Met mijn hand ging ik naar mijn kale hals en voelde de lege plaats waar eigenlijk mijn ketting hoorde te hangen. Ik had zo'n pijn in mijn hoofd en was nog steeds erg verkouden. Trok mijn slippers uit en ging even op bed liggen. Niks was veranderd, helemaal niks. Alles was nog precies zoals ik me herinnerde, behalve ik ben veranderd. Als ik denk aan het meisje dat ik was tijdens mijn laatste vakantie en aan wie ik nu ben. Ik ben zo veranderd.
Wat was ik eigenlijk gelukkig in die tijd. Ik besef me nu pas wat voor gelukkig leventje ik had..
Ik staarde een paar seconde voor me uit toen ik Youssef mijn kamer binnen hoorde lopen met mijn koffer. Ik stond meteen op om plaats te maken en hij legde mijn koffer op mijn bed. Die moet ik natuurlijk ook nog uitpakken. Ik keek hem lachend aan. Hij was zo’'n aardige oom. "Ewa, Sarah, hoe voelt het om na al die tijd terug te zijn?" "Ja, voelt eigenlijk wel goed." (Tot nu toe, dacht ik in mijn zelf.)
"Ik ga nu richting huis, wil je eerst gaan slapen en uitrusten of wil je meteen met me mee." Omdat mijn grootouders één van de hoofdredenen waren dat ik naar Marokko was gekomen, besloot ik om meteen mee te gaan. Ik zei dat ik over 10 minuten naar beneden zou komen. Ik opende mijn koffer om er wat spullen uit te halen die ik als cadeau had gekocht. Ik stopte ze in een rugtas en keek nog voordat ik naar beneden ging in de spiegel. Pff. Die ogen van mij, niet normaal. Vlak voordat ik de trap af wilde lopen, stopte ik. Mijn lichaam werd als het ware de andere kant opgeduwd om naar boven te lopen. Ik liep naar boven en bleef voor de deur staan, wat vroeger de kamer van mijn ouders was. Nu hebben mijn vader en Malika een andere kamer. Ik stond stil en raakte met mijn hand de handvat aan, omdat ik wist dat ik het nog niet aan kon, trok ik mijn hand terug en draaide ik me om.
Ik schudde mijn hoofd en liep toen maar weer naar beneden.
Omdat Yassine niet mee wilde ben ik alleen met Youssef mee gegaan. Mijn vader was al weg en kon ons niet wegbrengen dus zijn we lopend gegaan. Zo ver was het toch niet.
Malika reageerde niet echt toen ik zei dat ik naar mijn grootouders zou gaan, toen ik zei dat ik daar meteen een nacht zou blijven slapen zag ik dat ze heel even een beetje raar keek. Waarschijnlijk had ze gehoopt dat ik misschien eerst naar haar familie was gegaan, omdat die maar een straat verder woonde. Ik kan echt niet ook nog rekening moet houden met was zij het liefst wil. Het is nou eenmaal zo beschouw mijn oma meer als een moeder dan dat ik Malika als een verre tante zou zien, klinkt misschien hard, maar zo is het nou eenmaal and that's the way I feel.
Ik wist dat ik me heel sterk moest houden als ik eenmaal was aangekomen. Dit is het huis waar mijn moeder is opgegroeid, dit is haar ouderlijk huis, hier heeft ze haar Henna avond gevierd, hier heeft ze haar bruiloft gevierd en hier werd ze opgehaald.
Ik zag dat de voordeur open stond, dus konden we gewoon doorlopen. Ik vroeg nog aan Youssef of oma ons verwachtte en hij zei van niet.
Ik werd zo zenuwachtig, ik kon gewoon niet beseffen dat ik zo de moeder van MIJN Yemma zal gaan zien. Ik liep de hal binnen en rook meteen weer de vertrouwde geur die altijd in het huis hing.
Ik hoorde de kinderen van mijn getrouwde oom door het huis rennen.
"Yemma!" Riep Youssef. "Yemma meythezied?" (Waar ben je?) Herhaalde hij. We bleven in de midden van de gang staan om te horen waar het geluid vandaan kwam en dan een richting te kiezen. Plotseling hoorde ik voetstappen, ik bleef naar de deurgat kijken en zag daar in een witte (kendoera) jurk mijn oma staan. Er gingen spontaan rillingen over mijn hele lichaam heen en de tranen sprongen me direct in de ogen. Het was gewoon écht een oudere versie van mijn yemma. Ongeloofelijk, ze lijken echt zo veel op elkaar. Ik liet mijn tas vallen en liep direct met open armen naar haar toe. Ik zag haar ogen groot worden en ze ving me warm op. "Sarah ienoe, sénoe Sarah ienoe" (mijn Sarah, mijm liefste Sarah)
Snikkend hield ik haar stevig vast, na al die jaren, na al die jaren, voel ik eindelijk weer de warmte die alleen maar te vinden is in moedersliefde.
Iedereen in het huis kwam aanlopen en zo ik heb de volgende 20 min zoenend, huilend en omhelzend doorgebracht. Mijn lieve opa, hij is meskien zo oud geworden, hij is zo'n lieve man. Als ik denk aan alle verhalen van Yemma over hem, dan vult mijn hart zich gewoon vol liefde voor die man. Zo'n rustig gezicht, zo'n rustige blik in zijn ogen. Werkelijk te mooi voor woorden.
Bij het zien van Geltie Farida, kreeg ik spontaan een brede lach op mijn gezicht. Zij is het jongste zusje van mijn moeder en is 2 jaar ouder dan Youssef. Wij hebben altijd al een sterke band gehad. We kunnen soms werkelijk nergens om lachen en als we eenmaal de lachspieren aan het werk hadden gezet, konden we niet meer stoppen. Ik herinner me een keer (toen yemma nog leefde) dat we bij oma waren en dat we heel veel bezoek hadden,,mijn nicht (Nadia) met wie ik het ook heel goed kan vinden, was er ook bij.
Ik kan me niet eens meer herinneren waarom we moesten lachen, maar we konden werkelijk niet meer stoppen.
Met z'n drieën waren we echt aan het gieren, vast over een of andere stomme Marokkaanse mop, omdat ik van mijn vader weet dat hij zich aan zulke dingen ergert probeerde ik mijn lach te stoppen en hield ik mijn kiezen stevig op elkaar (waardoor ik alleen maar erger begon te lachen). Mijn moeder stond vanuit de deuropening onbegrijpelijk naar ons te kijken. Ze keek ons alle 3 aan, met een kleine glimlach op haar gezicht zag ik dat ze haar hoofd schudde en de kamer verliet, omdat zij ook wist dat mijn vader zich hieraan zou ergeren, trok ze deur achter haar dicht en liet ons verder genieten van onze onbegrijpelijke humor.
