Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσοι και Σούλες ατάκτως ερριμένοι

  Μου ζήτησαν ακόμα μία ιστορία με τον Μήτσο και την Σούλα. (Εσείς θα ψήνετε κουλουράκια και θα φτιάχνετε καφέδες στο ΚΑΠΗ και εγώ θα συνεχίσω να λέω ιστορίες ακόμα κατά πώς πάει στη δουλειά.)
Θα σας πω μία για τον αγαπημένο μου Μήτσο. Ο Μήτσος είναι από τους μετρημένους ανθρώπους της ζωής μου, που με το που τον είδα, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "τι κάνει αυτός εδώ;;;;;" και στο καπάκι "εσένα αγάπη μου θα σου κατσικωθώ στο ζβέρκο, εμένα δεν θα μου ξεφύγεις".
Ο Μήτσος είναι αυτό το σπάνιο μείγμα ανθρώπου, που ακόμα και αν δεν ανοίξει το στόμα του είναι σαν να έχει ένα άστρο πάνω στο κεφάλι του. Οι άνθρωποι συνήθως χρειάζονται κάποια ώρα για να αντιληφθούν ότι κάποιος έχει άστρο, εγώ με το που θα περάσει μπροστά μου γυρνάω το κεφάλι σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή και είμαι "ουαου! πού ήσουν κρυμμένος εσύ αγάπη μου;;;;;;"
Και έτσι του έσκασα πάνω με μετωπική. Ποια αξιοπρέπεια; Ποιοι καλοί τρόποι; Ποια ατελείωτα κηρύγματα "συμμαζέψου μωρή αχλάδω, λαχταράς τον κόσμο, με το καλό να τους παίρνεις σαν δεν ξέρουν, σκιάζονται!"... τίποτα εγώ...
Είναι όπως στις ταινίες, που βλέπεις την πόρτα να κατεβαίνει και ο σταρούμπας λέει "δεν προλαβαίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιινω" και τρέχει, τρέχει και στο τσακ πέφτει κάτω και πάει γλιστρώντας ξαπλωτός και περνάει απέναντι;
Σε μία τέτοια φάση γνώρισα τον Μήτσο, όσο έκοβα φλέβες νοητά με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να διασκεδάσω την πλήξη μου την στιγμή που έσκασε ο Μήτσος από το πουθενά για λίγο και θα έφευγε στο καπάκι και δεν είχα ιδέα αν και πότε θα τον ξαναέβλεπα.
Ο Μήτσος ούτε να με φτύσει, περνούσε για τα κοινωνικά και θα συνέχιζε ό,τι είχε να κάνει.
Κάθεται για λίγο και με το που σηκώνεται, τον παίρνω από πίσω.
Σκιάχτηκε ο άνθρωπος και νόμιζε πως θα τον ξεμονάχιαζα να του την πέσω, οπότε μέσα στο πρώτο λεπτό που τον είχα στριμώξει μου έριξε χυλόπιτα, ακούγοντας να του λέω "εσύ δεν έχεις σχέση με αυτούς, τι στον κόρακα κάνεις εδώ;"
Και μου ρίχνει μια χυλόπιτα επί τόπου, που ακόμα την θυμάμαι και γελάω.
Φανταστείτε μια μουρλή να σας παίρνει στο κατόπι σαν την μουρλή, λογικό. Έβαλα τα γέλια.
- Καμία σχέση αγάπη μου! του απαντώ, αυτοί εκεί πίσω δεν βλέπουν ό,τι βλέπω αλλά εγώ είμαι σίγουρη ότι δεν κάνω λάθος, οπότε θέλω να μάθω ό,τι ξέρεις.
Ο Μήτσος κάνει ένα βήμα πίσω.
- Τι ξέρεις για τους άλλους εκεί πίσω;
Μετράμε λεπτά γνωριμίας με τον Μήτσο και του δίνω στεγνά την παρέα, που ήταν κυρίως παρέα του και εγώ έκανα κοινωνικό guest. Απαράδεκτα ανάγωγο εκ μέρους μου αλλά ήμουν "οκ, όλα ή τίποτα, ο Μήτσος δεν θα μου την χαρίσει, δεν μασάω εγώ με τις κοινωνικές δηθενιές".
Ο Μήτσος και πάλι δεν μου την χάριζε και μου ζητάει να κάνω τα profiles. Είμαστε στα όρθια και γράφω διαγώνισμα όσο ο Μήτσος αποφασίζει να μείνει ή να μου γυρίσει πλάτη και να φύγει. Και για πρώτη φορά στην ζωή μου, του δίνω στεγνά τα profiles.
Αφού έχει μείνει και με κοιτάει παγωτό μου λέει
- εγώ αυτά τα ξέρω αλλά εσύ δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξέρεις
- τώρα δεν στα είπα;
- και γιατί μου το είπες;
- γιατί το ξέρουμε και οι δυο πως σε έχουν χεσμένο και για εντελώς βλακώδεις λόγους, εμένα με υπολογίζουν και με σέβονται παραπάνω από σένα και τώρα χρειάζεσαι ένα ντόπερμαν δίπλα σου για να στο κάνει κομματάκι πιο εύκολο.
Ο Μήτσος γέλασε γιατί σε μία πρώτη ματιά, είχε το πλεονέκτημα καθώς ήταν πολύ πιο μπροστά από μένα αλλά είχε ένα βασικό μειονεκτημα, που δεν το είχε πάρει χαμπάρι ακόμα αλλά το συνειδητοποίησε λίγο καιρό μετά.
Ό,τι ανεξάρτητα από το ποιος ήταν, τι είχε κάνει και άλλα τέτοια φανταχτερά, στην ουσία ο κύκλος του δεν τον σέβονταν και απλά τον χρησιμοποιούσαν όποτε και όπου ήταν βολικό. Αντίθετα εμένα δεν μου κολλούσαν ιδιαίτερα γιατί ήξεραν ότι δεν αργούσα να πετάξω κανα πολυέλαιο στο δόξα πατρί και ήθελαν να τα έχουν καλά μαζί μου.
Ο Μήτσος είναι ένας απίστευτος άνθρωπος με ένα μυαλό που κάνει παπάδες, αρκεί να του δώσεις χώρο και χρόνο για αυτό.
Κάποτε πήγα στον Μήτσο και του λέω
- Ωραία και καλά όλες οι μούρλες που συζητάμε αλλά τώρα δεν έχω χρόνο για αυτό. Θέλω να κάνεις αυτό και θα το κάνεις δίχως να το συζητήσουμε. Θα το κάνεις γιατί στο ζητάω και ξέρω πως μπορείς να το κάνεις. Μαζί συζητάμε.
- Αυτό που θες, δεν γίνεται.
- Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Εσύ μπορείς να το κάνεις.
- Μου ζητάς να κάνω κάτι που δεν συμφωνώ και αμφιβάλλω αν μακροπρόθεσμα είναι για καλό.
- Θα το κάνεις για μένα γιατί στο ζητάω εγώ και για να μην το ζητάω αλλά να το απαιτώ, σημαίνει πως είναι σημαντικό για μένα.
Ο Μήτσος είναι των κανόνων και όλα αυτά με τις ηθικές αξίες κτλ που κρατούσε απαραβίαστα ενώ εγώ είμαι από καιρό σε καιρό... 'ρε δεν γαμιούνται οι κανόνες, ας σπάσουμε και κανέναν"
Και έτσι κατσικώθηκα στον Μήτσο να σπάσει τις αρχές του για χατίρι μου και να μου δώσει ό,τι ήθελα. Και μου το έδωσε.
Δεν είναι και κορωνίδα στο βιογραφικό μου το ότι αντί να σπάω τους κανόνες μόνη μου, είπα "οκ Μήτσο, εσύ μπορείς να τον σπάσεις αυτόν, εγώ δεν μπορώ, θα το κάνεις για μένα αν και είναι κόντρα σε ό,τι πιστεύειες;" αλλά είναι ενδεικτικό της αδυναμίας, που μου έχουν ορισμένοι άνθρωποι και δεν μου χαλάνε ποτέ χατίρι.
Γιατί λοιπόν ο Μήτσος αποφάσισε να μου κάνει το χατίρι,ενώ είμαστε παντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, εγώ πιο μουρλή από εκείνον. ένα αδιόρθωτο ρεμάλι ενώ εκείνος είναι το πρότυπο του καθώς πρέπει που υπακούει τους κανόνες και συμμορφώνεται αδιαμαρτύρητα με αυτούς;
Γιατί ο Μήτσος ενώ είναι αγαπητός σε όλο τον κόσμο και έχει εκατοντάδες να κρέμονται από τα χείλη του, λατρεύοντας τον τρόπο που σκέφτεται, τις γνώσεις και τις εμπειρίες του, η συντριπτική πλειοψηφία των συναναστροφών του περιορίζεται στις κάτωθι προτάσεις, που παίζουν στα αυτιά του σε λούπα
- Μήτσο να πας να κάνεις αυτό. Κανένας άλλος δεν μπορεί.... Μήτσο έχω μια απορία, μπορείς να μου την λύσεις;... Μήτσο, μπορείς να μοιράσεις δυο γαιδάρων άχυρα γιατί εμείς δεν μπορούμε; ... Μήτσο θέλω αυτό, το άλλο και εκείνο....
Κανένας δεν τον ρωτάει ποτέ αν είναι καλά, αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν θέλει κάτι...
Κάποια στιγμή καθόμασταν στις καρέκλες του νοσοκομείου περιμένοντας να κάνει μία αξονική για το follow up για τον καρκίνο του, που ήταν σε ύφεση και γυρίζει και μου λέει
- Αν θες, φύγε
- Γιατί να φύγω καλέ, πού να πάω;
- Δεν ντρέπεσαι μήπως με δουν μαζί μου;
Παθαίνω πάλι κοριτσάκι του εξορκιστή και γυρνάω να τον δω...
και συνειδητοποιώ ότι ενώ ένας σκασμός κόσμος στριμωχνότανε για να μιλήσει με τον Μήτσο, θα ντρεπόταν να κυκλοφορήσει μαζί του για τον τρόπο που ντυνόταν.
- Χέστηκα. Την δουλειά μας ήρθαμε να κάνουμε και θα φύγουμε. Μην ασχολείσαι αν σε κοιτάνε. Ασ' τους να κοιτάν.
- Εσένα σκέφτομαι, μήπως χαλάσω την υπόληψή σου.
- Την ποια;;; Χέστηκα για αυτούς. Με σένα και για σένα είμαι εδώ. Τέλος.
Κάθε φορά που ερχόταν ο Μήτσος μέσα στο άγχος μήπως είχε ξαναρθει ο καρκίνος, καθόμασταν να πιάνεται ο κώλος μας παρέα στα καθίσματα με τον κόσμο να μας λοξοκοιτάζει και εγώ τρύπωνα στα παρασκήνια "οκ, το ξέρω ότι δεν επιτρέπεται, δικιά σας είμαι και εγώ, πείτε μου προφορικά στα ζβέλτα, βλέπετε κανα καρκινάκι, ή να πάμε να το γιορτάσουμε;" και η απάντηση ήταν αρνητική και έβγαζα τον Μήτσο βόλτα να το γιορτάσουμε που ακόμα μία αξονική ήταν καθαρή, πριν γυρίσει στην καθημερινότητά του, που ήταν "έλα μωρέ και εσύ γκρινιάζεις, πίσω στην δουλειά και ζβέλτα, έχασες ήδη μια μέρα"
Και όλο αυτό το διάστημα των επανελέγχων ο Μήτσος ήταν μόνος καθώς μουδιασμένοι όλοι δεν ήξεραν αν έπρεπε να τον ξεγράψουν ή όχι, ούτε πώς να το διαχειριστούν, οπότε είτε είχαν εξαφανιστεί, είτε έκαναν πως δεν υπήρχε, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Δεν είχε καμία σημασία αν είχα δουλειά, αν είχα κανονίσει κάτι. Με έπαιρνε ο Μήτσος την παραμονή ότι ερχόταν για αξονική, έτρωγαν όλα Χ αυτοστιγμή. "Έχω Μήτσο τώρα, τα άλλα να περιμένουν." Φυσικά και κάθε Χ είχε και το κόστος του αλλά στ' αρχίδια μου.
Κάποια στιγμή ο Μήτσος στριμώχτηκε και άλλο. Τον έπιανα στον αέρα, όταν κάτι στράβωνε.
- Μήτσο, τι παίζει;
Περήφανος άνθρωπος ο Μήτσος. Και στο κρύο να ήταν και να τουρτούριζε και να του 'λεγες, "θέλω το σακάκι σου" ήταν ικανός να το βγάλει και να στο χαρίσει επί τόπου.
Τίποτα εγώ το βιολί μου
- Μήτσο, πες τι θες. Εμένα ντρέπεσαι; Βρήκες άνθρωπο και εσύ... ριχ'το
και κοκκινίζει ο Μήτσος από ντροπή και μου λέει
- Ξέρεις είμαι στριμωγμένος και χρειάζομαι αυτό.
- Έγινε, πάμε να το πάρουμε. Σιγά, δεν είναι τίποτε σπουδαίο.
- Για μένα είναι.
- Πες πως έγινε. Πάμε. Δώρο δεν σου 'χω πάρει ποτέ, ευκαιρία να είναι κάτι που θες.
Και η οικονομική του αξία ήταν αστεία αλλά ο Μήτσος έκανε σαν παιδάκι που είδε ξαφνικά τον Αη Βασίλη γιατί ήταν κάτι που χρειαζόταν, την στιγμή που το χρειαζόταν, απλά γιατί ξεπέρασε τον εγωισμό του και μπόρεσε και είπε "οκ, θέλω αυτό και εγώ, δεν μπορώ, μπορείς εσύ;"... και ούτε έπεσε στα μάτια μου ο Μήτσος, που κάποτε είχε ζήσει χλίδες και εκείνη την στιγμή είχε φτάσει να ζητάει κάτι τόσο απλό.
Πότε ζητούσα εγώ από τον Μήτσο, πότε εκείνος... ο καθένας ό,τι είχε, όποτε είχε....
Γιατί σας τα πρίζω με τον Μήτσο.... γιατί αυτές τις ημέρες άκουσα τις ατάκες....
- Γιατί εσύ ξέρεις τόσο κόσμο και εμένα με το ζόρι μου λένε γεια;
- Εσύ λες γεια σε κανέναν;
- Όχι
- Γιατί;
- με εκνευρίζουν όλοι και δεν θέλω να βλέπω κανέναν αλλά και κανένας δεν με γουστάρει, οπότε φαύλος κύκλος
- Εγώ σου λέω γεια
- Εσύ δεν πιάνεσαι...
...............................................................................
- Περπατάω, κάνω τις δουλειές μου, είμαι σωστός σε όλα και κανένας δεν με ρωτάει αν είμαι καλά, κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα, μόνο να δίνω χρήματα από εδώ και από εκεί είμαι καλός...
- Δοκίμασες να μιλήσεις στην γυναίκα σου για αυτά;
- Δεν θέλω να μιλάω με την γυναίκα μου, με το που την βλέπω μου ανεβαίνουν τα σκατά στο κεφάλι και λέω αμάν πότε να πάμε στις δουλειές μας, να μην είναι ο ένας στα πόδια του άλλου....
- Και δεν βλέπεις πού είναι το πρόβλημα;
- Όχι.
- Ό,τι πεις.
..................................................................................
- Ιωάννα
- Λέγε
- Συγγνώμη που σε έχω γραμμένη αλλά δουλεύω σαν τον μαλάκα και όταν σχολάω παθαίνω κατάθλιψη και το ξέρω πως σε έχω γραμμένη και όλους τους έχω γραμμένους αλλά είναι και ο κόσμος τόσο για τον πούτσο, είμαστε τόσο αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον, αν ζει ο άλλος ή αν πέθανε, τίποτε σου λέω... ο καθένας στην κοσμάρα του... τέτοια αναισθησία... αλλά κάνε υπομονή... όταν μου περάσει η κατάθλιψη και ξελαμπικάρει ο εγκέφαλος, θα τα πούμε... σε έχω στην λίστα... δεν θα σε ξεχάσω....
- Καλά Μήτσο, ροχαλίζεις τώρα, γύρνα πλευρό και όποτε βολέψει τα λέμε.....
.........................................................................................
- Ιωάννα πάλι καλά που πήρες τηλέφωνο... έχω τριχοφάγο, πιτυρίδα και κάλο στο ποδάρι. Τι να πάρω;
- Τα βουνά
- Σοβαρέψου! Και λέγε γιατί δεν έχω και χρόνο, στο δρόμο με πετυχαίνεις. Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο αλλά χαθήκαμε ξέρεις, αααχ αυτή η αλλοτρίωση... κακό πράγμα... και να σκεφτείς ότι ξέρω τόσο κόσμο.... χάθηκαν όλοι... τίποτε... μόνη μου τρέχω σαν την μουρλή να προλάβω
- Τον Μήτσο τον πήρες κανα τηλέφωνο να δεις ή αν πέθανε;
- Ω να σου γαμήσω! Με την φούρια μου τον ξέχασα τελείως. Τι γίνεται;
- Καλά είναι, η μάνα του έπαθε εγκεφαλικό, έπαθε τακαμούρι αλλά αναρρώνει και με ρωτούσε αν έμαθα μήπως έπαθες τίποτα γιατί ακόμα περιμένει εκείνον τον καφέ.
...............................................................................................
- Ιωάννα πάλι καλά που πήρες τηλέφωνο, έχουμε πάθει τακαμούρι, πιάσαμε κορέους και έπεσε ακρίδα στα σπαρτά και κανένας δεν χτυπάει την πόρτα, να δει αν ζούμε ή αν πεθάναμε.
- Εσύ χτύπησες στην Σούλα που μένει δίπλα να δεις αν ζει η άν πέθανε;
- Με ένα νέφτι είμαι στον κώλο και τρέχω όλη την ώρα, λες να έχω τα κουράγια να πάω να χτυπήσω στην Σούλα για καφέ; Αυτά είναι για σένα, που κάθεσαι και ξύνεις τα αρχίδια σου όλη μέρα και πουλάς τρέλα γιατί σε παίρνει. Εμείς ζούμε στον πραγματικό κόσμο και έχουμε αληθινά προβλήματα.
- Τώρα μήπως κατάλαβες γιατί δεν σου χτυπάει κανένας να πιειίτε καφέ;
- Όχι εγώ την αλήθεια είπα.
- Οκ......
..............................................................................................
Κάποτε με ρώτησε ο Μήτσος με απορία πώς γίνεται και με ανέχεται ο κόσμος και δεν φεύγω από κανα παράθυρο με αυτά που ξεστομίζω... εκτός αν πουλάω μαγκιά σε εκείνον και αλλού το παίζω καθώς πρέπει μανταμίτσα.
Η αλήθεια είναι πως όχι απλά με ανέχονται αλλά σε έναν εξαιρετικά μικρό κύκλο είμαι η πλέον κακομαθημένη όλων. Μου φέρνουν τασάκια εκεί που επισήμως απαγορεύεται το κάπνισμα, μου ετοιμάζουν τον καφέ πριν καν τον ζητήσω και είμαι ελεύθερη να λέω τις μαλακίες μου ακόμα και αν διαφωνούν με αυτές, τις σέβονται όπως σέβομαι εγώ τις προσωπικές επιλογές του καθενός ακόμα και αν εγώ θα επέλεγα διαφορικά.
Μπορεί να διαλύω το νευρικό σύστημα του άλλου, να σοκάρω κόσμο με το τι ξεστομίζω αλλά έχω κάτι που σπανίως οι άνθρωποι έχουν....
χρόνο...
χρόνο και να ακούσω και όχι μόνο να πω... χρόνο να ακούσω ιατρικές εξετάσεις από το τηλέφωνο και να κάνω διαγνώσεις, να δώσω οδηγίες, να κάνω τον τροχονόμο στα ιατρικά.... χρόνο να πάρω ένα τηλέφωνο και να πω "μαλάκα ζεις ή πέθανες;" έτσι απλά, χωρίς να μου έρθει ειδοποίηση στο facebook για γεννέθλια... χρόνο να πω... "μαλάκα, δεν είσαι καλά, φτιάχνω καφέ, ξεκίνα και λέγε εσύ και έρχομαι"... χρόνο να σας κυνηγάω με την παντόφλα γύρω-γύρω όταν κάνετε μαλακίες.... χρόνο για να σας χειροκροτάω όταν κάνετε κάτι γαμάτο... χρόνο για να ψάχνουμε μαζί λύσεις εκεί που έχετε σκαλώσει....
πού στον κόρακα τον βρίσκω εγώ τον χρόνο και εσείς δεν τον βρίσκετε;
γιατί εμένα μου έδωσαν χρόνο.. ξανά και ξανά... και όταν δεν είχαν χρόνο, φρόντισαν να τον βρουν... χρόνο για να μου διδάξουν ό,τι μούρλα ήθελα να μάθω.... χρόνο για να γκρινιάξω.... χρόνο να διαφωνώ σχετικά με το αν το τρία μυρίζει σαν το μπλε ή το πράσινο (για μούρλες διαφωνώ, δεν θα κάτσω να διαφωνήσω αν ο κιμάς σηκώνει κανέλα ή όχι)... χρόνο να με νταντέψουν και να με κακομάθουν....
και από εκείνο τον χρόνο που μου έδωσαν, βρίσκω και εγώ, να δίνω....
γιατί στην ουσία καραμέλα είναι ο χρόνος... καραμέλα είναι και η δουλειά και όλα όσα συμπαρασύρει σαν αφορμή...
είναι επιλογή το τρέξιμο.... είναι επιλογή να βλέπεις ότι ο κόσμος είναι ενάντιά σου και αδιάφορος... γιατί... λέω εγώ τώρα... για σκέψου... να ανακάλυπτες ξαφνικά ότι είχες χρόνο.... ότι η δουλειά δεν είναι 24ωρη.... ότι και άλλοι άνθρωποι έχουν προβλήματα και πιθανώς πιο σημαντικά.... ότι όσο εσύ τραβάς το ζόρι σου και έχεις νεύρα που ο φίλος σου είναι αναίσθητος και δεν ρωτάει αν ζεις ή αν ψόφησες... τραβάει μεγαλύτερο ζόρι και εσύ ομοίως στην πραγματικότητα δεν έχεις ιδέα αν ζει ή αν ψόφησε... τι θα γινόταν αν τα νεύρα που έχεις γιατί δεν χάρηκαν οι άλλοι στην χαρά σου, άρα είναι ζουλιάρηδες και κακιασμένοι κομπλεξικοί... ούτε εσύ πήρες χαμπάρι την χαρά του άλλου και ήσουν απών γιατί είχες 2 πλυντήρια να βάλεις, να απλώσεις και να σιδερώσεις και δεν πρόλαβες να το πάρεις χαμπάρι;
τι θα γινόταν αν ξαφνικά σταματούσες να τρέχεις και να ομφαλοσκοπείς γιατί σου κόλλησες εκείνο το σεξουαλικώς μεταδιδόμενο, 100% θανατηφόρο νόσημα που λέγεται ζωή;
και η ζωή έχει από όλα... πλυντήρια, κατσαρόλες, σώβρακα, δουλειές, υποχρεώσεις, αρρώστιες, χαρές, λύπες, θανάτους... για όλους... δημοκρατικά πράγματα....
και το καταλαβαίνω ότι είναι συγκλονίστικα δύσκολο και ανυπέρβλητο το να βρει κάποιος χρόνο...
γιατί όταν τρέχεις... ο κόσμος που βλέπεις είναι η αντανάκλαση του τι κουβαλάς.....
και όταν σταματάς.... αρχίζεις να σκέφτεσαι αντί να επαναλαμβάνεις σαν μάντρα της λοβοτομής τα κατεβατά για το πόσο άθλια είναι η ζωή και όταν θα γίνει καλύτερη, θα είσαι και εσύ καλύτερος άνθρωπος.... και είναι επικίνδυνο να αρχίσεις να σκέφτεσαι... γιατί τότε θα πρέπει να δεις μόνος σου τα λάθη σου... και ακόμα πιο δύσκολο, να αρχίσεις να τα συμμαζεύεις 1-1.
Οπότε καλή βδομάδα τρεχαλίτσες μου...