Ο Μήτσος και η Σούλα.

O Μήτσος το Πιπινι ΙΙ

  O Μήτσος το Πιπινι είχε το x factor. Έπαιρνα το πασατέμπο και αλληθώριζα. Είχε και bonus, το έπαιζε σκληρός και ασυμβίβαστος καργιόλης. Ανα μεταξύ μας είχε και βιογραφικό να το υποστηρίξει ως δήλωση αλλά η φάτσα του ήταν κόντρα ρόλος εντελώς. Εγώ διανύω την ξανθό-σαντρέ περιοδό μου αφού είχε κοκομπλόκο με την Μισελ (δεν θέλω ποια Μισελ, την Φάιφερ, εμένα μου βγαινε του Λαζόπουλου βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.)
Τα νεύρα του Μήτσου κουρέλια στο εν τω μεταξύ. Έπαιρνε την φάτσα του σκληρού καργιόλη, έτοιμος να πει πολύ σοβαρά πράγματα και εγώ ήμανε "οκ, θα μου φτιάξεις ένα φραπέ πριν πεις οτιδήποτε να ανοίξει το μάτι μου;" (πρόλαβα εποχή που δεν τα ξέραμε αυτά τα φρέντο καπουτσίνο, όχι όπως τα ξέρετε τώρα τουλάχιστον) και ο Μήτσος έφτιαχνε καφέ και επανερχόταν για δηλώσεις.
Κάποια μέρα ξημερώνει και πρέπει να συζητήσουμε για την σχέση μας γιατί έχουμε πολύ σοβαρά θέματα να τεθούν στο τραπέζι. Εγώ δεν τα ξέρω αυτά τα "θέλω να συζητήσουμε" και δεν έχω κανένα θέμα να συζητήσουμε αλλά ο Μήτσος είναι αποφασισμένος να πατήσει πόδι.
- Όλη την ώρα ακούμε την μουσική που θες εσύ. Θα αρχίσεις να ακους και τα δικά μου.
Τρόμος! Θα μου αλλάξεις εμένα playlist ενώ είμαι παρούσα; Μετά τι; Θα μου ζητήσεις να φτιάξω και κανα παστίτσιο; αλλά έχω ήδη πάρει την γνώμη του κοινού, που έχει εμπειρία και λένε κάτι πρωτοπορίες για σεβασμό του άλλου και κοινή λήψη αποφάσεων, που τα ακούω ως ρεύμα των μετα-ντανταιστών και επειδή στην ζωή πρέπει να ζεις και λίγο επικίνδυνα και επειδή ήταν και πιπίνι, λέω με πόνο καρδιάς
- Ας το πάρει το ποτάμι, βάλε τα δικά σου, με σπαραγμό που δεν έδειξε ούτε καν ο Βασιλάκης Γκαίλας στον λουστράκο σαν έλεγε την πονεμένη του ζωή.
Και βάζει ο Μήτσος τα δικά του. Πόσα πράγματα μπορούν να πάνε λάθος στις μουσικές ενός πρώην σκληρού καργιόλη; Τι στον κόρακα θα άκουγε; Μια σωστή κιθάρα το λιγότερο. Μια ροκιά, κάτι τις. Πρόλαβε doors, led zeppelin, που δεν με λες και φανατικιά αλλά στην ανάγκη θα το ακούσω και αυτό.
Και με την αυτοπεποίθηση και το χαμόγελο του Κακλαμανάκη στην Ολυμπιάδα πλησιάζει το στερεοφωνικό να αλλάξει την μουσική και να βάλει τα δικά του.
Και ξεπηδάει ένα βλαχοφολκορ της δεκαετίας του 70 και αρχίζω να ξερνάω βατράχια από τα αυτιά και αρχίζω να κάνω τον απολογισμό της σύντομης και πλέον μάταιης ζωής μου
- Πού έκανα λάθος; Ποιον σκότωσα; Πότε έρχεται η συντέλεια του κόσμου; Έχω ήδη περάσει σαντρέ, τώρα και αυτό;
χάσμα. αγεφύρωτο. τίποτα. νάδα. ριεν. χαζοχαρούμενα γκρουπάκια με ξεπερασμένες μελωδίες σε λούπα και στίχο για πέταμα, τι ωραία, τι καλά, είμαστε κουρέλια απο τα ναρκωτικάαααα.... (οκ και οι άλλοι κουρέλια ήταν, αλλά η λίστα του έπαιρνε από τα ληγμένα, στανταρντ)
Ο Μήτσος έχει αρχίσει να κουνιέται σαν την Γκόλφω στο πανηγύρι της πέστροφας στο ρυθμό και το 'χω στο πιάτο ότι έχω μπλέξει με ένα αρκουδάκι της αγάπης που παντελώς από σπόντα έμπλεξε όπου έμπλεξε και αυτός ήθελε να είναι χίπυς βασικά και να τρέχει με ξέπλεκες τις κοτσίδες στα λιβάδια, κάνοντας στεφάνια για τα μαλλιά και τραγουδώντας για την παγκόσμια ειρήνη.
Εμένα με έχει πιάσει απελπισία, τριχοφάγος ενώ αρχίζω να εμφανίζω και πιτυρίδα καθώς έχω ζήσει πολλά αλλά την θεία μου την χίπισσα, μόνο η Βλαχοπούλου την έκανε σουξέ και εγώ μόλις είχα πετάξει το gothic look και δεν ήμανε έτοιμη για χίπισσα. Ο Μήτσος την έχει καταβρεί και ονειρεύεται Τραχανοπλαγιές, άρνηση μπολιντιζμού (όταν δείτε κάτι τέτοιο πείτε, οκ αγάπη μου, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, κόβω το ξύρισμα, να δείτε για πότε το ξεπερνάνε), λουλουδοεπανάσταση (όπου είναι στροφή στην καρριέρα ανθρώπου που ήτανε καρεκλάς και έφτιαξε τουλάχιστον μια γκαρνταρόμπα στην Λαίδη όταν ακόμα ήτανε κορδελιάστρα και ανέβαινε σκαλί-σκαλί) και άλλα τέτοια χίπικα ενώ βλέπω με τρόμο να παιρνώ μπροστά μου ως ταγαρογκόμενα, με το πλεγμένο ταγάρι στον αργαλειό, ένα σωρό χαιμαλιά στο λαιμό και το μαλλί μου ξανά μακρύ μέχρι τον κώλο, που έφτυσα αίμα μέχρι να μου το κόψουν και ούτε ο κομμωτής δεν το έκοβε γιατί το λυπόταν και εγώ ήμουν "πάρε το ψαλίδι τώρα!"
Και τι μου ζητούσε το έρμο το πιπίνι; Να μοιράσουμε τον χρόνο, που ακούγαμε μαζί μουσική γιατί έχω το βίτσιο πάντοτε να παίζει μουσική στο φόντο, οπότε του είχανε τα αυτιά προπέλες με ό,τι άκουγα και δεν ήταν καθόλου στα γούστα του και είχε κατεβάσει τον ΟΗΕ που έκρυβε μέσα του για να ζητήσει διαπραγματεύσεις. Στην τελική είχα αλλάξει απόχρωση, είχα αλλάξει γκαρνταρόμπα, στην μουσική θα τα χαλαγαμε;
Πόσο κράτησε η διαπραγμάτευση; 2 τραγούδια. με το που ξεκινάει το τρίτο και είμαι να σηκωθώ να φύγω πριν αρχίσω να απαγγέλω το μανιφέστο των χίπυ, του λέω
- Κλείσ'το, με ύφος που δεν σηκώνει "όχι".
Πόσα cds έχεις από αυτούς;
- 2. ένα από τον καθένα.
- Αν σου φέρω όλη την δισκογραφία, από όλα τα συγκροτήματα που θες (ήταν η εποχή που ακόμα κατεβάζαμε τα άπαντα και τα γράφαμε σε cds), μπορούμε να κάνουμε την συμφωνία να μην τ' ακούσουμε παρέα;
- Δεν μπορείς να τα βρεις. Είναι 30 χρόνια πριν.
- Αν τα βρω ΟΛΑ, και στα κάνω δώρο, μπορούμε να τα βρούμε εκεί;
- Αν τα βρεις ΟΛΑ, υπόσχομαι να τ' ακούω μοναχός μου.
Και βρισκόμαστε την επόμενη φορά και εγώ είμαι σαν τον μαύρο στις καφετέριες και κουβαλάω μία τσάντα γεμάτη cds. Πάρε και αυτό το συγκρότημα, πάρε και το άλλο... όλα η δισκογραφία τους, με την ευχή μου αρκεί να μην τους ξανακούσω και ο Μήτσος είναι πολλάν χαρούμενος γιατί πλέον δεν τα βρίσκει πουθενά και την έχει δει Χριστούγεννα από το πουθενά.
- Τα άκουσες;
- Και βέβαια όχι!
Για την ιστορία όλα ήταν γραμμένα σωστά, με τους τίτλους στα περιεχόμενα, με σωστή χρονολογική σειρά, μια πειρατική δισκοθήκη που αν ήταν τα πρωτότυπα, θα είχε ξεφραγκιαστεί αλλά ζήτω η πειρατεία και το napster, η χαρά της εποχής τότε. Δεν έχει κάνει δώρο πιο χαρούμενο άνθρωπο ποτέ και δεν έχω δώσει δώρο άλλη φορά με την μενταλιτέ "γούστα είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι".
- Θες να βάλουμε ένα να τ' ακούσουμε πώς γράφτηκε;
- Όχι. Η χαρά θα είναι όλη δικιά σου!
Είχα κουβαλήσει σαν τον αχθοφόρο την συλλογή, εγώ, που γκρινιάζω και για τις σακούλες του σουπερ μάρκετ, στην αθηναική λαλάκα, να τ' ακούσω και από πάνω; Κάπου πρέπει να μπει και ένα όριο στις θυσίες που είναι διατεθειμένος κάποιος να κάνει για ένα πιπίνι.
Έλα να μου μιλήσεις για μπολιντιζμικό κενό. Mind the gap εντελώς. Ο πρώην σκληρός καργιόλης άκουγε Άτζελα και χίπις. Δεν είχα σκαλί να κλάψω, αυτί να κάτσω να τα πω, άνθρωπο να με νιώσει και ήμανε... "οκ, αυτό πώς το κρύβουνε τώρα;" με τρόμο μεγαλύτερο από το να βγεις με μπραζίλιαν και κυτταρίτιδα στην Ψαρού.
Εκεί που έχουν πάει όλοι παραδίπλα και τ' ακούν και έχουν έρθει στο τσακίρ κέφι με τα "λαλαλα, λελούδια στα ξέπλεκα μαλλιααααα" και εγώ κάνω γκαρσόνα β στο μπαλκόνι-επίδαυρο "ωλαλα δεν θα με κάντε εσείς φονιάααα", έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι είμαι παντελώς φασίστω στο τι θέλω να ακούω και όλα αυτά τα προχώ περί ουμανισμού, ανοιχτομυαλιάς στην τέχνη και άλλα τέτοια γραφικά είναι πασατέμπος για τον καφέ εκτός σπιτιού αλλά σε καμία περίπτωση για εντός, κάτι σαν το συντριβάνι στην πλατεία, που πας, το βλέπεις, βγάζεις και καμιά φωτογραφία για τα ινστα αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ξεκουβαλάς να το βάλεις στο σαλόνι στο σπίτι σου.
Το προμπλέμο ήτανε ότι ο Μήτσος άκουγε και αυτός μουσική με τις ώρες όπως άκουγα εγώ και δεν ήτανε από τους ανθρώπους, που είτε κλαρίνα παίζει είτε black sabbath τα ακούνε το ίδιο σαν μουσική ασανσέρ. Είχε άποψη. Δεν μπορούσε να έχει άποψη για το παστίτσιο, που ποτέ δεν θα έκανα;
Την ίδια σαιζόν, οι λοιπές Σούλες της ζωής μου είχανε θέματα με τους Μήτσους τους γιατί οι Μήτσοι τσιλιμπούρδιζαν, ενίοτε έτρωγαν και κανα μπουνίδι, οπότε άντε να πεις "εγώ έχω θέμα με τα μουσικά του γούστα, δεν γίνεται τίποτα, ανίατη περίπτωση". Τα λες; δεν τα λες κάτι τέτοια, το πίνεις το πικρό ποτήρι μονάχη. "Καλό παιδί ο Μήτσος αλλά στο σπίτι του ακούει χίπικα" Πώς να βγω εγώ μετά έξω; Με τι μούτρα να αντικρίσω την κενωνία;
Ποτέ δεν έχω στεναχωρηθεί για πιπίνι περισσότερο και να πω.. "κρίμα το παιδί. τι να φταιξε;" και τίποτα δεν έφταιξε. ο Μήτσος γούσταρε, με τρέλα... και τρέλα και κορδέλα τα δικά μου αυτιά.
Και πάμε β ημίχρονο στις διαπραγματεύσεις, με τίτλο "ποιος από τους δυο μας θα καταπιεστεί"
- Εσύ θα καταπιέζεσαι, λέω πολύ δημοκρατικά, όπως πάντα. Να βάψω το μαλλί ό,τι χρώμα γουστάρεις, να το κόψω όπως, δεν έχω κανένα θέμα. Να κάνω την bibibo, δεν έχω θέμα. Να περπατώ ενίοτε και στην Αθηναική λαλάκα, κομμάτια να γένει. Αυτά δεν θα παίξουν όσο είμαι εγώ εδώ.
- Μα αυτό δεν είναι δημοκρατία.
- Δεν έχουμε δημοκρατία στην μουσική. Βγάζω βατράχια από τ' αυτιά με αυτά που ακούς.
Ποια διπλωματία; Ποιος ευφυής ελιγμός; Είχαν φύγει από το παράθυρο. Δεν μπορούσα να ακούσω 2 τραγούδια στην σειρά, όχι να παίζουνε σε λούπα. Με τα πόδια θα έφευγα κάνοντας autostop να γλιτώσω. Είχε τα χειρότερα μουσικά γούστα, που έχω συναντήσει. Δεν σωζότανε με τίποτα.
Και τα παίρνει κράτα και ο Μήτσος.
- Είσαι ψωνάρα, φασίστω και κακομαθημένο.
- Είμαι!
Και ο Μήτσος προσπαθεί να με ψυχολογήσει καθώς δεν το πιστεύει με την καμία ότι είμαι ικανή να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να φύγω γιατί απλά δεν γούσταρα να ακούω, τι άκουγε καθώς στο δικό του σύμπαν αν αγαπάς πραγματικά κάποιον και την μουσική του θα ακούσεις, και τα φαγητά του θα φας και άλλα τέτοια ζουζουνιάρικα.
Τίποτα. Λάθος περίπτωση.
Εγώ ήμανε... οκ, λάθος άνθρωπο ψάχνεις, δεν είμαι αυτή που θα 'θελες, είπαμε είσαι κούκλος, μην το χέσουμε κιόλας.
Και κάποιος θα έλεγε ότι πρυτάνευσε η λογική, τα επιχειρήματα και οι διαπραγματεύσεις είχαν την αίσια τροπή που αρμόζει σε ανάλογες περιπτώσεις ενηλίκων.... Αμ δε!
Έχω τόση αυτοπεποίθηση στην δήλωση "εγώ αγάπη μου τα μαζεύω τώρα και φεύγω" που τον Μήτσο αρχίζουν και τον ζώνουνε τα φίδια και του 'ρχεται η κεραμίδα ότι την ίδια σαιζόν με πολιορκούν α. κουλτουριάρης, ψαγμένος γκόμενος, που λατρεύει το πλακόστρωτο που πατώ και μου κατεβάζει από κοέν και μπομπ ντύλαν μέχρι ό,τι κουλτουρέ μπορεί να σκεφτεί και β. έτερο πιπίνι, που είναι και αυτό κομματάκι ψαγμένο αλλά ό,τι του λείπει σε ψάξιμο, το 'χει σε φάτσα.
Και πάνε τα επιχειρήματα από το παράθυρο και οι διαπραγματεύσεις και οι δημοκρατίες και οι ισονομίες.
Αν και φαινομενικά το πιπίνι είχε περισσότερη ζήτηση, στην ουσία εγώ είχα το σουξέ εκείνη την εποχή, όχι μόνο με μνηστήρες αλλά και με γκρουπις και το ξέραμε και οι δυο, όσο και να έκανα "έλα μη ζουλεύεις, ας είμαι θεά αγάπη μου, κατά βάθος είμαι μια θνητή όπως όλοι." Και μάσαγε τις φελιζογκοφρέτες από την ζήλεια του καθώς αντικειμενικά στα καλλιστεία μου έριχνε στα αυτιά.
Οπότε επί τόπου σηκώνει λευκή σημαία γιατί ήξερε ότι σε κείνη την καμπή, δεν θα τον έκλαιγα και ιδιαίτερα ως μακαρίτη, είχα και άλλα πράγματα να ασχοληθώ η θεότητα.
- Οκ, θα γίνει το δικό σου. Θα ακούμε ό,τι θες εσύ.