Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσος ο Στρατευμένος

Μία από τις πλέον ηλίθιες συζητήσεις που κάνω κατά καιρούς είναι περί "στρατευμένης τέχνης". Στρατευμένη τέχνη είναι η σχολή εκείνη στην οποία όποια μορφή και αν έχει, εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό, συνήθως την κινητοποίηση για κάποια συγκεκριμένη πράξη πχ ο Ξυλούρης, ο Θεοδωράκης κτλ είναι τα εδώ παραδείγματα στρατευμένης τέχνης.

Από την άλλη υπάρχει και η σχολή "η τέχνη για την τέχνη", όπου η τέχνη δεν χρειάζεται να έχει συγκεκριμένο νόημα, στόχο, ή σκοπό. Υπάρχει καθ' εαυτού, υπερβαίνοντας όλα τα άλλα, ευελπιστώντας να υπερβεί και τον οδοστρωτήρα του χρόνου. Παρακλάδι της η σχολή του παραλόγου με κύριο εκφραστή και πρωτοπόρο τον Ιονέσκο, που εν συντομία η γραφή του ήταν "άλλα λέει η θειά μου, άλλα ακούν τ' αυτιά μου". (Προφανώς και ο Ιονέσκο και οι λοιποί εκφραστές της σχολής, υπηρετούσαν με συνέπεια μία συγκεκριμένη ιδέα, οπότε ήταν στρατευμένοι σε αυτό αλλά αν το πιάσουμε έτσι θα καταλήξουμε στο μέγιστο φιλοσοφικό ερώτημα "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα"

Από την άλλη έχουμε τα κριτήρια της "πχοιοτητας". Αυτό είναι σοβαροφανές άρα και αξιόπιστο ενώ αυτό είναι χαζοχαρούμενο άρα για τον κάλαθο. Προφανώς υπάρχουν αξιόλογες εκφορές και των 2 σχολών όπως και κακέκτυπα, όπου θα τα ξεπετάξει ο χρόνος.

Και πάμε στην σχολή της στρατευμένης pop. Από την Sinead O'Conor που έκαιγε την φωτογραφία του πάπα, στην Madonna που στήριξε ολόκληρη την καριέρα της στην πρόκληση (το ότι ήταν η πιο έξυπνη manager στην ιστορία της pop είναι άλλη ιστορία), υπάρχουν ακόμη παραδείγματα στρατευμένης τέχνης ακόμη και σήμερα στην pop.

Εδώ ο τραγουδιάρης ενός των πλέον εμπορικά πετυχημένων pop συγκροτημάτων της τωρινής σαιζόν. Ο τραγουδιάρης ανήκει στους Μορμόνους. Τιμή του και καμάρι του. Οι Μορμόνοι από την άλλη έχουν τα υψηλότερα ποσοστά παγκοσμίως στις αυτοκτονίες νέων gay ανθρώπων, καθώς με το που πάνε να το ξεστομίσουν, τους αποκόπτει το σύνολο της κοινότητας τύπου "ξαφνικός θάνατος" και λόγω των ιδιομορφιών που έχουν ως μικρόκοσμος δεν μπορούν να προσαρμοστούν ως ενήλικες σε έναν κόσμο, που δεν γνωρίζουν και χωρίς πλαίσιο στήριξης.

Το "Μορμόνος pop star" είναι εξ' ορισμού οξύμωρο κατ' αναλογία του "Έλληνας επιχειρηματίας επί Τσίπρα" αλλά ο καλλιτέχνης αυτό γούσταρε, αυτό έκανε, δίχως να του κοστίσει ιδιαίτερα στην κοινότητα. Και εκεί που ήταν με τον κολλητό του, έτερο τραγουδιάρη και Μορμόνο, γυρίζει ο δεύτερος και του λέει "και εγώ από σπόντα δεν αυτοκτόνησα γιατί φιλαράκι και εγώ gay είμαι".

Και κάθεται ο πρώτος τραγουδιάρης και συσκέφτεται με τον εαυτό του και αναρωτιέται "εγώ τι θα κάνω για όλο αυτό;"

Και γράφει το κάτωθεν σουξεδάκι, που είναι απευθείας βολή κατά της εκκλησίας των Μορμόνων και κάλεσμα να αλλάξει την επίσημη θέση της που κοστίζει ανθρώπινες ζωές και για αυτούς είναι πλέον θέμα δόγματος, μεταφέροντας τις δογματικές, θεολογικές συζητήσεις από τις στρογγυλές τράπεζες κτλ στις οθόνης με τα pop σουξέ για να ξεκινήσει διάλογο, αιτούμενος την αλλαγή του δόγματος με την ατάκα, "δεν θέλω να σταματήσω να είμαι Μορμόνος αλλά αυτό το 'χετε παντελώς λάθος και είναι ώρα να το αλλάξουμε!"

Οπότε ένα σουξεδάκι που όλοι μας κάπου το έχουμε πετύχει είναι ένα εμπορικά πετυχημένο δείγμα στρατευμένης τέχνης, που προσπαθεί να αλλάξει μία παγιωμένη αντίληψη προς κάτι καλύτερο.

Θα μου πεις τώρα Σαββάτο πρωί και εγώ σε πρίζω για ένα pop συγκρότημα που αμφισβητεί κατάμουτρα δογματικά θρησκευτικά θέματα μιας θρησκείας, που πιθανώς δεν γνωρίζεις καν γιατί είναι στην άλλη μεριά της γης.

Γιατί ακόμα περιμένουμε στο Ελλαδιστάν, τους "ανθρώπους του πνεύματος" να τοποθετηθούν επί παντός επιστητού για να ακολουθήσουμε τις επιταγές τους. Απαραίτητη προϋπόθεση, να είναι πανεπιστήμονες πανεπιστημιακοί, με πολλές δημοσιεύσεις, panels & followers, να έχουν την κοιλίτσα της ευμάρειας και άσπρη hipsterογενειάδα και να λένε βλακείες που δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν αλλά στην τελική αν τους καταλαβαίναμε κιόλας, δεν θα ήταν άνθρωποι του πνεύματος, αλλά σαν εσένα και μένα.

Και για αυτό με την άκρατη αισιοδοξία που με διακρίνει, η πάγια τοποθέτησή μου είναι

- Δεν θα βγούμε από τα μνημόνια ποτέ

Μπεμπελάκ ολέ και νουνού εβαπορέ.