Ο Μήτσος και η Σούλα.

Η Σούλα της Ανάγκης

  Η αρχική σημασία του να μην έχεις ανάγκη κανέναν και τίποτα και ο μετέπειτα εκφυλισμός της. (Δοκίμιο παραλόγου και τέχνης σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο).
Οι άνθρωποι όταν εμφανίζουν μία ικανότητα άνω του συνηθισμένου σε κάποιον τομέα διακρίνονται πάντοτε σε δύο κατηγορίες. Εκείνους που έχουν μία φυσική κλίση προς αυτό και "κλέβουν" εύκολα από ό,τι παρατηρούν, ενσωματώνοντάς το στην εκφορά τους και όσοι είναι εκπαιδευμένοι. Στις συνήθεις συνθήκες είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τους διαχωρίσεις. Το "κατώφλι" που διαχωρίζει τις δύο κατηγορίες είναι η στιγμή που και οι δύο θα έρθουν αντιμέτωποι με κάτι που δεν είναι αναμενόμενο και δεν έχουν προηγούμενη αναφορά, επομένως εξ' ορισμού θα πρέπει να αυτοσχεδιάσουν. Οι πρώτοι ζορίζονται, οι δεύτεροι θα αναδιαρθρώσουν την προηγούμενη εκπαίδευσή τους και θα συνθέσουν μία νέα απάντηση.
Η τεχνική του να μην έχεις ανάγκη κανέναν και τίποτα στην πραγματικότητα είναι κληροδότημα παλαιότερων, που είχαν άλλη διάρθρωση σκέψης αλλά από την παραφθορά της από στόμα σε στόμα έως την σημερινή εκδοχή, καταλήξαμε να είναι ένα απαξιωτικό τσιτάτο για όσους έχουν καλύτερα κρατήματα από τα συνηθισμένα.
Ως τεχνική απαιτεί χρόνια εκπαίδευσης και στην ουσία ο σκοπός της είναι να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά οποιασδήποτε ανάγκης ώστε να μην καθορίζει τις επιλογές του, προσφέροντας περισσότερους βαθμούς ελευθερίας.
πχ είμαι μπροστά σε μία σοκολάτα στο super market και θέλω να την αγοράσω αλλά για να την αγοράσω πρέπει να μην αγοράσω κάτι άλλο γιατί έχω ένα συγκεκριμένο ποσό πάνω μου. Και τότε εγείρεται το ερώτημα.
Την έχω ανάγκη την σοκολάτα; Αν την έχω ανάγκη, θα την πάρω και θα αφήσω πχ τα μακαρόνια πίσω στο ράφι τους. Στην ουσία σπανίως έχουμε ανάγκη την σοκολάτα, έχουμε επιθυμία για σοκολάτα και είναι διαφορετικό. Κάπως έτσι αρχίζει η ουσιαστική διάκριση των εννοιών στο κεφάλι μας. Σαφώς ενίοτε εγείρεται και η ανάγκη ικανοποίησης της επιθυμίας. Δεν είμαστε ρομποτάκια αλλά έχουμε και ένα σώμα και η ανωτέρω τεχνική δεν έχει σκοπό να το εξοντώσει ή να το υποτιμήσει αλλά να το εναρμονίσει με τις ικανότητες της σκέψης μας.
Η αρχέγονη μορφή της τεχνικής δεν είναι σωματοκτόνος της λοβοτομής, ούτε δημιουργός ανέραστων, αντικοινωνικών πλασμάτων που φοράνε το σωβρακάκι τους πάνω από το κολάν. Είναι παθοκτόνος καθώς αναπροσδιορίζει τις σχέσεις μας με ό,τι μας περιβάλλει και την εκφορά μας απέναντί του. πχ κοιμάμαι γιατί το έχω ανάγκη να ξεκουραστώ ή είμαι χουζουρω και με πλακώνει το πάπλωμα και δεν γουστάρω να σηκωθώ και να τουρτουρίζω; Κουράζομαι; Μπορώ να διαχωρίσω το κατώφλι όπου απλά είμαι συνηθισμένη να είμαι στο ρελαντί από το σημείο όπου είμαι ένα βήμα πριν το burn out όπου για να μην "καώ" πρέπει να κάνω ένα βήμα πίσω.
Οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου είναι μία ξεχωριστή φασματογραφία, όπου χτυπάει αποχρώσεις χρωμάτων σε εντελώς διαφορετικά σημεία πχ άλλος έχει μικρότερες σωματικές αντοχές, άλλος ψυχικές, άλλος νοητικές και η εν λόγω τεχνική ως απώτερο στόχο έχει να γνωρίζει ο καθένας το προσωπικό του κατώφλι και να το σέβεται, καθώς η υπέρβασή του κάθε φορά απαιτεί κάποιο τίμημα, που θα είναι διατεθειμένος να το πληρώσει.
Ενώ τα πράγματα είναι πιο απλά όσον αφορά το προσωπικό βίωμα μέσα από την καθημερινότητα και την εκτέλεση διαφόρων εργασιών, τα πράγματα δυσκολεύουν στις ανθρώπινες σχέσεις.
"Άνθρωπος μόνος, ή Θεός ή Θηρίο". Ως αγελαία πλάσματα έχουμε ανάγκη την αλληλεπίδραση με τους υπολοίπους μέσω διαφόρων ειδών διαπροσωπικών σχέσεων, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, κοινωνικές κτλ
Και εκεί η ανάγκη παίρνει διάφορες αποχρώσεις, της αποδοχής, της επιβράβευσης, της συμπαράστασης, της βοήθειας, του έρωτα, ως γέφυρες ως προς τον καθαρά εγωιστικό στόχο, εκείνον της αυτοπραγμάτωσης.
Τι είναι αυτοπραγμάτωση; Υπάρχουν ένας σκασμό φαντεζί επιστημονικοί ορισμοί. Στην πραγματικότητα είσαι, που μετά από μία εξουθενωτική ημέρα, σου κάνεις πατ-πατ την πλατούλα και σου λες "καλά το πας, καλά τα κατάφερες και σήμερα, είμαι περήφανος για σένα, εδώ είσαι." Στην ουσία κανείς δεν μπορεί να σου πει πότε είσαι εκεί, καθώς είναι μια συνεχής διαδρομή, μία συνεχής περιφορά γύρω από τους άλλους και ό,τι συνθέτει την ζωή σου και ταυτόχρονα μία περιφορά προς τα μέσα, σε ό,τι είναι εκ φύσεως ο καθένας και ό,τι θα μπορούσε να είναι στην βέλτιστη εκδοχή του.
Και έρχεσαι Σούλα μου, που είσαι κουρασμένη και μου λες
- Δεν έχω έναν άνθρωπο να πιω έναν καφέ γιατί εγώ δεν έχω ανάγκη τίποτα και κανέναν.
Και αναρωτιέμαι η πτωχή... Έχεις ανάγκη έναν συγκεκριμένο άνθρωπο να σε βγάλει για καφέ; Έχεις όντως ανάγκη να βγεις για καφέ; Και τι ή ποιος σε εμποδίζει να σε βγάλεις εσύ για καφέ;
Γιατί όσο και να βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους να μας ταχταρίσουν, να μας εξημερώσουν και να αναλάβουν την ευθύνη μας, ξεχνάμε ότι ενίοτε ταΐζουμε στους άλλους με το φτυάρι, ό,τι θέλουμε να μας δώσουν εκείνοι, ενώ στην πραγματικότητα μπορούμε να μας το δώσουμε εμείς.
Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μονοπάτι, που ενίοτε διασταυρώνεται με το δικό μας, ενίοτε προχωράει παράλληλα και ενίοτε συνεχίζει σε τροχιά παντελώς ανεξάρτητη από την δική μας.
Έχουμε ανάγκη τον άλλον; Ή πρέπει να μάθουμε να επιλέγουμε τον άλλον, ελεύθεροι από τον προσωπικό μας εγωισμό τύπου, θέλω να μου κάνεις αυτό, να μου δώσεις εκείνο για να πιστεύω πως είμαι καλά. Όταν έχουμε ανάγκη τον άλλον, ενστικτωδώς γινόμαστε χειριστικοί λόγω εξάρτησης γιατί κατά βάθος δεν αντέχουμε τους εαυτούς μας όταν δεν είναι άλλος εκεί.
Δεν αποδεχόμαστε ό,τι είμαστε και για αυτό έχουμε ανάγκη τον άλλον να τον αποδεχτεί για να πούμε "αφού με αποδέχεται, ας με αποδεχτώ και εγώ". Πατάμε πάνω στον άλλον για να πάμε προς την αυτοπραγμάτωση αλλά ο άλλος δεν είναι σταθερά να πατήσεις, είναι δυναμική που εξελίσσεται παράλληλα στην δική του διαδρομή.
Ακόμα και όταν λέμε ότι έχουμε ανάγκη τον άλλον, στην ουσία ό,τι θέλουμε να πούμε είναι πως έχουμε ανάγκη την αγάπη του άλλου. Η εμπλοκή μας είναι πως δεν αναγνωρίζουμε την αγάπη αλλά την αγάπη εκείνη που πιστεύουμε πως μας αξίζει και για αυτό την βαφτίζουμε "ανάγκη" και για αυτό κατά βάθος κάποιος μπριζώνει με την έκφραση "εσύ δεν έχεις ανάγκη κανέναν" γιατί αυτόματα το μεταφράζει ως εξοστρακισμό από την αγάπη.
Και όχι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν συγκεκριμένα ως πρόσωπο, έχουμε ανάγκη όσα προβάλλουμε στο πρόσωπό του. Η ανάγκη μας είναι καθαρά εγωιστική και μας δεσμεύει για αυτό προσπαθούμε να δεσμεύσουμε τον άλλον με όποια κοινωνική σύμβαση μπορούμε ακόμα και αν αυτή είναι το τυπικό savoir vivre.
Κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει να έχουμε ανάγκη. Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή, ελεύθερη από την ανάγκη και τα δεσμά της.
Αλήθεια αν δεν είχαμε τίποτε να δώσουμε και αν δεν θέλαμε να πάρουμε τίποτα από όσα θέλει ο άλλος να δώσει, πόσοι θα επέλεγαν να είναι κομμάτι της ζωής μας;
Αν ήμασταν ελεύθεροι από τα προσωπικά μας θέλω στο κρεββάτι του Προκρούστη και αφήναμε και τον άλλον να βάλει τα προσωπικά του όρια, πόσοι αλήθεια θα μέναμε στις ζωές των άλλων και οι άλλοι στη δική μας;
Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας και να μην είχαμε πραγματικά κανέναν ανάγκη όπως τόσο απαξιωτικά μπορεί να πει κάποιος και να μας κάνει τα νεύρα κορδέλες;
Τι θα γινόταν αν φτάναμε σε εκείνο το σημείο ελευθερίας που λέγαμε... δεν έχω ανάγκη την σοκολάτα, την επιλέγω αυτήν την στιγμή την σοκολάτα; δεν σε έχω ανάγκη αλλά σε επιλέγω;