Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσος ο Αρτίστας

  O Μήτσος ο Αρτίστας ήταν μία από τις αδυναμίες μου. Αν και ήταν πανέξυπνος, τον περισσότερο τον κόσμο τον είχε στο φτύσιμο, σε σημείο να αναρωτιούνται για την ύπαρξή τους με μόνη εξαίρεση κανά γκομενάκι που του γυάλιζε. Τι; πως; Αρτίστας είπα, όχι ταμένος στην αγαμία.
Δεν πάει να ήταν αντικοινωνικός του κερατά, ο άνθρωπος το 'χε, απλά, αβάδιστα, αβασάνιστα, αβίαστα, ατάραχα, αχ σου τα πρίξα ή να βάλω και άλλα; Με το που έσκασα πάνω του, πλατς του κόλλησα στην μουρη στον το μωρο χταποδοαλλιεν.
Τι με ένοιαζε εμένα Σούλα μου, αν ήταν αντικοινωνικός; Και εγώ έχω ωροσκόπο δίδυμο, όλοι κουβαλάμε το σταυρό μας σε τούτη τη ζωή. Είναι να μην κατσικωθώ σε άνθρωπο. Κάποια στιγμή σιχτίρισε ο άνθρωπας.
- Τι θες παιδάκι μου και μου 'χεις κάτσει στον ζβέρκο λες και είναι η πολυθρόνα σου;
- Θέλω να μου δείξεις αυτά που δεν δείχνεις στους άλλους και δεν το κουνάω ρούπι μέχρι να το κάνεις.
- Δεν υπάρχουν.
- Ούτε και εγώ. Είμαι ιδέα. Γύρω σου είμαι και πλανιέμαι, δεν ξεχνιέμαι, δεν ξεχνιέμαι. Εγώ δεν ξεκουνάω.
Πήγε. ήρθε. Ξαναπήγε. Ξαναήρθε.
- Άντε. Έλα. Να δω τι στον κόρακα θα καταλάβεις.
Σφεντόνα εγώ. Βζζζζζζζζζζζζζιν! Θα μου τα κατεβάσεις όλα! Και τούτο και κείνο και το άλλο! Έχετε δει βλαμμένη να μπαίνει σε μαγαζί και να απαιτεί να της κατεβάσει τα πάντα η πωλήτρια από τα ράφια με την πωλήτρια να θέλει να της κατεβάσει τα ίδια τα ράφια στο κεφάλι; Χειρότερη εγώ.
Και τούτο. Και κείνο. Και το άλλο. Και όσο κατέβαζε, τόσο νευρίαζα. Είχε γυαλίσει το μάτι μου κανονικότητα και άρχισα να βρίζω. Όχι από τον πρόχειρο τον πολυέλαιο από τα Lidl της ξεπέτας. Όχι αγάπη μου. Την συλλογή του Costa Boda. Τον βαρύ τον πολυελαιο και όλη την συλλογή από βάζα. Πάρε και τούτον τον πολυέλαιο. Πάρε και τούτο το κρύσταλλοβαζο στο δόξα πατρί σε βρισίδι. Πάρε. Πάρε. Πάρε. Αφού μου τέλειωσαν τα κλασσικά, άρχιζα να αυτοσχεδιάζω σε βρισίδια.
- Της θειας σου το μπουγαδοκόφινο μαλακισμένο, έχεις όλα αυτά κρυμμένα και κάθεσαι και τους πετάς τα τσόφλια από τον πασατέμπο σου και χαίρονται τα λοβοτομημένα. Είσαι τρελός ή ηλίθιος; Είσαι σοβαρός; Έχεις την φεράρι στο συρτάρι και κάνεις κωλιές με το πατίνι, που θα βγάλω το τακούνι να σε κοπανάω;
Με είχε συγχίσει ο Μήτσος ο Αρτίστας. Limmit up η πίεσή μου.
Μούγκαφον ο Μήτσος ο Αρτίστας. Περίμενε να βαρεθώ να του κατεβάζω πολυελαίους. Ε, κάποια στιγμή βαρέθηκα. Μου τελειωσαν οι πολυέλαιο και είπα να ανάψω ένα τσιγάρο, να μου περάσει η σύγχυση.
- Τελείωσες; ρωτάει ατάραχος λες και του έλεγα για το καινούργιο σερβίτσιο που αγόρασε η γειτόνισσα στην γωνία.
- Τελείωσα και ανάβω τσιγάρο να ρωτήσω αν το φχαριστήθηκες και εσύ όσο εγώ. Τσιγαράκι;
- Έχω τα δικά μου. Ευχαριστώ. Και τώρα θα βγάλεις τον σκασμό να ακούσεις και εσύ enfant terrible. Ξαφνικό διαγώνισμα αρχιτεκτονικής. Πες μου στα γρήγορα, πώς είναι χωρισμένος ένας ορθόδοξος ναός.
- Πρόναος, κυρίως ναός, ιερό. Γράφουμε διαγώνισμα;
- Γιατί υπάρχουν 3 μέρη και δεν είναι σάλα-τραπεζαρία ένα;
- Ο πρόναος είναι για τους αμύητους - αβάφτιστους. Εκεί γίνεται η εισαγωγή στον συμβολισμό των μυστηρίων, η διδασκαλία, η μύηση αλλά μέχρι να ολοκληρωθεί κανείς δεν έχει δικαίωμα εισόδου στον ναό κατά την επιτέλεση του μυστηρίου γιατί δεν έχουν δεχθεί το βάφτισμα και το χρίσμα. Ο κυρίως ναός είναι το μέρος όπου οι μυημένοι βρίσκονται κατά την επιτέλεση των μυστηρίων, τα αγοράκια δεξιά, τα κοριτσάκια αριστερά. Και μετά μέσω τριών πυλών η είσοδος στο ιερό, όπου έχουν πρόσβαση μόνο οι ιερείς και στην ωραία πύλη δεν έχουν πρόσβαση να. την ανοίξουν παρά μόνο αν φορούν την λειτουργική ενδυμασία, Εξ ου και με το απλό, μπαινοβγαίνουν από τα πλαινά. Δεν θα δεχτώ κάτω από 20, ήταν απροειδοποίητο.
- Η τέχνη είναι μύηση, είναι μυστήριο, είναι υπέρβαση του φθαρτού που ενδυόμαστε για να πορευτούμε. Εξ' ου και οι περισσότεροι δεν μπορούν να μπουν πιο μέσα από τον πρόναο, όπου απλά γίνεται η εισαγωγή, δίχως αυτό να είναι τέχνη. Και όσοι δεν αντιλαμβάνονται καν, δεν θα προχωρήσουν ποτέ παρά μέσα. Ευτυχισμένοι άνθρωποι. Χαρούμενοι άνθρωποι. Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι και τα λεπά. Ο πρόναος είναι οι ξεπετοεκθέσεις, οι κακές αναπαραγωγές διάσημων έργων τέχνης και όλα αυτά τα φριχτά που αντικρύζουμε στα σαλόνια δίπλα από τις δαντέλες της γιαγιάς. Μια φτωχή αντανάκλαση όσων μετουσιώνονται παρα μέσα. Αυτά σκορπίζω και εγώ σκοπίμως δεξιά και αριστερά. Σκοπίμως. Συνειδητά. Τζάμπα. Σαν διαφημιστικά φυλλάδια, που ξέρω ότι θα πετάξουν στα σκουπίδια λίγα λεπτά αργότερα και δεν έχω κανένα απολύτως θέμα με αυτό.
Για όσους έχουν περάσει την μύηση, μπαίνουν πιο μέσα. Δεν είναι για όλους. Ποτέ δεν ήταν. Και δεν έχει σχέση να κάνει με την παιδεία ή το χρήμα ή άλλες κοινωνικές δομές χάριν συνεννοήσεως. Η τέχνη είναι μυστήριο και όπως κάθε μυστήριο ή savoir vivre δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι κάτι νεκρό, είναι αμφίδρομο. Ο μύστης μπορεί να είναι ο πρώτος τη τάξη αλλά και οι υπόλοιποι, γνωρίζοντας, επιλέγουν συνειδητά με την παρουσία τους, να το φορτίσουν με την δική τους ενέργεια ώστε να γίνει μία συμμετοχική εμπειρία υπέρβασης και όχι δημόσιος αυνανισμός για το χειροκρότημα.
Και μετά είναι το ιερό, όπου δεν μπορεί να περάσει κανείς αν δεν έχει το βαθμό του μύστη. Ό,τι συμβαίνει εκεί μέσα, οι άλλοι απ' έξω δεν θα τα πάρουνε χαμπάρι. Περιμένουν την ολοκλήρωση. Εκεί μέσα απαιτείται θυσία, απαιτείται αίμα και αν οι έξω το είχαν όλο, πιθανόν θα το έβαζαν στα πόδια από την φρίκη. Εκεί γδύνεσαι από το φθαρτό και σε ξαπλώνεις στο τραπέζι, δίχως άλλοθι, δίχως φτιασίδια, δίχως τις φτήνιες, που μας φοράμε χάριν αναγνωρίσεως, μέχρι ο λυγμός που σκαλώνει στο λαιμό και σε πνίγει και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, να πάρει τέτοια ορμή, που να μπορέσει να βγει με τέτοια ισχύ που να γεφυρώσει την απόσταση από το λίγο στο άπαν.
Εδώ είναι το αίμα μου, εδώ είναι ο λυγμός μου, εδώ είναι το σπέρμα μου, ο οργασμός μου, εδώ η καρδιά μου και τα ανόσια εγκλήματά μου στην μίζερη ζωή μου. Εδώ είναι που γεννάω τα παιδιά μου και σαν σκύλα θα τα ταΐσω σε όσους στέκουν και περιμένουν σιωπηλοί στην σειρά για να πατήσουν και να φτάσουν λίγο πιο ψηλά από όσο θα έφταναν μονάχοι τους. Την καρδιά μου κόβω σε κομμάτια και τους πετάω να την κατασπαράξουν για να ξεφύγουν για λίγο από τις δικές τους σκέψεις. Το κλάμα μου, τον πόθο μου, την καύλα μου, τις ήττες μου, τις απώλειες, όλα αυτά που συνθέτουν το τι σημαίνει να είσαι εγώ σε τούτη τη ζωή. Και για λίγο, για όσο έχουμε συμφωνήσει, ανάβω ένα φως και συναντιόμαστε, σε έναν κόσμο άλλο. Και αυτοί θα φύγουν, θα επιστρέψουν στις ζωές τους, ξαλαφρωμένοι, αναπαυμένοι και εγώ θα συνεχίσω εδώ, μόνος. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ποτέ δεν είχα.
Ποια τιμή θα έβαζες σε όλο αυτό; Πόσο το κοστολογείς; Πες μου. Και πρόσεχε τι τιμή θα ορίσεις. Αν είναι να με κάνεις πουτάνα, η πρώτη τιμή του ξεπουλήματος, θα καθορίσει και τις υπόλοιπες, που θα είναι ακόμα πιο χαμηλές.
Ο Μήτσος είχε πάρει φόρα και μου έριχνε στα αυτιά κανονικά. Είχα λουφάξει στην ακρούλα μου, είχα κατεβάσει τα ροζ αυτιά μου και κάπνιζα δίχως να βγάζω "κιχ". Ανάσα. Ο Μήτσος είχε κάνει το άλμα και ήταν στο duende του. Έκανε την υπέρβασή του και μετουσιωνόταν ο ίδιος στο έργο του, αποκαλύπτοντας τον μύστη.
Σαν είπε ό,τι είναι να πει, ήρθε να ανάψει και αυτός τσιγάρο.
- Το βλέπεις αυτό;
- Το βλέπω
- Το αναγνωρίζεις;
- Όχι
- Αυτό;
- Ούτε
- Εκείνο;
- Δεν μου θυμίζει κάτι
Thin ice. Very thin ice. Και βέβαια τα αναγνώριζα απλά δεν ήξερα από πού θα μου 'ρθει.
- Το ξέρεις ότι είσαι φρικτή στο να λες ψέμματα, έτσι δεν είναι; Αυτό πρέπει να το δουλέψεις. Το ξέρεις ότι είναι δικά σου και την βρίσκεις κιολας, ικανοποιείται το εγώ σου και ας το ξέρεις μόνο εσύ. Μπανιστιρτζού, που πας και στέκεσαι δίπλα στους άλλους και λες "πώς σας φαίνεται αυτό; ήθελε λίγο μπλεδάκι ακόμα ο Αρτίστας να το ξανοίξει, δεν βρίσκετε μανδάμ;" Νομίζεις πως δεν σε παρακολουθώ ηλίθια να σπας πλάκα με την άγνοια του κόσμου γιαλατζι ξερόλα;
- Και αφού τα ξέρεις γιατί αποφάσισες να μου τα πεις όλα αυτά και να μου δείξεις και τα υπόλοιπα.
- Γιατί για μια στιγμή αποφάσισες να είσαι κλασομπανιέρας και αποφάσισες να διεκδικήσεις ό,τι δικό σου. Δικά σου είναι. Παρ'τα. Βαλ'τα φωτιά και καφ'τα. Δεν με νοιάζει. Δικά σου. Είναι εκεί που σε συναντώ. Και αφού ήθελες να το δεις και επέμενες, τώρα πλέον έχεις και το δικό μου σπέρμα μέσα σου. Ακόμα και αν βγαίνοντας δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ, το ξέρεις πως πάντα θα με κουβαλάς, ζωντανό γιατί για μια στιγμή σου έδωσε ανάσα από την ανάσα μου. Συνωμοτήσαμε κοινή συνεναίση.
Ο Μήτσος ο Αρτίστας είναι κομμάτι μιας Ελλάδας υπόγειας, αθέατης στους πολλούς και δεν έχει κανένα θέμα με αυτό. Δεν έγινε ποτέ διάσημος. Δεν είχε μαθητές επί πληρωμή. Ήταν απόλυτα δογματικός και θέση αναρχικός ταυτόχρονα. Κάποιο θα τον όριζαν ως γραφικό απομεινάρι μιας ξεπερασμένης εποχής.
Και αυτή η υπόγεια Ελλάδα έχει κρυφτεί στα λαγούμια της μέχρι να κοπάσει η λαίλαπα.
Τις προάλλες άκουσα κάτι χαριτωμένο
- Αααχ, τι γλυκό και συμπαθητικό συνάμα. Κομματάκι περιθωριακό αλλά μέσα από την αφέλειά του, κατακεραυνώνει τις νόρμες που δεχόμαστε a priori.
Ξέρασα βατράχια από τα αυτιά και ήμουν
- Αχ αγάπη μου... και εσύ ακόμα στον πρόναο μασαμπουκώνεις καναπεδάκια σολωμού, ψάχνοντας κάτι να ταιριάζει με την δαντέλα πάνω στην τηλεόραση, ε; Ωραία που είναι η ζωή με τα καναπεδάκια σολωμού...