen en we groetten elkaar. Ze heeft geen idee wat ik allemaal al weet. Ze ging naast Yassine zitten die zijn bruine beentje aan het open jeuken was. Ze vertelde hem dat hij naar Malika moest gaan voor wat spul en hij rende meteen weg. Ik zag dat Sarah een beetje voor haar uit zat te staren. Ik wilde niet dat ze het door had dat ik naar haar keek dus richtte ik me weer tot mijn koffie. "Hey Samir, je raad nooit wat ik gister hem meegemaakt."
Ik kon mijn oren niet geloven, gaat ze het echt vertellen? Ik bedoel, natuurlijk wil ik weten wat er allemaal is gebeurd maar.. aan de andere kant?
Omdat ik aandachtig het hele verhaal wilde horen zetten ik mijn koffie opzij en keek ik haar aan. "Ik was dus gisteravond in perky en toen ik na afloop naar huis wilde gaan kwam ik Latifa tegen."
Ze gaat hét dus echt vertellen
"Ik kwam haar dus tegen en ze kwam naar me toe en je raad nooit wat ze me vroeg?" Ik gaf geen antwoord en ik bleef maar luisteren. "Ze vroeg of ze bij mij kon blijven slapen omdat haar ouders niet thuis waren en ze was haar sleutels thuis vergeten, omdat je weet dat ik haar niet mag wilde ik nee zeggen, maar ik kon aan haar zien dat ze echt nergens naartoe kon en volgens mij had ze iets van gevochten want ze had een blauw oog. Ik had haar er niet naar gevraagd omdat.. Omdat ik het niet wilde weten, dus Latifa ligt boven nog te slapen. Kan je het geloven?"
Ik wist niet zo goed hoe ik hierop moest reageren. Ik wist dat ze loog en ik begrijp ook waarom, maar toch? Ik had gehoopt dat ze me de waarheid zou vertellen. Ik probeerde een normale reactie te geven. Een reactie die ik zou geven als ik nergens iets vanaf wist.
"Hoe lang blijft ze?"
"Goeie vraag, dat heb ik haar helemaal niet gevraagd. Ik denk dat ze naar huis gaat zodra haar ouders thuis zijn. Hoezo?" "Nee., gewoon. Vind je het niet vreemd dat ze je nu opeens wel kent? Zodra ze je nodig heeft kent ze je weer, maar goed Saar, het is jou keus." Ik pakte sleutels en wilde opstaan. Vlak voordat ik opstond hield ik haar schouder even vast. Ik keek haar aan en hij zei "Saar, je weet dat je me alles kunt vertellen en ik zal er altijd voor je zijn. Ik wil dat je dat even weet." Ze keek me aan. "Ja natuurlijk weet ik dat, dat weet je toch?" Ik wist dat ze loog, maar begreep het ook waarom. Ik gaf haar een glimlach en liep naar buiten. Ik stapte in de auto en ging naar mijn moeder..
