Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσος ο Παραχαράκτης

  O Μήτσος δεν ήτο καλλιτέχνης. Αυτό το ήξερα από την αρχή.
Και του ήταν παντελώς αδιάφορη.
Από συγγραφείς διάβαζε μόνο Κοέλιο και από μουσικές άκουγε κάτι ξεχασμένα, που με το ζόρι κρατιόμουν να μην χαχανίζω.
Ήταν όμως κουκλί μονάχο, οπότε και Έφη Θώδη να άκουγε και να διάβαζε μόνο τα ζώδια πάλι δεν θα 'χα θέμα.
Ναι, τόσο ποταπό πλάζμα είμαι. Τους άσχημους θεωρώ εγκληματικό να είναι και άσχημοι και ηλίθιοι και τους κυνηγάω με την παντόφλα, τα κουκλιά είμαι "ασ'το όπως είσαι αγάπη μου, μην τα θέλουμε και όλα σε αυτή τη ζωή πχια!"
Ο Μήτσος με το που άκουγε ότι έχω πρόβα-παράσταση, ξεμονάχιασμα με μουρλό καλλιτέχνη, έβγαζε σπυριά, πυτιρίδα και μύκητες στα πόδια. Δεν έχει επιχειρήσει άνθρωπος να με δωροδοκήσει πιο απλόχερα για να τις κόψω αυτές τις συνήθειες από εκείνον.
Από την άλλη όλο προσπαθούσε να διαβάσει στα κλεφτά, όσα ανταλλάσσαμε χέρι με χέρι, λες και σπρώχναμε ναρκωτικά συνωμοτικά. Δεν τον άφηνα. Κάποια στιγμή που είχα αφήσει κάτι στο γραφείο και είχα πάει να φτιάξω ακόμα έναν καφέ, ξεκινά να διαβάζει.
- Κλεμμένο είναι αυτό, μου λέει.
Γυρίζω και τον κοιτάω με το λάγνο βλέμμα του μπαγιάτικου ροφού καθώς το ήξερα ότι μόνο ο Κοέλιο υπήρχε στο σύμπαν του.
- Πώς το πήρες χαμπάρι;
- Κάποια χρόνια πριν ήταν της μόδας οι αντίκες. Ο κόσμος τις ζητούσε απεγνωσμένα για να αγοράσει ένα παρελθόν, που δεν είχε. Λεφτά υπήρχαν, αρκετό παρελθόν προς πώληση δεν υπήρχε.
Τότε λοιπόν αγοράζαμε κοψοχρονιά παλιατζούρες από τα παλιατζίδικα, τις φορτώναμε στο βανάκι και παρκάραμε στις ερημιές. Βγάζαμε τα αεροβόλα και αρχίζαμε να πυροβολούμε τα έπιπλα, προσθέτοντάς τους χρόνια και ταλαιπώρια.
Όταν αποφασίζαμε ότι ήταν έτοιμα, τα φορτώναμε πάλι στο βανάκι και λίγο προσεκτικό βερνίκι ήταν έτοιμα για την γνωστή αλυσίδα ειδών γάμου και σπιτιού που είχαμε τότε στην Αττική.
Ούτε φαντάζεσαι πόσες τέτοιες μούφες έχω πουλήσει σε τύπους σαν και αυτόν, που γράφουν και μιλάνε έτσι.
Στοιχηματίζω πως τις έχει ακόμα, περήφανος στο σαλόνι του και πείθει τον κόσμο πως ήταν της φανταστικής γιαγιάς του από την Σμύρνη.... και κάναμε εξαιρετική δουλειά. Κανένας δεν μας πήρε χαμπάρι ποτέ τι κομπίνα είχαμε στήσει.
Και σας καμαρώνω που τρίβετε πρωί-μεσημέρι-βράδυ κομοδινάκια-καδράκια-ξυλαράκια, να μην πάρετε το γυαλόχαρτο και τρίβετε μούρες ανθρώπων και αναρωτιέμαι με όλες σας τις χειροτεχνίες ποια από όλες θα έπεφτε πάνω σε έναν από τα μεγαλύτερα μούτρα πώλησης αντικών;
Συνεχίστε να τρίβετε και μην σας μπαίνουν ιδέες για αεροβόλα.
Αυτά ανήκουν στο διδακτορικό. Εσείς βασικής εκπαίδευση κάνετε ακόμα