Ο Μήτσος και η Σούλα.

Διάκριση

 ·

Ήμανε 12 περίπου, ακόμα ξανθούλα, με γαλλική κοτσίδα μέχρι τον κώλο, γυαλούμπες-βίτρινα και μουντρούχω.
Τσουπ-τσουπ πάμε θρησκευτικό τουρισμό (sport στο οποίο με βάζουν κάτω μόνο οργανωμένες συνταξιούχες) και έχουμε καθίσει στην σειρά και λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Εγώ παριστάνω τον φίκο τύπου, "τι έχω φταίξει και με σέρνεται πάλι και έχω αφήσει τα βιβλία μου στην μέση, χφτου πάλι πίσω θα μείνω για να ακούω μαλακίες."
Επειδή ήμουν παιδί με ανατροφή (μετά χάλασα) κάθομαι στην ακρούλα μου σαν το ταλαίπωρο και απλά κουνάω το κεφάλι τύπου "ναι" "ναι" "όπωσδήποτε ναι, το συζητάς;"
και γυρίζει ο πάτερ-συντονιστής λες και ήμασταν πανελίστες και μου λέει
- Εσύ δεν έχεις κάποια απορία να ρωτήσεις κάτι;
και είμαι "να ρωτήσω; να μην ρωτήσω; δεν γαμιέται; αρκετά βαρέθηκα"
- Ναι, θα μου εξηγήσεις τι είναι διάκριση και πώς την αποκτά κάποιος;
Προφανώς για να ρωτήσω μία λέξη, ήδη ήξερα την επίσημη ερμηνεία και ήθελα την προσωπική του προσέγγιση. Παθαίνει κοκομπλόκο γιατί οι μέχρι στιγμής ερωτήσεις ήταν σε ποιες νηστείες επιτρέπεται το λάδι και σε ποιες όχι και λοιπα οικοκυρικά, που τα είχα μάθει ποίημα και τα έλεγε με το ίδιο μπρίο που έλεγα εγώ την Δέσπω στην γιορτή της 25 Μαρτίου 3 χρόνια πριν.
Και τον βλέπω που παγώνει γιατί δεν το περίμενε. Όχι από το 12χρονο τουλάχιστον.
- Αυτές είναι δύσκολες έννοιες. Ούτε εμείς που μελετάμε τόσα χρόνια δεν το έχουμε ακριβώς.
- Ωραία, πες μου στο περίπου. (το βιολί μου εγώ)
- Την διάκριση, δεν μπορούμε να την πετύχουμε εμείς.
- Γιατί; (μικρό, έκανα το χαζό πολύ πιο πειστικά χάρη στο σουλούπι μου και το πώς κυκλοφορούσα)
- Γιατί η διάκριση είναι μια πυραμίδα, είναι η κορωνίδα των αρετών (αγαπημένη λέξη η κορωνίδα εκείνη την σαιζόν, κάνει ομοικαταληξία με το ακρίδα, κατσαρίδα και λοιπά μαμούνια). Είναι μια σκάλα, που πρέπει να πατήσεις πρώτα σε όλες τις αρετές, να τις έχεις και μετά να φτάσεις σε αυτή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τις έχει όλες, εξ' ου και δεν φτάνουμε στην διάκριση, που είναι χάρισμα και όχι προσωπικό απόκτημα.
Και αυτή είναι ορθή μεν κατά τας γραφάς, sos απάντηση σε ξαφνικό διαγώνισμα αλλά στον πυρήνα παντελώς εκτός θέματος με το ερώτημα. Πού το ήξερα; Μα προφανώς είχα ήδη ξετινάξει την βιβλιογραφία πριν κάνω την ερώτηση και ήμουν έτοιμη αν μου έδινε πάτημα να αρχίσουμε να ανταλλάσουμε επιχειρήματα και βιβλιογραφίες (ένα σπαστικό κομμάτι του φύτουκλα εαυτού μου, αν πάρω κάτι ζεστά, πετάω τις βιβλιογραφίες σαν πολυβόλο.. πάρε, πάρε, πάρε να 'χεις)
Τι είναι η διάκριση; Ας αφήσουμε τις βιβλιογραφίες στην άκρη
Διάκριση είναι όταν θα ακούσω πάνω κάτω την ίδια ατάκα από διαφορετικούς ανθρώπους πχ Άη στο διάολο Ιωάννα
και στον έναν θα πω
- Σάλτα και γαμήσου παλιομαλάκα, που θα μου πεις εμένα τι θα κάνω
- Πολύ ευχαρίστως. Γεια σας.
- Οκ, ανάβω τσιγάρο και έχω και δεύτερο πακέτο στην τσάντα αν τελειώσει αυτό. Δεν έχω να κάνω τίποτε ενδιαφέρον σήμερα, οπότε θα σου κατσικωθώ μέχρι να μου πεις τι σου φταίει στα αλήθεια γιατί εγώ είμαι εξίσου μαλακισμένη με χθες και το ίδιο μαλακισμένη θα είμαι και τώρα και αύριο και μεθαύριο, οπότε πάρε μια βαθειά ανάσα και λέγε ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα.
Αυτή είναι η διάκριση στο κατά spark ερμηνευτικό λεξικό.
Και θα μου πεις άλλη δουλειά δεν είχα στα 12 από το να ψάχνω τέτοιες έννοιες, που αν ρωτήσω τυχαία, ποιος ξέρει τι είναι διάκριση, ακόμα και χριστιανοταλιμπαν θα ζοριστούν να ανακαλέσουν στην μνήμη τους αν την έχουν ακούσει ποτέ;
Όχι, δεν έβρισκα κάτι άλλο ενδιαφέρον. Βαριόμουν φρικτά τις μοδίτσες με τις κούκλες και τα μπιχλιμπίδια και γενικώς όλα όσα έκαναν τα κοριτσάκια στα 12. πχ έλεγε η άλλη με χαρά, έβαλα 2 πλυντήρια χθες και τα σιδέρωσα και αγαλιασε η ψυχή μου και εγώ το άκουγα τύπου "κάναμε πένταθλο στην έρημο, μετά μας μαστιγώσανε και μας βαλανε βραστά αυγά στις μασχάλες, τέλεια ήτανε σου λέω!"
Και ανάμεσα σε όλους αυτούς, με άλλους πλακώθηκα (με βιβλιογραφία πάντα, τι ήμαστε; τίποτα βλάχες, τελευταίες;), με άλλους έκανα σχέσεις ζωής, άσχετες από τις δημόσιες τυπικούρες, που γνωρίζω απταίστως και όταν είναι τρίτος μπροστά κρατώ πάντα, όταν είμαστε τετ α τετ είμαι η Ιωάννα και η Σούλα ή ο Μήτσος.
Από κοσμήματα δεν φοράω τίποτα από ένα κομποσκοίνι. Το κομποσκοίνι δεν είναι κόσμημα και προφανώς δεν το χρησιμοποιώ για τον σκοπό που φτιάχτηκε.
Κάποτε ένας ψυχολόγος με ρώτησε στα ίσια.
- Γιατί φοράς κομποσκοίνι; Αφού δεν πιστεύεις. Ή πιστεύεις; Δεν μπορώ να καταλάβω.
Ψυχολόγος, πιπίνι και τα βράδια dj που είχε παίξει στην μισή μεσόγειο. Πιπίνι φτυχιούχο και με εμπειρίες, λατρεμένη κατηγορία.
- Εσύ τι νομίζεις; Εσύ έχεις το φτυχίο. Όχι εγώ.
- Εγώ λέω ότι δεν πιστεύεις αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φοράς κάτι που δεν πιστεύεις. Είναι παντελώς κόντρα.
Το κομποσκοίνι το φοράω γιατί είναι δώρο της καρδιάς και θέλω να το βλέπω για να θυμάμαι.
Μου το έδωσε άνθρωπος, που μου έδωσε τον πραγματικό ορισμό της διάκρισης, όχι για να λέω τα κύριε ελέησον (το ξερε ο άνθρωπος ότι δεν έπαιζε τέτοιο σενάριο) αλλά για να θυμάμαι πάντα τι είναι "διάκριση"
Κάποτε με ρώτησε ο Μήτσος
- Καλά πως πας στα μοναστήρια και δεν σε πετάνε έξω; Ή παριστάνεις κάποια άλλη από ό,τι μας λες εδώ;
- Δεν το 'χεις πάρει χαμπάρι; του απαντω
- Όχι
και ο Μήτσος είχε πάθει και αυτός κοκομπλόκο γιατί αφενός μεν γνωρίζω φαρσί ένα σκασμό πράγματα, διαφωνώ με την συντριπτική πλειοψηφία (πχ έλα να συζητήσουμε πώς σύμφωνα με τας γραφάς, ως χωρισμένη είμαι και πόρνη και μοιχαλίς και αν ξαναπαντρευτώ, θα είμαι και πάλι μοιχαλίς αλλά όχι πόρνη, να σπάσουμε πλάκα)
Μερικά από τα πλέον δυνατά μυαλά που έχω συναντήσει, επέλεξαν αυτόν τον χώρο και μέσα στα χρόνια έχουμε πλέον προσωπική σχέση όπως πχ έχω με τον Pitsos, που βγάζει μεροκάματο στις μπουζουκλερί. Όπως εκτιμώ τον Pitsos για το ταλέντο του και το κοφτερό του μυαλό, το ίδιο εκτιμώ επιλεκτικά και τον Μήτσο και την Σούλα, που επέλεξαν έναν άλλον τρόπο ζωής από τον δικό μου.
Από την άλλη μεριά έχω σφαχτεί με μετωπική με χριστιανοταλιμπάν και είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων που έχω σφαχτεί και πίστεψέ με έχω τσακωθεί με τους πάντες και τους κοάλες αντάμα. Με βλέπουν κάτι τύπου Αμβρόσιου και τους πιάνει τεταρταίος.
Και αυτό συμβαίνει γιατί όσα κοινά σημεία και αν νομίζει κάποιος πως υπάρχουν, δεν είναι όλοι φωτοτυπίες. Και εκεί ξαναγυρνάμε πίσω στην έννοια της διάκρισης, που φεύγει πέρα από τους περιφραγμένους χώρους και μπαίνει στην καθημερινή ζωή μας.
Και έχω πάρει τα όρια και τα άγρια βουνά (κάτι πιπίνια έχουν μείνει σε εκκρεμότητα, πού να ξυρίζω γάμπα τώρα, για τέτχοια είμαστε;) και έχω καθίσει με τις ώρες να πιάσω την διάκριση από κάθε οπτική γωνία και οι μετρημένοι που ξέρουν ακριβώς πόσο το έχω ψάξει μου έρχονται τσουπ-τσουπ, να τους βρω την σωστή λύση... αυτή είναι η απλοική εκδοχή της διάκρισης και εγώ καθώς ξέρω ότι την τύφλα μου ξέρω (εν οίδα, οτι ουδέν οίδα που είπε και ο φιλόσοφος), αν δεν παίζουμε σφαλιάρες, προσπαθώ να τους ξεφύγω αλλά δεν γίνεται πάντα.
Κάποτε ήρθε η Σούλα, να της διαλέξω τι θα κάνει. Είχε έρθει μόνιμος διορισμός για την Κύπρο, 19 χρόνια μετά που ήταν στην επετηρίδα και το περίμενε μια ολόκληρη ζωή. Και αποφάσισαν ότι εγώ θα μπορούσα να της πω το "σωστό"
Και λέω στην Σούλα "δεν θα πας. δεν σε παίρνει ο κώλος σου να ζήσεις μόνη σου σε ξένο περιβάλλον. δεν θα τα βγάλεις πέρα. θα κάτσεις εκεί που είσαι και ας είναι ζόρι, είναι το ζόρι που σηκώνει ο οργανισμός σου"
Και η Σούλα καθώς είχε πειστεί πως ξέρω τα πολλά και ο νους μου κατεβάζει, αρνείται τον διορισμό. Και μία εβδομάδα αργότερα την βρίσκουν σε κώμα από υπερβολική δόση ηρεμιστικών. Ευτυχώς την βρήκαν εγκαίρως και μετά από κάποιες ημέρες στην εντατική, γύρισε σπίτι της.
Όσο ήταν στην εντατική, δέχτηκα επιθέσεις πανταχόθεν, με ποιο δικαίωμα αποφάσιζα για ζωές άλλων και πώς άντεχα την πάρτη μου και κοιμόμουνα τα βράδια γνωρίζοντας ότι οδήγησα έναν άνθρωπο στην απόπειρα αυτοκτονίας.
Κάποια στιγμή που νευρίασα, γυρίζω και λέω
- Δεν λέω τίποτα μέχρι να βγει αλλά τώρα σοβαρά κανένας δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι ήταν θέμα χρόνου να κάνει απόπειρα, απλά της έκοψα τον δρόμο για να μην την κάνει κάπου που δεν θα την βρει κανείς; Για σκεφτείτε το ποια είναι η Σούλα, την ζωή της και την κατάστασή της. Τόσο στραβοί είστε;
Δεν μου ξαναπανε τίποτα.
Παράλληλα με αυτήν την ιστορία, καθώς οι ζωές συνεχίζουν να προχωράνε, ο καθένας πάθαινε τα υπαρξιακά του..
-τι έχεις ζουζουνι μου;
- έχω ανάδρομο και ο Κίτσος πιτυρίδα
- υπομονή θα περάσει ο ανάδρομος, δοκίμασε ο Κίτσος να πλυθεί;
- εσύ τι νέα;
- Ξετρύπωσα ένα άζμα σούπερ, θες να τ' ακούσεις;
- Καμιά βλακεία θα βρήκες πάλι, όχι. κάτσε να σου πω και για την ποδάγρα
- Να μου πεις και για την ποδάγρα.
Και αυτό πάλι διάκριση είναι. Δεν την αφορά την μια Σούλα η άλλη Σούλα. Η πιτυρίδα του Μήτσου αναβοσβήνει σαν φωτάκια του Las Vegas στο κεφάλι της. Ο καθένας είναι το κέντρο του κόσμου του και όλοι οι άλλοι παίζουν δεύτερους ρόλους ή κομπάρσοι. Μόνο τρεις ανθρώπους έχω συναντήσει στην ζωή μου, που έκαναν γκελ από το "εγω" στο "εσύ" σε κλάσματα δευτερολέπτου και είναι απογοητευτικό ποσοστό αν το δεις σε απόλυτους αριθμούς.
Αν το δεις όμως με το φίλτρο της διάκρισης λες.. οκ, αυτός έχει κοντά ποδαράκια, μέχρι εκεί πάει, πάρε αυτοκολλητάκι και μπράβο... αυτός έχει μεγαλύτερα ποδάρια κάνει μεγαλύτερο άλμα... πάρε και εσύ το δικό σου αυτοκολλητάκι γιατί εγώ σε βλέπω, που αγκομαχάς για αυτό το άλμα... ώπα αυτός έχει πόδια δίμετρης μοντέλας.. μεγάλε μπάστα... κάνε και ένα διάλειμμα για τσιγάρο γιατί πήδα-πήδα θα πέσεις κάτω, έλα κερνάω τσιγάρο.. και καφέ και μπύρα και ό,τι θες...
Κάποια στιγμή με παίρνει ένας άνθρωπος τρεζ ιμπορτάντ να με προσκαλέσει να συζητήσουμε. Καθώς το έχει σηκώσει άλλος, κάνω νόημα να πει ότι δεν είμαι εκεί, καθώς ξέρω εκ προοιμίου τι θέλει να συζητήσουμε και δεν είμαι σε φάση για σοβαρές συζητήσεις καθώς είχα ένα σκασμό εκκρεμότητες. Με το που κλείνουν το τηλέφωνο, αρχίζουν τα μπινελίκια.
- τι γαιδούρα είσαι; Εμείς τον παίρνουμε τηλέφωνο και μας βάζει ραντεβού όποτε βρει κενό και εσύ μουλάρα έχεις προσωπική πρόσκληση και το παίζεις και βαρύ πεπόνι; που είσαι βρωμόστομη και λετσαρία και εμείς είμαστε καθώς πρέπει και τρώμε πόρτα και εσύ τα 'χεις περατζάδα και τα περιφρονείς;
Άκουγα τα καντήλια και τους πολυελαίους αλλά το βούλωσα γιατί αν απαντούσα "έχω προσωπική πρόσκληση γιατί ό,τι συζητάμε τα δυο μας, για σένα είναι άγνωστες λέξεις" δε θα ήτο σοφή επιλογή. και τσουπ να την η διάκριση ξανά.
Και έχω πέσει σε συζήτηση αυτές τις ημέρες περί διάκρισης. Προφανώς οι συνομιλητές δεν γνωρίζουν την έννοια αλλά ξεκινάνε με τα γραμματάκια και ενίοτε τους πιάνει και φρίκη για το πόσα λανθάνουν της αντιλήψεώς τους για να το πω επιστημονικώς.
Και νευριάζουν. Και φωνάζουν. Και κάνουν σαν 5 χρονα που τους έπεσε το παγωτό στο πάτωμα.
Και εγώ είμαι βλέποντας το παγωτό στο πάτωμα
- Α, έπεσε το παγωτό στο πάτωμα. Συγκλονιστικό. Θα κάτσουμε να το κοιτάμε ή θα πάρεις τον κώλο σου να πάρεις το επόμενο από το ψυγείο;
Και δωσ'του νευράκια και σου'πα και μου 'πες και μύδια σαγανάκι. και εγώ είμαι... αγάπη μου 30 χρόνια βαράω τον κώλο μου κάτω... 3 δεκαετίες,,, το 75% της ζωής μου και ακόμα το ψάχνω, αν και στον στενό κύκλο έχω το χρυσό γιατί στους τυφλούς βασιλεύει ο μονοφθαλμος... και εσύ περιμένεις να το πετύχεις με το πρώτο παγωτό;
αλλά δεν λέω τίποτα... πάρε αυτοκολλητάκι, προσπάθησες... ξαναγυρίζοντας πίσω στην ιστορία με τα ποδαράκια...
και ξαναγυρίζοντας ακόμα πιο πάνω στην απορία του Μήτσου πώς δεν με πετάνε κλωτσηδόν από τα μοναστήρια με τα μυαλά που κουβαλάω...
κάποτε είχαμε πάει ξανά παρέα σε μοναστήρι για να μου βάλουνε και καλά μυαλό. αντί να τα πω εγώ, αρχίσανε να τα λένε οι άλλοι
- Να κοίτα την! Κανένα ενδιαφέρον να πεντρευτεί, μαγκούφα θα μείνει. Να κοίτα την την ξετσίπωτη! Αδιαφορία για τα λεφτά, τίποτα δεν έχει δικό της και ούτε ενδιαφέρον να στρώσει τον κώλο της, να δουλέψει να αγοράσει, μόνο μου μαζεύει από εδώ και από εκεί κάθε σκουπίδι που θα βρει και προσπαθεί να τους κάνει ανθρώπους και.. και...
ατάραχος ο πάτερ
- Καλά δεν ακους τι σου λέω;
- Ακούω της απαντάει. Εσύ δεν ακούς τι λες.
Κοκομπλόκο
- Τι λέω; την αλήθεια λέω!
- Έχεις καταλάβει πως όλα αυτά για τα οποία την κατηγορείς και τα θεωρείς απαράδεκτα ελαττώματα είναι ακριβώς τα ίδια, για τα οποία ξεσηκώθηκες και ξεκουβαλήθηκες εδώ γιατί τα εκτιμάς σε μένα; Η μόνη μας διαφορά είναι ότι φοράμε διαφορετικά ρούχα, αλλιώς αν βγάλεις το ρούχο, τον ίδιο άνθρωπο περιγράφεις είτε μιλάς για εκείνη, είτε για μένα. Άρα στην ουσία το ρούχο εκτιμάς και περιφρονείς ό,τι είναι πίσω από αυτό, χωρίς να το χεις πάρει χαμπάρι.
Και αυτό είναι ακόμα ένα παράδειγμα τι είναι διάκριση, και πώς εκφέρεται άνθρωπος που την έχει και πώς άνθρωπος που την στερείται.
Πριν μήνες συνάντησα τυχαία έναν γνωστό, που ήξερε ακριβώς πόσο σκαμπάζει η κούτρα μου και τον κύκλο που έχω και δεν μιλάω ποτέ για αυτόν.
- Χάθηκες, μου λέει.
- Ναι.
- Ξέρεις, είσαι ο άνθρωπος που άφησε πίσω του ο Φρίξος στο πόδι του. Γιατί τα παράτησες; Γιατί μας παράτησες;
- Ο Φρίξος είχε ένα σκασμό κόσμο γύρω του. Στανταράκι είχε καλύτερο μαθητή από μένα. Ας πει αυτός το ποίημα, εγώ δεν είμαι για αυτά.
- Καλά δεν το 'χες πάρει χαμπάρι; Σε κανέναν άλλον δεν είχε πει ό,τι είχε πει σε σένα. Εσύ μόνο γνώρισες τον Φρίξο.
Και μου 'χει φύγει η γη κάτω από τα πόδια γιατί ο Φρίξος ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος, που όσο και να κρυβότανε, πάντοτε σαν το μέλι, είχε ένα σκασμό κόσμο γύρω του και εκείνη την στιγμή μου ερχόταν η κεραμίδα, που πάντοτε ήξερα αλλά έκανα πως δεν έπαιρνα χαμπάρι, πως ο Μήτσος ο σόσιαλ ήταν ο πιο μόνος, που 'χα συναντήσει ποτέ, όχι γιατί είχε κανα ελάττωμα απλά ήταν πολύ πιο έξυπνος και αυτό ήταν ένα χάσμα που γεφύρωνε ο ίδιος για να μην νοιώθει μειονεκτικά ο απέναντί του.
Εκεί που καταλαβαίνει ο άλλος ότι με έχει βαρέσει κεραμίδα, γυρίζει και μου λέει
- Θέλω να σου πω κάτι, η περιοδος της ζωής του Φρίξου που ήσουν στην ζωή του, ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής του. Να το θυμάσαι πάντα.
Και ξαναγυρνάμε στην διάκριση. Ο Μήτσος ήταν άλματα πιο ευφυής από μένα και κάναμε ανταλλαγή. Εγώ μάθαινα από τον Μήτσο και επειδή δεν είχα τίποτα να του δώσω, ως αντάλλαγμα φρόντιζα να είναι χαρούμενος.
Και αυτό διάκριση είναι.
Ο καθένας έπαιρνε ό,τι είχε ανάγκη.
Και είναι φορές που μου τα κάνετε τσουρέκια με τις ίδιες μαλακίες σε λούπα και θέλω να σας αρπάξω με την παντόφλα και να σας κοπανάω μέχρι να μπουτάρετε το λειτουργικό σωστά.
Και είναι φορές που λέω από μέσα μου "δεν γίνεται να είσαι αγάπη μου τόσο ηλίθιος, εγώ σου τα 'χω πει, τα ίδια, μάλλιασε η γλώσσα μου, πόσες φορές πχια;" και είναι και φορές που θέλω να πάρω τα όρη και τα άγρια βουνά και να μην ξαναδώ άνθρωπο να μου τα πρίζει γιατί δεν πέτυχε το botox, γιατί βγάζει μεν λεφτά αλλά δεν βγάζει λεφτά όσα πριν και είναι ζωή αυτή επιτέλους; γιατί δεν μπορεί να πάρει καινούριο κινητό, γιατί κάποιος γρατσούνησε το αυτοκίνητο, γιατί έχει περίοδο, γιατί δεν έχει περίοδο, γιατί δεν έχει θείο, γκόμενο, γκόμενα, κομοδίνο, γιατί η ζωή είναι μίζερη, γιατί ο άλλος είναι μίζερος, κουφός, χαζός, χοντρός, γιατί τον εγέλασε η ζωή που του 'χε πει πως θα γινόταν άλλος,,, έχω ακούσει κάθε μίρλα που υπάρχει και με απόλυτη πεποίθηση ότι είναι το πιο συγκλονιστικό πρόβλημα του κόσμου...
και ξαναγυρνάμε στην θεωρία με τα ποδαράκια... οκ, τόσο είναι τα ποδαράκια σου... έλα να πούμε όσο θα είμαι με τον πασατέμπο τσικι-τσικι-φτου πόσο συγκλονιστικό είναι το πρόβλημά σου στον δικό σου κόσμο.. μπας και σου φύγουν οι αιμορροίδες... και ευτυχώς που μέχρι εκεί σου φτάνουν τα προβλήματα γιατί αν σου 'χε κληρώσει τίποτε άλλο θα ήσουν σαν την τσιτα του ταρζάν στα κάγκελα... οπότε τι χαρά, που το πρόβλημά σου είναι η πιτυρίδα του Μήτσου και μόνο... χαρούμενος άνθρωπος και δεν το ξέρεις, οπότε γκρίνιαξε να σου φύγει η μίρλα.
Και αυτό διάκριση είναι.
Και να πώς μια απλή λεξούλα, που οι περισσότεροι αγνοούν παντελώς το concept και όχι μόνο την λέξη, καθορίζει τις ζωές μας.