Perspectief Sarah
Ik zag dat Hicham achterin aan een tafeltje vlak naast het raam zat. Hij had volgens mij niet door dat ik hem zo lang naar hem staarde. Hij zag er minder vrolijk uit dan toen ik hem vanmiddag zag?
Ik besloot om maar naar hem toe te lopen en om zijn bestelling op te nemen. Ik liep naar hem toe en nog steeds had hij niks door. Ik stond nu naast zijn tafel en hij keek nog steeds niet. Ik besloot maar om wat te zeggen. "Heeft u een keuze kunnen maken?" Nu pas keek hij omhoog en zag ik zijn ogen. Hij keek me met een verwarde blik aan. Het leek net alsof hij wilde huilen. Hij had geen tranen in zijn ogen staan, maar had wel een soort huilblik in zijn ogen.
Hij zei geen woord en draaide zijn hoofd om en keek weer naar buiten? Ik begreep het alweer. 'Hij kent me nu zogenaamd niet meer.' Is goed als hij het zo wil, dan ken ik hem niet meer en kan hij het zo krijgen. Ik bleef nog een minuut staan in de hoop dat hij zich nog zou omdraaien. Ik besloot om mezelf niet langer te kwellen dus draaide ik me om en wilde ik weg lopen. Net toen ik een stap wilde zetten hoorde ik zijn stem. "Sarah, wacht." Ik draaide me om en keek hem aan. "Ik heb mijn dag gewoon niet, ik heb slecht nieuws gehoord en..." Ik keek hem aan in de hoop dat hij verder ging, maar hij stopte met praten en zei "weet je, het is te ingewikkeld allemaal en je snap het toch niet." Ik nam een diepe zucht en keek hem aan. "Je hoeft ook geen moeite te doen om het uit te leggen, ik wil het niet eens weten." Ik had echt geen zin in deze jongen, neem ik eindelijk de moeite om normaal tegen hem te doen en doet hij zo. Ik draaide me om en liep weg..
Ik liep naar een stel andere klanten en nam hun bestelling op. Terwijl ik de 2 rode wijnen op mijn bestelboekje schreef gingen de woorden van Hicham door mijn hoofd. Ik vind het eerlijk gezegd best wel erg dat hij zo tegen mij deed. Normaal kon hij mij dat niets schelen, maar nu?
