Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσος ο Μαλλιάς

  Αποδεχόμενη την πρόσκληση για ένα άκομα "πες και εσύ την μαλακία σου με θεματική ενότητα στο διαδίκτυο"  ένα τραγούδι που με σημάδεψε και με το οποίο κατάλαβα ότι δεν έχω κανενος είδους τσίπα ή αξιοπρέπεια κατά το ορθόν.
Σωτήριον έτος 1996. Έχω πετύχει το όνειρο. Έχω περάσει ιατρική και χαζοχαίρομαι λες και μου έκατσε ο τζόκερ. (Καλά μικρό και ηλίθιο ήμανε, τώρα είμαι σιτεμένο και ηλίθιο.)
Έχω κάνει την εξωφρενική μου επανάσταση (καλά στην τραχανοπλαγιά ήμουν, μην φανταστείς ότι έκαψα κανα περιπολικό, ο πρώην μου τα κανε κάτι τέτοια). Τι ήταν η επανάσταση. Έκοψα την κοτσίδα μου, που ήμουν σαν τρόφιμος ορφανοτροφείο, με την αλογοουρά να κρέμεται μέχρι τον κώλο, έκλαιγε ο κομμωτής, όπως δεν είχε κλάψει γκόμενο στην ζωή του, όταν του το ζήτησα), τα έκοψα a la garcon (σαν την πιγκυ ήμουν, μεγάλη αποτυχία), τα βάφω κόκκινα (έγιναν καροτί μετά 3 λουσίματα), αγοράζω μποτάκια με τακούνια (εγώ; τακούνι; και τα σημεία και τα τέρατα καθώς ξεκινούσα εφηβείς 7 χρόνια αργότερα) και γενικώς κάνω όλα τα απωθημένα ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να περιφέρομαι σαν τον παλιάτσο ανάμεσα σε κουστουμαρισμένα πιτσιρίκια με χαρτοφύλακες και 18χρονες με μες ανταύγιες λες και περνούσαν κλιμακτήριο αντί για φοιτητική ζωή.
Εκεί που είμαι και βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί είμαστε μαζεμένοι όλοι οι φύτουκλες της Ελλάδας και από ομορφιά η Βασιλειάδου θα ανακηρύσσονταν παμψηφί mis Universe, σταματάει μπροστά μου μια μαύρη μηχανή και κατεβαίνει ένας μελαχροινός με δερμάτινα και παθαίνω ντουβρουτζά. Ποια ρουβίτσα αγάπη μου; ποια αξιοπρέπεια; από που ξεφύτρωσε αυτός; ποιος ήρθε; πού πάω;
και το απιστεφτάμπλ. ήταν και αυτός στο ίδιο έτος. και το όνομα αυτού; Μήτσος! Όχι γιαλατζί από τα δικά μου. Αυτός ήταν Μήτσος με πιστοποιητικό.
Ο Μήτσος ήταν σκληρό αγόρι, αγόραζε και σερβιέτες για την γκόμενα από το σουπερ μαρκετ. Αδίστακτος. Τι με ένοιαζε εμένα που ήμουν σαν το παρτσακλό; Ήταν μια όαση μέσα σε ένα κοπάδι χλιμίτζουρες. Και τότε σκάει και αυτό το άζμα... οπότε καθώς ο Μήτσος πατάει στην σχολή, περνάω την φάση που πατάω και εγώ, τζογάροντας πότε θα ξυπνήσει να σκάσει μύτη, να χαλβαδιάσω γιατί τότε τα ιντερνέτια μπουσουλάγανε ακόμα και ο Μήτσος ο μαλλιάς, με την μηχανή την απιστεφταμπλ ήταν χάρμα οφθαλμών.
Οπότε απογοητευμένη από τις πρωινές παραδόσεις όπου δεν ξύπναγε ο ρεμάλης να πατήσει, παίρναμε σουμπιτοι όλοι το αστικό και μετά ποδαράτο μέχρι το δεύτερο σημείο όπου ήταν τα εργαστήρια και υποχρεωτικά θα εμφανιζόταν γιατί παίρνανε απουσίες. Και σε αυτή τη φάση έρχεται ένα από τα μεγαλύτερα καραγκιοζιλίκια της ζωής μου.
Κατέβαινα μεσημεριάτικα, ντάλα ο ήλιος ποδαράτο (ναι, εγώ ποδαράτο, γίνεται και χειρότερο, περίμενε) και τραγουδούσα το κάτωθεν άσμα με την γνωστή φωνή μου που είναι σαν να σφάζεις γουρούνι.
Προφανώς και δεν έγινε ποτέ τίποτε με τον Μήτσο αλλά μου λύθηκε η απορία πώς στον κόρακα πέρασε ιατρική αυτός. Ήταν και αυτός μεγάλο φλωράκι αλλά λίγο τρόμπας όπως κάθε πιπίνι που έχει τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό και τον βάζεις στο mute.
Μετά από λίγο καιρό βαρέθηκα και εκείνος πήρε μεταγραφή και καθώς η σχολή δεν είχε νόημα πχια, πήγα και βρήκα την θεατρική σχολή να παρηγορηθώ. Ούτε εκεί έμαθα να τραγουδάω. Ούτε εκεί είχε πιπίνια της προκοπής.
Αλλά το κάτωθεν άζμα έμεινε στα κιτάπια και ο Μήτσος ο μαλλιάς ήταν ο "ασθενής Ο" που ξεκίνησε την λαίλαπα με όλους τους υπόλοιπους.
Αν με ψάχνετε... ακόμα απάρτου και μούρλας γωνίας θα με βρείτε.