Ο Μήτσος και η Σούλα.

Σούλα η εξωτερικιά

  Προ αμνημονεύτων ετών, είχα πάει στο Παρίσι με τον Μήτσο. Πώς λέμε ρομαντίκ; καμία σχέση. Εγώ με την πατερίτσα και να περπατάω.... δεν περπατάω στα κανονικά μου, φαντάσου με με την πατερίτσα, να σέρνομαι και να λέω...
- εδώ θα αφήσω τα κόκαλά μου στο πλακόστρωτο! αλλά θα πέσω ηρωικά!
Δεν ξέραμε πού πηγαίναμε, μόνο πού θα φάμε και τι από όλα μπορώ να φάω, χωρίς να γυρίσουμε πίσω με τα πόδια από το γδάρσιμο... όλο το υπόλοιπο από την Σούλα, που το 'χε κάνει Σύνταγμα-Ομόνοια... το Αθήνα-Παρίσι ήτα... μουρλή είσαι, όπου και να πας, κάτι θα βρεις να γουστάρεις.. αλλά εκεί να φας αυτά... γιατί θα μείνεις νηστική με την κουζίνα τους...
Οπότε πέντε μέρες γυρίζαμε στα χαζά, έχοντας ανακαλύψει ότι παρά τις τεράστιες ουρές οπουδήποτε, καθώς ήμουν με την πατερίτσα, με το που με έβλεπε ο πορτιέρης με την πατερίτσα, μας έκανε νόημα και μπαίναμε τσακ-μπαμ, προσπερνώντας τις ουρές... το μισό Παρίσι θα 'χαμε δει αν είχαμε στηθεί σε όλες τις ουρές και με τον ρυθμό που σερνόμουν με την πατερίτσα...
Και το μετρό τους εκεί έχει κάτι σκάλες... με κάτι σκάλες... 4οροφη πολυκατοικία ανέβαινα και κατέβαινα...
οπότε έχω το ύφος της ταλαίπωρης μπαίνοντας στο βαγόνι τύπου
- πήγαινε μας όπου θέλεις οδηγέ... κάτι θα 'χει από πάνω στη στάση που θα διαλέξουμε παντελώς τυχαία να κατέβουμε... άσε με λίγο να ξαποστάσω το πονεμένο μου κορμί... 2-3-5-10 στάσεις...
και έχω απλωθεί σαν το λιαστό χταπόδι στην θέση
Και μπαίνει μέσα μία γαλλίδα κουκλάρα κουβαλώντας έναν ενισχυτή... της ρίχνω ένα βλέφαρο συμπόνοιας
- Σέρνεσαι και εσύ καψερή...
Ατάραχη η Γαλλίδα, συνδέει στον ενισχυτή το μικρόφωνό της και αρχίζει να τραγουδά μέσα στο βαγόνι...
πώς λέμε εδώ μπουκάρουν τα γυφτάκια και ξέρουν 5 εκόρντα γκραγκ γκραγκ... σε λούπα... καμία σχέση
η γαλλίδα είχα μια φωνάρα λες και ήταν έτοιμη για sold out στάδιο, χτυπιόταν, έδινε πόνο με άψογη ερμηνεία
Σκουντάω τον Μήτσο
- Μαλάκα εμάς κοιτάζει! Σου 'φεξε! Η θεότητα σου κάνει καντάδα! Ποιος στην χάρη σου!
Γυρίζει ο Μήτσος
- Ρε ζώον! Σε σένα κάνει καντάδα! Δεν είναι αλλήθωρη! Για σένα χτυπιέται η γυναίκα! Δικό σου είναι! Μαζέψου που έχεις απλωθεί σαν την χλαπάτσα! Η γυναίκα δίνει πόνο! Σεβασμό!
Και έχουμε μείνει σαν τα χαζά και τα δύο, που η Γαλλίδα, δίνει ρεσιτάλ με έναν απλό ενισχυτή, έτσι ξαφνικά, που ούτε ένας δεν σκέφτεται να πιάσει την κάμερα ή το κινητό και να την τραβήξει βίντεο.
Ποια κάμερα αγάπη μου, ποια στάση, που πάμε.. πάμε όπου θες οδηγέ, ήμαστε πρώτο τραπέζι πίστα και η Γαλλίδα κάνει κατάθεση... όσο το μπιχλιάρικο τραίνο πάει γκαζωτό, σταματά, ξεκινάει... κόσμος ανεβαίνει, κατεβαίνει, βιαστικός και αδιάφορος... η Γαλλίδα τίποτα... στον κόσμο της... να τραγουδά και να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο...
έχω ανακαθήσει και μου 'χει πέσει το σαγόνι στο πάτωμα...
όσο ο Μήτσος δίπλα την έχει καταβρεί και με σκουντάει
- Θα κατέβουμε σε καμία στάση ή θα μείνουμε; Αν μείνουμε και άλλο, αυτή όταν τελειώσει θα 'ρθει να μου ζητήσει το χέρι σου γιατί το πόδι σου άχρηστο είναι έτσι και αλλιώς...
- Σκάσε μαλάκα, ρόμπα θα γίνουμε πάλι!
- Ναι μωρή παρθενοπιπίτσα, κάνε μου πως δεν σ' αρέσει κιόλας! Όλο το ρεπερτόριο θα πει σήμερα...
Ε, εκεί την έφαγε την αγκωνιά...
Λίγες μέρες αργότερα πήγαμε α λα μπρατσέτο σε μία συναυλία. Άψογη τεχνικά, με υπέροχη ακουστική και όλα αυτά τα προφέσιοναλ τα πανάκριβα για να ακούς τον ήχο κρύσταλλο και την βαρεμάρα από σκηνής "πόσες φορές τα 'χω πει και άλλα τόσα θα τα πω μιας και μου ξεκουβαληθήκατε τόσοι"
Αν και είχα ξεκουβαληθεί στο Παρίσι για αυτή τη συναυλία, η διάσημη τραγουδιάρα, δεν έπιανε μία μέσα από την φθορά της επανάληψης, που κρυβόταν άψογα πίσω από την τεχνική αρτιότητα μπροστά στο πάθος της άσημης Γαλλιδούλας που τραγουδούσε με τον ενισχυτή της στην υπόγα.