Perspectief Sara
"Hallo dames." Ik keek snel op en zag dat het Hicham was. Zucht.. Wat zag hij er weer goed uit. Daar verbaas ik me iedere keer over, iedere keer hoop ik dat als ik hem de volgende keer zie dat hij er dan niet uitziet, maar helaas.. Hij ziet er elke keer weer goed uit. Ik kwam uit mijn roze wolk en keek naar de situatie waarin ik zat! Oh god. Kon hij op een nog slechtere timing komen? Ik zag dat Latifa niet van plan was om iets terug te zeggen dus zei ik maar iets. "Hey." Shit.. Wat moet ik tegen hem zeggen? Ik weet zeker dat hij iets gaat vragen, al is het maar, sinds wanneer ik Latifa met elkaar omgaan, maar wat als hij gaat vragen naar haar gezicht? De spanning was om te snijden en het was allemaal zo vreemd gewoon. Latifa draaide zich om en liep naar binnen. Hicham keek mij verbaasd aan en begreep natuurlijk niks van haar reactie, of beter gezegd geen reactie. "Wat is er met haar gebeurd?" Ik probeerde mijn tranen in te houden en ik keek hem snel aan. "Niks." Ik wist gewoon zeker dat hij het niet gaat geloven, zou ik ook niet doen, maar wat moet ik hem dan vertellen? Ik liep rustig weg bij de voordeur van Latifa vandaan en hij volgde mij. "Ik wil me nergens mee bemoeien, maar ik geloof je eerlijk gezegd niet. Het is geen geheim wat voor relatie jullie hebben, dus het is toch niet zo vreemd dat ik deze vraag stel nadat ik jullie zo zie? Of wel?" Ik heb totaal begrip voor zijn standpunt, maar wat moet ik dan!? Ik stopte met lopen en keek hem aan. "Luister Hicham. Ik wil niet dat je denkt dat ik je probeer af te poeieren met een slap excuus. Maar ik kan je dit écht niet vertellen, ik weet dat je me een vreemd type vind dat nooit iets verteld, maar dit kan echt niet.. Sorry. Ik weet niet of het mag, of je het zult begrijpen. Het is gewoon te moeilijk en te ingewikkeld. Sorry, dat is het enigste wat ik je nu kan zeggen. Ik hoop dat je hier begrip voor hebt." Ik keek hem aan en ik hoopte écht dat hij er niet verder op inging. Hij keek me heel even aarzelend aan en zei "is goed, sorry." Zo begripvol ook altijd. Ik knikte en we liepen rustig verder, net als iedere keer als we even samen zijn valt er zo'n stilte waar je alleen nog maar nog stiller van word. Aan de aarzeling in zijn stem kon ik horen dat hij gewoon een gesprek wilde beginnen. "Ben je gister nog lang gebleven?" Gister? dat is een dag die ik wil vergeten en uit alle dagen begin hij over die dag. Hoewel dit is eigenlijk wel het goede moment om het te vragen over dat meisje, misschien is het wel niet zijn 'vriendin, vriendin' (wie probeer ik hier voor de gek te houden? Maar ik Moét het gewoon uit Zijn mond horen, dan heb ik tenminste een bevestiging). Ik keek omhoog naar hem en zei "nee, nadat ik jou met je vriendin zag ben ik niet heel lang meer gebleven."
Ik wilde niet laten merken dat 'alles' van dit antwoord afhing, als het echt zijn vriendin is, dan? Dan is het jammer. Ik keek hem hel kort aan om iets van zijn reactie op te vangen. "Mijn vriendin?" Herhaalde hij. "Ja, Yamina heet ze toch? Als ik me niet vergis?" Ik bleef rustig doorlopen en hij liep mee. "Ja, ze heet Yamina." Nu ik deze bevestiging heb gekregen weet ik genoeg. Ik voelde nu pas en steek, een steek waarvan ik niet had verwacht dat hij pijn zou doen. Ik bleef stilstaan en ik wist dat hier moest eindigen. Iets wat nooit was begonnen moest eindigen. Ik heb geen zin om zogenaamde vrienden te zijn, en waarvoor? We zijn nooit 'echt' met elkaar omgegaan, dus ik snap sowieso al niet waar deze zogenaamde vriendschap vandaan kwam. Ik wist niet of de tranen zichtbaar waren, maar ik hield ze met moeite in. Ik deed alsof ik ervandoor moest en nam afscheid. Ik zei dat hij de groetjes aan Laila moest doen en kon met veel moeite een geforceerde glimlach laten zien. Ik stak mijn hand uit en hij die van hem, toen onze handen 1 werden, wist ik dat dit de laatste keer zal zijn. "Tot ziens Hicham." Hij schudde zachtjes mijn hand en zei hetzelfde. "Tot ziens Sarah." Toen ik merkte dat hij ook afscheid nam van mij, kon ik het niet laten om hem nog 1 kans te geven, nog 1 kans om mij te vertellen dat het niet zijn 'vriendin, vriendin' was. Ik kneep heel zachtjes in zijn hand. Hij zei niets en voelde het blijkbaar niet, ik draaide me snel om en liep weg. De wind was de laatste druk in mijn ogen waardoor er 1 traan uitrolde. Ik nam en diepe zucht.. Terwijl ik de hoek omliep om weer terug naar huis te gaan besefte ik het weer. Het zit me helaas niet mee, wat dacht ik dan ook? Dat hij me echt leuk zou vinden? Dat het echt iets zou kunnen worden? Zucht.. Hij hoeft me ook helemaal niet leuk te vinden, dat wil ik niet, want ik wil hem niet. Hij heeft me te veel pijn gedaan in het verleden. Te veel, en nu weer. Het geeft ook niet, verdriet is niet weg te denken uit mijn leven. 'Pain is a part of my Life'
