NEE!? Kan niet!? Kan gewoon echt niet!
Ik begon nu nog harder te huilen, Latifa. Nee, kan niet.
Na de straten te zijn uitgerend waren we nu bij mijn thuis aangekomen en liepen direct door naar boven. Ik wees haar mijn kamer aan en ik liep terug naar benden. Ik zag dat mijn vader niet thuis was en zag vanuit de deuropening dat Malika met haar zus tv zat te kijken. Ik besloot om niks tegen ze te zeggen en liep weg. Snel rende ik naar boven. Ik opende de deur van mijn kamer en deed die meteen op slot. Door de zenuwen die door mijn hele lichaam raasde koste het me veel moeite om normaal adem te halen.
Ik keek naar Latifa die met haar rug naar mij toegekeerd bij het raam stond. Ik liep rustig naar haar toe. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen. Ik zag haar schouders rustig op een neer gaan waardoor ik wist dat ze huilde ondanks dat ze geen geluid maakte. Ik raakte met mijn hand haar schouders aan waarna ze zich omdraaide. Ik zag dat ze een gescheurde lip en een dik oog had. Met mijn tranen op het randje in mijn ogen keek ik naar haar. Ze durfde me niet aan te kijken en keek alleen maar naar de vloer, toen ze rustig opkeek en zag dat mijn tranen in mijn ogen staan. Begon ze hard te huilen en viel in mijn open armen. Ik beet op mijn lip en liet mijn tranen vloeien. Ze hield me zo stevig vast en begon heel hard te huilen. Omdat ik niet wilde dat Malika ons zou horen en naar boven zou komen suste ik haar en zei dat ze op mijn bed moest gaan zitten. Ze schudde haar hoofd en wees naar haar rokje. Automatisch ging ik met mijn hand naar mijn mond toe. Nu begonnen we beiden nog harder te huilen, haar rokje zat onder de bloedvlekken wat maar 1 ding kon betekenen. "Anders word je bed.." En toen stopte ze. Ik knikte naar haar en begreep wat ze bedoelde. "Wat gaan we nu doen Latifa? Tegen wie moeten we dit vertellen?" Meteen schudde ze stevig haar hoofd. "Nee! dit mag je echt tegen niemand zeggen, echt niet, als iemand dit hoort. Hoe kan ik ooit.. Mijn moeder.. Mijn vader.. Nee, kan echt niet" Het waren niet eens hele zinnen maar ik snapte wat ze bedoelde. Ze wilde dat niemand het te weten zou komen. Ik knikte rustig. "Oké, ik snap het. Maar hoe laat moet je dan thuis zijn? Je moeder zal vast ongerust zijn?" Ze haalde haar schouders op met als teken dat ze het niet wist. "Weet je wat, geef me het nummer van je moeder en ik bel je moeder op en ik zeg dat je hier blijf slapen." Ze pakte een pen die op mijn tafel lag en schreef het nummer op. Ik keek naar haar gescheurde truitje en naar haar rokje.
Ik opende mijn kast en haalde er snel een handdoek en wat schone kleding uit. Nog steeds waren we allebei aan het huilen. Ik bracht haar naar de badkamer en zei dat als ze klaar was gewoon naar mijn kamer kon komen. Ze liep de badkamer in en sloot de deur achter haar. Ik liep naar mijn kamer toe ging meteen opzoek naar mijn tasje. Na het rommel opzij geduwd te hebben pakte ik mijn mobiel uit mijn tasje. Ik belde de moeder van Latifa op en ze deed gelukkig helemaal niet moeilijk. Ik deed de telefoon uit en stopte die terug in mijn tas, die ik nog steeds op mijn schoot had. Ik gooide die op de grond en viel met mijn gezicht in mijn handen en begon meteen te huilen. Ik kon gewoon niet geloven wat er nou net is gebeurd. Latifa?mZucht.. Tfoe, waarom kunnen ze nooit hun poten thuis houden? Tfoe, het eerste waar ik aandacht was haar rokje, haar witte rokje, waar nu rode vlekken op zaten, haar eer, ze was dus nog gewoon maagd? Ik dacht meteen terug aan haar ruzie met haar moeder.
"Waar ga je? Vuile HOER. Ik schaam me dood voor je. Mensen die achter mijn rug over mij praten, dat ik mijn dochter niet kan opvoeden en dat ik mijn dochter geen manieren heb geleerd. Denk je dat ik niet weet wat je allemaal doet? Wie wil jou nu nog? Niemand gaat met je willen trouwen. Vuile hoer! Tfoe! Ik schaam voor het feit dat ik je gebaard heb! Tfoe!"
"Laat me met RUST! Het kan me niet schelen wat al die roddelaars vinden. IK weet toch dat ik niks verkeerd doe! Of niet? En alleen omdat mensen mij in deze kleren zien denken ze." Plotseling stopte het geschreeuw. "Weet je wat, laat maar, dat die mensen op mij spugen, prima, maar dat mijn eigen moeder op mij spuugt?"
Ze wist dat ze niks verkeerds deed. Ze had gelijk. Ze had op dit gebied nog nooit wat verkeerd gedaan en het bewijs hiervan is in plaats van op haar witte doek tijdens haar huwelijksnacht nu op haar witte rok te zien. De tranen stonden me weer in de ogen. Hoe durf je als man, om een meisje haar eer af te nemen. Hoe durf je! Ik veegde snel mijn tranen weg omdat ik hoorde dat Latifa uit de badkamer kwam. Ze opende de deur en liep mijn kamer binnen. Ik keek naar haar gezicht en zag haar paarse oog en haar dikke lip. Ze had een prop van haar oude kleren gemaakt en gooide die in de prullenbak in mijn kamer. Nog steeds was ze aan het huilen en ging naast me op het bed zitten.
Ik wilde heel graag het hele verhaal weten en WIE het had gedaan?
Ook hij moest zijn straf krijgen. Moest! Ze nam een diepe zucht en begon rustig aan haar verhaal..
