Het was een hele leuke avond geworden en had het heel erg naar mijn zin met Farida en Nadia. Heel de perky was helemaal vol, prachtige muziek en het was zo mooi weer. Zoals altijd waren er van die opdringerige mannetjes die het woord 'nee' niet in hun woordenboek hebben staan, maar als je lang genoeg volhoud gaan ze van zelf weg. Halverwege de avond zag ik Laila met een paar vriendinnen. We bleven gezellig bij elkaar staan en heb Laila voor het eerst aan Samir voorgesteld, toen hij even langs liep.
Laila zei dat ze me vanochtend met een vrouw zag lopen en dat ze me riep. Volgens Laila was het een mooie vrouw van rond de 35 jaar. "Ja, ik riep je nog een paar keer maar je reageerde niet en liep gewoon verder." Ik vertelde Laila dat ik dat echt niet was. Ik kon me in ieder geval niet herinneren dat ik net werd geroepen en al helemaal niet dat ik buiten ben geweest met een vrouw rond de 35?
Al snel veranderde we van onderwerp en zag ik tot mijn verbazing Latifa. Ze was blijkbaar het hele voorval met haar moeder van vanmiddag vergeten, want ik zag haar met een groep jongens en ze was ze overdreven klef aan het doen. Ik schonk haar verder geen aandacht en liet haar, haar gang gaan.
De hele avond had ik het naar mijn zin, totdat ik hem zag. Hij zag er zo goed uit, hij had een mooie kleur op zijn gezicht en was vrolijk, niks aan de hand, totdat ik hem met een meisje zag praten. Ik weet niet waarom, maar ik.. ik vond het gewoon niet leuk. In het begin dacht ik dat het misschien 'zomaar' een meisje was. Maar toen Laila, het zelf ook zag, maakte ze een opmerking waardoor ik wist dat het niet 'zomaar' een meisje was.
Hij had dit meisje aan het begin van zijn vakantie leren kennen en volgens Laila was het een lief meisje en gaan ze nu al 2 weken met elkaar om. Terwijl ze me dit allemaal vertelde keek ik naar Hicham die samen met zijn 'meisje' stond te kletsen. Ondanks dat ik het niet wilde zien, bleef ik gewoon kijken. Hij voelde mijn ogen waarschijnlijk op hem gericht want hij keek mijn kant op en keek me recht in de ogen aan. Ik zag dat hij stopte met praten en dat de glimlach op zijn gezicht verdween. Beide stonden we nu oog in oog. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht en hij knikte kort naar me. Ik gaf snel een kleine glimlach terug en keek weer snel voor me uit. Ondanks dat dit maar 5 seconden duurde leek het net of we uren met elkaar oog in oog stonden.
Ik had plotseling geen zin meer om langer te blijven en wilde direct naar huis. Ik deed alsof ik moe was en naar huis wilde gaan. Ik nam afscheid van Laila en haar vriendinnen en liep samen met Farida en Nadia richting huis. Omdat ik ook geen zin had om bij Nadia of Farida te blijven slapen besloot ik om naar ons eigen huis te gaan. Het was toch maar een paar straten verder. Farida wilde me niet alleen laten gaan en zei dat ze Youssef zou gaan bellen. Omdat ik zijn avond niet wilde verstoren besloot ik om gewoon alleen naar huis te gaan. Ik moest gewoon even alleen zijn. Volgens mij begreep Farida dit wel dus gaf ze me een zoen en liet me gaan. Pff, zo overbezorgd allemaal. In Nederland ben ik soms tot 00.00 uur buiten als ik moet werken en in je eigen land is het allemaal zo beschermd.. Tja. Terwijl ik in een snel tempo de straten door liep kwam ik steeds groepjes jongeren tegen die ook allemaal onderweg waren. Ik schonk nu helemaal nergens aandacht aan. Het enige waar mijn gedachtes naar afdwaalde was Hicham. Ik snap gewoon niet waarom ik zo overstuur raakte toen ik hem zag. Wie was dat meisje? Is hij serieus met haar? En toen kwam er een gedachte bij me op wat ik werkelijk nooit had gedacht. Ben ik jaloers? Maar waarom dan? Ik bedoel, waarom zou ik? Ik ken hem zo lang en zou nooit iets met hem kunnen beginnen.. of wel? Zucht.. Ik kan hier niet tegen. Ik bracht mezelf tot de oude ik, toen ik weer aan de keren dacht dat hij mij leven zuur maakte, dat hij me altijd maar weer uitlachte en dat hij altijd wel een manier had om mij nog lager te halen dan waar ik al zat, en aan hoe goed hij zoende, hoe lief hij was, die dag dat ik met Latifa had gevochten, hoe hij mij net op tijd had weggetrokken toen ik bijna door een auto werd aan gereden, hoe hij daarna mijn hand vast pakte, zo stevig, en toch ook zo zacht.. Aaaahhh! ik word helemaal gek! Wat is dit? Sinds wanneer denk ik zo over Hicham?
Snel liep ik verder en schudde ik Hicham uit mijn systeem. Terwijl ik langs een afgelegen straatje liep dacht ik wat te horen. Omdat het daar altijd verlaten was, schrok ik van het feit dat ik geluid hoorde. Ik wilde eigenlijk hard wegrennen, maar toen ik beter naar het geluid ging luisteren kon ik niet anders dan blijven staan. Ik hoorde een soort gemompel en een klein gehuil. Ik zat in een Dilemma. Ik wist dat het voor mij beter was als ik gauw zou wegrennen, maar aan de andere kant? Ik liep heel zachtjes naar het zijstraatje waar het geluid vandaan kwam, omdat er daar geen licht zat was het haast onmogelijk om iets goed te kunnen zien. Ik bleef stil staan toen ik een schaduw van 2 mensen zag. Ik stond te trillen op mijn benen en ik wilde me omdraaien en hard wegrennen, totdat ik een vrouwengehuil hoorde. Het was een gedempte geluid, ik zag nu dat het een man en vrouw waren. "Nee" hoorde ik kort, waarna ik meteen het geluid van harde klap hoorde. Ik begon nu zelf ook haast te huilen en dacht meteen aan Youssef, had ik hem toch maar met me mee laten komen. Mijn hard bonkte in mijn keel. Ik was zo bang en hoorde de man allemaal geluiden maken waardoor ik wist dat hij al veel te vér was gegaan. Ik moést dit meisje helpen. Ik wilde er gewoon naar toe rennen en hem weg duwen, maar dan zou hij waarschijnlijk opstaan en ons helemaal in elkaar rammen. Ik keek om me heen en zag een langwerpig stuk hout liggen. Ik bukte snel om het stuk hout te pakken. Ik besloot om niet lang te wachten en rende snel naar hem toe en sloeg hem om zijn rug. Hij haalde nu zijn hand voor de mond van het meisje weg en kon haar nu duidelijk horen huilen. Het eerste wat me opviel was de walgelijke geur van alcohol. Ik zag dat de jongen om zijn knieën viel en dat hij op wilde staan. Ik keek naar het meisje dat op de grond zat en ik trok haar snel op, omdat het zo donker was, kon ik hun beiden niet goed zien en waren de zenuwen nog groter dan dat ze normaal waren. Ik leefde zo mee met dit meisje. Ik hoorde haar huilen en zag in de schaduw dat ze haar rok omlaag trok. Zonder naar haar te kijken zei ik dat ze weg moest rennen en richtte me snel op de man. Vlak voordat de man de kans kreeg om op te staan sloeg ik hem nog 1 keer met al mijn kracht recht in zijn gezicht, waarna ik hem neer zag vallen. In mijn paniek begon ik hard weg te rennen en haalde het meisje in. Ik zag dat ik het stuk hout nog steeds in mijn handen had en gooide die snel weg. Ik pakte de hand van het meisje om samen met haar weg te rennen. Ondertussen was ik ook aan het huilen en kon van de zenuwen niet normaal op mijn benen blijven staan. Mijn hand ging naar die van het meisje toen die mij daarna aankeek. NEE!? Kan niet!? Kan gewoon echt niet!
