Ο Μήτσος και η Σούλα.

O Μήτσος ο Πελούσιος

  Ο Μήτσος έζησε ολόκληρη την ζωή του δίχως φίλους. Προτιμούσε οι άνθρωποι να τον φοβούνται και να τον σέβονται παρά να έχει φίλους. Ενίοτε γινόταν μεγάλος μαλάκας και εκνευριζόμουν γιατί ουσιαστικά δεν ήταν μαλάκας απλά είχε σιχτιρίσει με τους ανθρώπους και όταν τον πρίζωνες σου έβγαζε τον μαλάκα για να σε ξεφορτωθεί.
Ένα απόγευμα πάω να τον δω και είχα αρπάξει μία γρίπη, που με είχε γκολάρει και καθώς είχα υπερεκτιμήσει τις αντοχές μου με την γρίπη με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ στο ξεκούδουνο.
Ο Μήτσος δίχως να πει κουβέντα, με αφήνει επί τόπου, σηκώνεται, φεύγει από το σπίτι και επιστρέφει με μία τσάντα μπανάνες. Την ώρα που άφηνε όχι μία ή δυο μπανάνες αλλά ολόκληρη την τσάντα στο τραπεζάκι δίπλα από το κεφάλι μου όσο πιο αθόρυβα μπορούσε για να μην με ξυπνήσει, τον κατάλαβα και πετάχτηκα.
Αισθάνθηκα ολίγο ρόμπα, που ενώ ξεκουβαλήθηκα ήμουν τόσο γκολ, που απλά ξεράθηκα στον καναπέ του και ήμουν τέτοιο ρετάλι. Χώρια που δεν του το 'χα του Μήτσου να βγει στα πέριξ να μου ψάξει μπανάνες, που ούτε του ζήτησα, ούτε μου 'χε περάσει από το μυαλό.
- Φάε, μου λέει ο Μήτσος δίχως να σηκώνει κουβέντα. Οι μπανάνες κάνουν καλό στην γρίπη. Και μετά ξανακοιμάσαι.
Οι γνώσεις του Μήτσου περί ιατρικής είναι αντίστοιχες με τις δικές μου στους μιγαδικούς αριθμούς.
Ο Μήτσος δεν μου είπε ούτε μια φορά σε ολόκληρη την ζωή του όχι μόνο ότι με αγαπάει αλλά έστω ότι με συμπαθεί. Είτε συζητούσαμε καμμένα θέματα, είτε πλακωνόμασταν γιατί είχαμε διαφορετικές απόψεις. Αν μου είχε πει άλλος ό,τι μου έχει πει ο Μήτσος, θα 'χε φάει μπουνιά στην μούρη και θα ήταν όλη δική του. Ο Μήτσος ενώ μπορούσε, δεν με βοήθησε ποτέ επί του πρακτέου σε τίποτα, το αντίθετο, μου περιόριζε συνειδητά και την ελευθερία κινήσεων για να με εξαναγκάζει να βρίσκω λύσεις πέρα από τις προφανείς.
Η μόνη φορά σε ολόκληρη τη ζωή του που μου χαρίστηκε, ήταν εκείνη την φορά, που ήμουν τόσο γκολ, που με πήρε ο ύπνος δίχως καν να το πάρω χαμπάρι. Και ενώ ήταν άνθρωπος που τα απαιτούσε όλα στο πιάτο, πήρε τον κώλο του να πάρει ο ίδιος τις μπανάνες που νόμιζε ότι ήταν η λύση.
Προφανώς ο Μήτσος γνώριζε ότι ήμουν γιατρός και ήξερα τι να κάνω μόνη σου σε περίπτωση γρίππης. Δεν ήθελε να με γιατροπορέψει με την συνηθισμένη έννοια. Ήταν πεζός άνθρωπος, έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες.
Με είχε ξαπλωμένη σαν το χταπόδι στον καναπέ του να ροχαλίζω και έκανε γαργάρα το ότι ενώ του ξεκουβαλήθηκα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από το να ροχαλίζω την δεδομένη στιγμή. Και όχι απλά με άφησε αλλά ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε στο μανάβη, που δεν πατούσε ποτέ γιατί σκέφτηκε πως τόσο γκολ που ήμουν, ήμουν νηστική και μόνο μπανάνες υπήρχε περίπτωση να φάω.
Οπότε δεν ρώτησε, πήγε και τις πήρε και τις άφησε για όταν ξυπνήσω.
Κάποτε συζητούσα φιλοσοφικώς περί της ανθρώπινης φύσης με τον Pitsos και του έχω κάνει τα νευράκια κορδέλες. Οπότε με βουτάει από τους ώμους και αρχίζει να με κουνάει πάνω-κάτω σαν την φραπεδιέρα και να μου λέει
- Δεν είσαι μόνη. Μπορείς να το πάρεις χαμπάρι; Ποτέ δεν ήσουν, δεν είσαι, δεν θα είσαι. Είμαστε και εμείς εδώ.
Και δωσ'του ταρακούνημα στην φραπεδιέρα.
Η πλάκα είναι ότι το ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. Δεν ξέρω απλά ένα σκασμό κόσμο, ξέρω περισσότερους από το μέσο όρο που αν τους έλεγα "θέλω αυτό", θα μου το έδιναν δίχως ερωτήσεις, ανταλλάγματα ή να δυσανασχετήσουν ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι οι ίδιοι κάτι θα στερηθούν ή κάποια προσωπική αρχή θα καταπατήσουν για πάρτη μου. Παίζω στην προσωπική, αναρχοαυτόνομη κατηγορία "Ιωάννα", οπότε για μένα δεν ισχύουν οι κανόνες, που βάζουν στους υπόλοιπους.
Και το αναγνωρίζω πως είναι μέγιστη κωλοφαρδία στην ζωή, δεν το θεωρώ δεδομένο και ξέρω πως άλλοι μπορεί να μην το ακούσουν ούτε μια φορά στην ζωή τους ως ατάκα το "ζήτα ό,τι θες και μπορώ να στο δώσω και θα το 'χεις, δίχως έρωτήσεις" και να το εννοεί ο άλλος.
Και ο Μήτσος το ήξερε ότι έχω αυτήν την ικανότητα και μου έκανε χρόνια καψώνια για να μην την εκμεταλλεύομαι με στραβό τρόπο. Εξ' ου και ενώ ήξερε πόσες φορές μπορούσα να παίξω με cheat, μου έλεγε εξαρχής, "οκ, περιμένω να ακούσω την λύση αλλά δεν θα χρησιμοποιήσεις αυτόν και τον άλλον και τον παρ' άλλο για να παίξεις με cheat. Μόνη σου θα το βρεις από την αρχή μέχρι το τέλος."
Και συζητάω πίνοντας καφέ με την Σούλα, που βρισκόμαστε σε αντιδιαμετρικές θέσεις.
Η Σούλα δεν ξέρει τους "φαντεζί" ανθρώπους που ξέρω, κανένας δεν θα της πει "τι γουστάρεις κούκλα μου; καθαρίζω εγώ για την πάρτη σου", πιθανώς κανένας από όσους θα ήθελε δεν θα την ρωτήσει στα σοβαρά την γνώμη της για το οτιδήποτε εκτός των καθημερινών του σπιτιού και το έχει καημό ζωής, που δεν έχει την κωλοφαρδία μου ή έστω την αυτάρκεια μου, να λέει "μερσί, το 'χω, για καφέ και για καμμένη συζήτηση ήρθα"
Από την άλλη η Σούλα θεωρεί δεδομένο ότι κάθε που θα πέφτει κάτω με γρίπη, κάποιος θα της αφήνει την μπανανούλα δίπλα στο προσκεφάλι της ενώ εγώ ακούω την ατάκα
"οκ, τα λέμε όταν σου περάσει, ξέρεις τι να κάνεις, πιες το νερό σου, πάρε τις μπανανούλες σου και όταν είσαι οκ, ξέρεις πού να με βρεις. Μην με κολλήσεις κιόλας. Το 'χεις."
Η πλάκα είναι ότι ποτέ δεν είπα στον Μήτσο ούτε καν ότι τον συμπαθώ, πόσο μάλλον τα υπόλοιπα συναισθήματά μου για αυτόν, ούτε και στους υπόλοιπους που απορούσαν πώς είχαμε βρει τις ισορροπίες μας.
Αν και φαινομενικά δεν έχανε ευκαιρία να με καψωνάρει, το είχα από τότε, ότι μου μάθαινε να παίρνω τον κώλο μου, χωρίς να γκρινιάζω και να παίρνω μόνη μου τις μπανανούλες μου γιατί σε τούτο το ντουνιά το πιο δύσκολο, δεν είναι οι σοβαρές σκέψεις, τα ακροβατικά, οι φαντεζί γνωριμίες αλλά το να μπορείς να βγαίνεις για μπανανούλες όταν είσαι γκολ.
Ο Μήτσος ήταν αυτό που να δεις πώς το λένε... Πελούσιος...