Het was 00.30 uur en mijn ogen begonnen zwaar te prikken, ik deed de tv uit en gooide mijn boek op mijn bureau. Ik stopte mijn telefoon in de oplader en zette mijn wekker op 09.00 uur.
Gelukkig hoefde ik morgen niet vroeg op te staan, ander was ik kapot geweest.
Welterusten yemma ieeno… Ik sloot mijn ogen en luisterde naar mijn ademhaling, met het woord yemma op mijn lippen en haar gezicht voor mijn ogen viel ik in slaap.
Alles was wit, voor me, naast me, onder me en boven me. Waar ben ik? Ik keek om me heen en zag niks behalve wit? In de verte zag een vorm in het wit. Het had de vorm van een persoon, ik wilde weten wie het was dus probeerde te roepen, ik opende mijn mond maar er kwam geen woord uit, zo frustrerend. Ik wilde er naar toe rennen maar mijn benen zaten vast, ik kon geen stap nemen en ik kon geen woord zeggen.
Het witte gedaante liep mijn kant op. Ik trok mijn ogen wijder open en kon vaag het gezicht herkennen, het was... yemma? Mijn hele lichaam begon te trillen en wilde naar haar toe rennen, ik wilde haar roepen, maar het kon niet. Ze stond nu heel dicht bij maar kon haar gezicht nog steeds niet duidelijk zien. Ze stak haar hand naar me uit en ik hoorde haar zeggen "Sarah ieno" Ik wilde haar omhelzen maar het kon nog steeds niet. Ik wilde haar nog een keer in mijn armen nemen. Ik vond dat ik dat nog tegoed had. Ik heb nooit echt afscheid kunnen nemen. "Sarah ieno, iged rai" (mijn Sarah, kom naar me). Nog steeds kon ik niks zeggen of bewegen. Plotseling zag ik dat ze haar hand terug trok en geleidelijk met de witte achtergrond gelijk werd, haar aanwezigheid werd steeds waziger en waziger, totdat ze verdween in het wit en ik haar niet meer kon zien. Yemma, yemma ienoe, yemma menie ratageth(yemma waar ga je?)YEMMA!
Bezweet opende ik mijn ogen en zag dat Samir in mijn kamer stond. "Sarah, Sarah" ik keek hem aan en begon hard te huilen. Hij deed het licht aan en ging op mijn bed zitten. "Ik zag haar en zij zag mij. Ze noemde mijn naam en riep mij en ik wilde naar haar toe, maar dat kon en toen en toen en toen" Ik barstte weer hard in tranen uit "sst stil maar. Ik weet het meid, ik heb het ook vaak gehad. Het was maar een droom, waar yemma ook is ik weet zeker dat ze nog altijd aan ons denkt en dat ze van ons houd." "Waarom, waarom Allah" dat is het enigste wat ik na al tijd nog steeds te zeggen had.
"Ga maar weer slapen en en alles komt weer goed" hoorde ik Samir zeggen.
Ik ging weer in mijn bed liggen en Samir deed het licht uit en liep naar zijn kamer. Ik keek op de wekker en zag dat het 03.06uur was.
Terwijl mijn tranen langs mijn oog hoeken naar mijn oor gleden viel ik in slaap..
