Ik tilde het luikje bij mijn raam op en staarde naar buiten. Ik sloot 1 seconde mijn vermoeide ogen en deed ze weer open. Ik voelde dat iemand naar me keek en keek omhoog. Het was dezelfde jongen van net, met zijn moeder. Ik zag de vrouw naar me lachen en ik lachte terug. Ik draaide me weer om en keek uit het raam. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat de jongen naast mij ging zitten en dat de vrouw aan het gangpad ging zitten. Ik merkte dat het wat rustiger in het vliegtuig was en dat iedereen op zijn plaats zat. Ik deed 1 oordopje uit mijn oren om te horen wat de stewardess te zeggen had. Na een heleboel onnodige informatie kregen we te horen en te zien hoe alle 'veiligheidsmiddelen' werken en waar de noodgangen zaten.
"Ik hoop dat we dat allemaal niet hoeven te gebruiken" hoorde ik de jongen met een zo'n irritant lacherige stemmetje zeggen. Ik keek naast me en zag dat ze jongen het tegen mij had. Ik gaf een glimlach en keek weer voor me. Ik hoorde dat de jongen een soort beledigd kuchje gaf en ook weer voor zich uit keek. Ik trok mijn veiligheidsgordel wat strakker en nam een diepe zucht. Ik hoorde altijd dat je heel erg pijn in je oren kan krijgen als het vliegtuig opstijgt en dat kauwgom dan helpt. Snel pakte ik een kauwgompje uit mijn tas en begon erop te kauwen. Ik voelde dat het vliegtuig in beweging kwam en staarde uit het raam. Ik werd onverwachts zenuwachtig en begon heel snel adem te halen. Het vliegtuig begon in eens heel hard te rijden en voor ik het wist vlogen we boven Amsterdam. Ik keek nog 1 keer naar buiten en stopte het ander oordopje in mijn oren. De jongen verveelde zich blijkbaar, want ik voelde dat hij om de minuut wel mijn kant op keek. Toen ik na een kwartier opzij keek zag ik dat vrouw meskiena al in slaap was gevallen en dat de jongen met gebarentaal tegen iemand aan het praten was. Ik deed mijn hoofd een klein stukje naar rechts (richting de jongen) en zag dat de dames van net, schuin voor ons aan het andere pad zaten. Vlak voordat ik mijn hoofd terug wilde trekken betrapte de jongen mij. Ik voelde me ZO stom en schaamde me dood. Waarom moet ik ook altijd zo nieuwsgierig zijn!?
Ik keek weer uit het raam en probeerde de blik van de jongen te ontwijken, wat een beetje moeilijk ging aangezien ik naast hem zat.
Ik hoorde dat hij tegen me praatte, maar ik deed of ik het niet hoorde. Hij trok een oordopje uit mijn oor en toen moest ik wel. Ik keek hem aan en zag dat hij zijn hand uit stak. "Als we toch 3 uur samen door moeten brengen, kunnen we elkaar net zo goed beter leren kenen. " "Ik ben Najib en jij?" Ik gaf hem een hand en trok hem snel terug "Sarah." Hij keek me aan en zei "kort maar krachtig" en begon met een irritant geluidje te lachen. "En Sarah, vertel je nieuwe vriend eens even waar je in Marokko woont?" Hier had ik dus totaal geen zin in. Aan het uiterlijk van deze jongen te zien was het duidelijk een patsertje die veel te veel aandacht aan zijn uiterlijk besteed en veel te zelfverzekerd was. Zogenaamd een Gucci zonnebril in zijn haar, strak Armani shirtje, zo veel parfum dat ze het zelfs in Marokko al kunnen ruiken, veel te glad allemaal.
Een stijl die ik van jongens niet uit kan staan. Jongens die langer dan meisjes voor de spiegel staan. Precies in die categorie valt hij. Ik had me verheugde op 3 stille uurtjes waarin ik lekker kon slapen, maar ik was bang dat, dat niet meer doorging. Ik nam een diep zucht en keek de jongen aan.
"Al Hoceima." Misschien had hij gehoopt dat ik het ook van hem zou willen weten, want hij zat me met grote ogen aan te kijken. "En jij Najib, waar woon jij in Marokko?" "Ik ook, toevallig hé." Zo toevallig was het helemaal niet, aangezien het vliegtuig naar Imzouren ging, maar ja. "Ja Najib, héél toevallig." Ik keek weer uit het raam toen ik hem hoorde zeggen. "En waarom reis je helemaal alleen?" Zucht.. "Ehm, sorry Najib, ik kan helaas niet praten. Zoals je hoort heb ik haast geen stem en kost het veel moeite om een beetje geluid uit te brengen." Plotseling zag ik hem heel ze3ma beledigd naar me kijken. "Dan niet joh, shit man, ik wilde alleen maar vriendelijk zijn hoor." En dit is nou precies het gedrag dat ik totaal niet kon uitstaan. Ik kon dan ook niet wachten, om hem op zijn plaats te zetten. Ik keek hem aan en zei "vriendelijk?! Je doet net alsof je me een plezier doet, door tegen me te praten. Er zitten daar aan de overkant een paar dames die niet kunnen wachten totdat je ze aandacht geef, maar hier, nee Najib, hier zie ik niemand die om jou aandacht vraagt, dus geef het dan ook niet. Vriendelijk? Als je vriendelijk wilt zijn, dan doe je dat maar tegen je moeder! Wie laat zijn eigen moeder alleen op schiphol wachten, totdat ze meskiena in slaap valt, om zijn tijd te verdoen met een paar wijven die het IQ hebben van een kamerplant!" (ik kon hier zo boos om worden! Degene die hun moeder nog hebben verwaarlozen hun relatie met haar, terwijl ze er niet bij stil staan hoe zeldzaam en dierbaar een moeder is. Voor degene die het wel weten, is het te laat). "Wees goed voor je moeder, voor je het weet is het te laat en heb je er spijt van je, niet meer tijd met haar heb doorgebracht."
Hij keek me versteend aan en wist geen woord terug te zeggen. Ik pakte mijn tas, stond op en liep richting het toilet. Ik trok het deurtje achter me dicht en hield mijn tranen in. Ik pakte snel een zakdoek en duwde die tegen mijn ogen aan. Het enige wat ik dacht was "het is niet eerlijk! Als hij zijn moeder niet wil, waarom heeft hij haar dan?! Geef haar dan aan mij! Ik zou een moord plegen, om een moeder te hebben. Ik zou er werkelijk alles voor doen. ALLES!"
Ik pakte een spiegeltje uit mijn tas en bekeek mezelf. Pff. Ik zag er niet uit. Ik haalde diep adem en nam een slokje water uit het flesje dat ik in mijn tas had. Ik liep terug naar mijn stoel en volgens mij had ik net iets te hard gepraat. Het viel me op dat veel vrouwen mij trots aan keken, behalve 2 andere dames die zich blijkbaar aangesproken voelde. Ik gaf ze geen aandacht en deed alsof ik ze niet zag. Ik nam plaats op mijn stoel en stopte mijn oordopjes weer terug in mijn oren. Ik sloot mijn ogen en haalde het gezicht van yemma voor de geest.
Wit, alles was wit, boven, naast me, onder me. Het was overal wit. Ik haalde diep adem en herkende de omgeving onmiddellijk. Snel ademhalend kon ik niet wachten totdat ik yemma weer zag. Ik keek naar mezelf en zag dat ik ook in het wit gekleed was, alleen merkte ik dat het dit keer was het anders. Dit keer kon ik vrijuit lopen. Ik draaide een paar rondjes toen ik iets in de vorm van een deur zat.
Gek genoeg liep ik niet richting de deur. Ik bleef gewoon stil staan. Ik sloot mijn ogen en hoorde gehuil. Ik hoorde precies hetzelfde gehuil, als die van de baby die ik ook in Marokko toen hoorde. Ik trok mijn ogen open hoorde nog steeds het hevig gehuil van de baby. Ik keek naar de deur en voelde dat het gehuil niet daar vandaan kwam, maar vanuit de andere kant. Ik keek naar rechts en zag de deur, toen ik naar links keek zag ik plotseling een kinderbedje. Daar kwam waarschijnlijk het gehuil vandaan. Ik keek naar de deur die nog steeds dicht zat en keek weer naar het bedje. Toen ik net richting het bedje wilde lopen hoorde ik de deur open gaan en zag ik een vorm in de deur opening staan. Ik bleef verstijfd naar de deur kijken en voelde een heerlijke koele wind langs mijn haren waaien, nog steeds snel ademhalend zag ik dat de vorm dichterbij kwam. De tranen gleden over mijn gezicht en zag mijn yemma ienoe staan. Ik vergat het gehuil van de baby en had alleen nog maar aandacht voor yemma. Ik rende naar haar toe en nét toen ik haar wilde vast pakken en omhelzen bleef ik versteend staan. Ik kon niet verder! Ik wilde mijn armen uitsteken maar dat kon niet. Gefrustreerd en huilend keek ik naar mijn yemma, nog even mooi en rustgevend als altijd. Ze bleef me een minuutje aankijken en stak toen haar hand uit. Heel voorzichtig raakte ze me over mijn gezicht aan. Ik hield het nu niet meer uit en begon weer hevig te huilen. Ik heb hier zo lang op gewacht, zo lang, oog in oog met elkaar wist ik weer waarom ik haar zo ontzettend mis. Yemma ienoe. Ik zag dat ze haar mond open deed en wat wilde zeggen dus hield ik letterlijk mijn adem in om naar haar te luisteren. Met haar linkerhand op mijn rechter wang, draaide ze mij heel zachtjes naar links en liet ze me kijken naar het kinderbedje. Met haar rechterhand wees ze ernaar. Met betraande ogen keek ik haar aan en snapte ik niet wat ze bedoelde, eeh, yemma, wat. "Sarah, soef, soef." Ze liet me los en deed een stap achteruit. "NEE yemmaaa! Nee" "Stt, Sarah ienoe, stt." Ik was stil geworden en keek haar nog steeds aan. Ze knikte naar me een wees naar het kinderbedje, waar het baby'tje nog steeds in lag te huilen. Ik gaf mijn moeder nog een laatste blik en moest haar wéér laten gaan. Met 1 hand op haar hart en met de ander hand wees ze mijn richting, moest ik haar weer laten gaan.. Zucht.. totdat yemma weer in het niets vervaagde draaide ik me om en keek ik naar het bedje. Ik kon nu weer bewegen en liep weer richting het bedje. Vlak voordat ik er bijna was en in het bedje kon kijken zaten mijn benen weer vast en kon ik niet verder. De baby begon nu zo hard te huilen dat het ondraaglijk werd. Ik kneep mijn ogen zo hard dicht, dat ik de baby niet meer hoorde. Ik deed mijn ogen open en zag Najib die mij wakker maakte. "etenstijd!" zei hij weer met zo'n irritant lacherige stemmetje
