Ik herken de stem van mijn moeder uit duizenden en dit was duidelijk niet de stem van Yeme ienoe.
"Min te3 nieth? (met wie spreek ik) zei ze. "Met Sarah." Snel gaf ze de telefoon door aan mijn vader. Ik hoorde haar op de achtergrond zeggen "Mohammed, je dochter!" (in het berbers).
Geschrokken kreeg ik mijn vader aan de telefoon.
"Alo?" "Hallo met Sarah, ik wil Yema spreken, is ze in de buurt?"
Ik hoorde hoe mijn vader de juiste woorden bij elkaar zocht. "Ehm… luister Saar, ik moet je wat vertellen... yemem Allah" (je moeder is bij allah). "Ik wilde jullie nog bellen maar ik durfde het niet zeggen en er gingen dagen voorbij zonder dat we het door hadden." Zei mijn vader.
Ondertussen had ik al een snotterende rode neus en betraande ogen. Ik kon het niet meer inhouden. Mijn séno yemma die mijn leven, mijn toekomst, mijn hoop, mijn liefde en mijn ALLES was is overleden.
Duizend messteken zouden nog kietelen, vergeleken bij de pijn die ik voelde.
Hoe durfde hij! "Dagen gingen voorbij zonder dat we het door hadden." "WE? We, wie zijn WE?" Vroeg ik hem door mij tranen heen. Hij slikte en deed alsof hij ze3ma moeite had met het vertellen dat hij een nieuwe vrouw had gekocht. Zo noemde ik het dan.
Ik had namelijk nog een klein broertje (toen 4 en nu 7). En die heeft toch een moeder nodig en er moet iemand zijn die voor hem moet zorgen, dat was zijn zogenaamde argument waarom hij was hertrouwd.
Ik hoorde dat mijn vader het gesprek wilde beëindigen en vertelde mij dat hij over 2 dagen Marokko zou verlaten en dan met het vliegtuig naar Nederland komen. En zo eindigde het gesprek met mijn zogenaamde 'vader.'
Sindsdien ben ik nooit meer hetzelfde meisje geweest. Ik ben mijn hart en ziel kwijt geraakt, en die vent heeft dat gewoon 2 weken voor mij achter gehouden. HOE DURFT HIJ!
Huilend gooide ik de telefoon tegen de tafel aan en schreeuwde mijn hele wereld bij elkaar.
Ik hoorde iets en keek richting de deur opening. Ik zag Samir met zijn handen in zijn haar en betraande ogen. Huilend liep hij naar mij toe en tilde mij van de grond op. Met armen om elkaar heen zaten we op de bank huilend...huilend...huilend...totdat we niet meer konden.
