Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσος, Κίτσος, Pitsos & Σούλα

  Ένα βράδυ τα πίναμε με τον Μήτσο. Ο Μήτσος με συμπαθεί και με αγαπάει και εγώ τον συμπαθώ και τον αγαπάω, οπότε είναι στις εξαιρέσεις των ανθρώπων, που δεν θα ζορίσω, από ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή αν και είμαστε παντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.
Με βουτάει λοιπόν, εκεί που είχε μαζέψει τα κουράγια του από το αλκοόλ και μου λέει με πραγματική αγωνία.
- Το ξέρεις ότι είσαι μία χαμένη ψυχή; Το 'χεις καταλάβει ότι με αυτά που κάνεις θα χαθείς στην κόλαση; Και δεν μπορώ να σκεφτώ έναν κόσμο που θα είσαι στην κόλαση! Μετανόησε επιτέλους!
Και ο Μήτσος όντως το πιστεύει πως επειδή δεν πατάω στην εκκλησία και έχω τον ασυμμόρφωτο, παρ' όλο που έχω ένα σκασμό γνώσεις στο συγκεκριμένο θέμα, θα καταλήξω στα καζάνια. De Facto.
Στην ίδια ζωή, κάθε που εξαφανίζομαι για καιρό, άλλοι αναρωτιούνται αν τελικά μου τη ζβούρηξε και πήγα τελικά να γίνω καλόγρια και είμαι με την επωδό - με φαντάζεσαι, εμένα, αγάπη μου, να ξυπνάω στις 3, να ξεκινήσω την μέρα μου και να μην είμαι γλωσσοκοπάνα; Όχι, σ' αυτή τη ζωή.
Από τρολιά της ζωής γνωρίζω ένα σκασμό χαμηλόβαθμους και υψηλόβαθμους της ορθοδοξίας ενώ ξέρω προσωπικά και κάποιους άλλων δογμάτων, αιρέσεων, παγανιστών, μέχρι και σε οργανωμένο σατανιστή έπεσα κάποτε, που πήγε να μου πουλήσει τσαμπουκά και χρησιμοποιώντας την διπλωματία μου και την άψογη διαλεκτική μου απάντησα "θα μου κλάσεις μια μάντρα αρχίδια μαλάκα!"
Σε αντιπαραβολή με την τέχνη, όπου κάθε άποψη είναι σωστή και εξίσου σημαντική και αποδεκτή, όταν μπαίνουμε σε μία δογματική γνώση, που έχει στηθεί εξ' ολοκλήρου σε δυαδικό σύστημα σωστό-λάθος, παράδεισος-κόλαση χρειάζεσαι γερό γνωστικό υπόβαθρο για να ανοίξεις συζήτηση και ακόμα πιο γερό για να την συνεχίσεις αν ο συνομιλητής έχει περάσει ολόκληρη την ζωή του μελετώντας κυρίως αυτό.
Είναι σαν να σκάσεις πάνω στον Sergei και να πας, θέλω να χορέψουμε ντουέτο. Ή ο Sergei θα ρίξει τα βήματά του σε βαλσάκι για να μην τον ξενυχιάσεις ή θα μπουρδουκλωθείτε και θα σκάσετε και οι δυο στο πάτωμα.
Αφήνοντας στην άκρη τους καρεκλοκένταυρους, που προφανώς υπάρχουν όπου υπάρχει οποιαδήποτε μορφής εξουσία, μερικούς από τους πιο δυνατούς διανοητές που έχω συναντήσει έχουν επιλέξει αυτόν τον δρόμο. Χάρη στις επιλογές τους έχουν πρόσβαση στις πλέον μύχιες σκέψεις ανθρώπων από κάθε κοινωνικό στρώμα και γνωρίζουν τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων. Είναι οι καλύτεροι profilers που έχω συναντήσει, σκάλες ανώτεροι από κάθε ταλαντούχο ψυχολόγο ή ψυχίατρο που έχω συναναστραφεί.
Ένας από αυτούς είναι και ο Κίτσος. Τον Κίτσο αν τον δεις να περνάει στο δρόμο, δε σου γεμίζει το μάτι. Αν τον κουβεντιάζεις και δεν έχεις γερά αντανακλαστικά, δεν σου περνάει από το μυαλό, πόσες σημαντικές αποφάσεις στην ζωή των ανθρώπων μπορεί να καθορίσει με ένα "ναι" ή ένα "όχι". Ο Κίτσος προφανώς δεν καπνίζει. Όταν δεν υπάρχει τρίτος μπροστά, θα σηκωθεί και θα πάει να ξετρυπώσει τασάκι και θα το φέρει συνομωτικά και θα μου πει
- Βγάλε το πακέτο από την τσάντα σου. Κανείς δεν μας βλέπει. Κάπνισε ελεύθερα. Έχεις και τον καφέ και έλα να τα πούμε.
Στην φονταμενταλιστική θεώρηση, κάθε τσιγάρο που ανάβεις, είναι θυσία και λιβανίζεις τον διάολο δηλώνοντας υπακοή στα πάθη σου. Ο Κίτσος όμως δεν είναι φονταμενταλιστής. Για να μην σκανδαλίζονται τρίτοι, δεν ανάβω τσιγάρο μπροστά σε τρίτους. Πριβέ όμως το ξέρω ότι θα βγάλει το τασάκι.
Αν και φαινομενικά είναι μέσα στον κανόνες για τον ίδιο είναι από τα πλέον ελεύθερα πνεύματα, που έχω γνωρίσει και από τους αγαπημένους μου συνομιλητές. Κάθε που ανάβω τσιγάρο ξέρω πως θα κατέβει από το βάθρο του κηρύγματος και θα μιλήσουμε απλά σαν άνθρωποι γιατί τον Κίτσο τον αγαπάω και μ' αγαπάει όχι από σύμβαση αλλά από επιλογή.
Κάποια στιγμή ακόμα και μένα μου έκανε εντύπωση πώς μου έδινε απόλυτη ελευθερία να κάνω οτιδήποτε ενώ τους περισσότερους τους είχε στον τυπικό πληθυντικό ευγενείας και τα "σας παρακαλώ, δεν θα 'θελα, σεβαστείτε την θέση μου." οπότε γυρνάω και τον ρωτάω
- Ρε Μήτσο εσένα δεν σε ενοχλεί, που στο λέω στα μούτρα ότι δεν πατάω στην εκκλησία και δεν κάνω τίποτε από όσα λες να κάνουν;
Γέλασε ο Κίτσος. Από τις λίγες φορές που τον έχω δει να γελάει.
- Και τι θα γίνει αν τα κάνεις; Αυτά είναι για να σου μάθουν την αυτοπειθαρχία. Την έχεις όταν θες. Ο καθένας γράφει το δικό του διαγώνισμα. Αυτές δεν είναι οι δικές σου ερωτήσεις στην κόλα.
- Και ποιες είναι οι δικές μου ερωτήσεις;
- Τις ξέρεις ήδη. Και το ξέρουμε και οι δυο ότι σου είναι πιο εύκολο να γίνεις vegeterian εφ' όρου ζωής παρά να τις απαντήσεις.
Αυτές τις ημέρες θυμήθηκα τον Κίτσο.
Εμφανίστηκε ο Pitsos με δύο πολύ σοβαρές προτάσεις. Ο Pitsos ανήκει στον πολύ στενό κύκλο των ανθρώπων που με αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά και δεν αφήνουν ποτέ περιθώριο για πλακίτσες. Μία πρόταση για ταινία στο εξωτερικό και μία δεύτερη για ντοκυμανταίρ. Ω λα λα λα! Τι χαρά! Επιτέλους! Αλελούια! Αγαλονται οι ουρανοί και χορεύουν τα μπαλέτα! Θα πάμε σωστά για βραβεία και festival με όλο το networking ήδη στημένο και εγώ πριγκιπέσα. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε όλο αυτό;
Τα μικρά γράμματα φυσικά. Ο Pitsos με ήθελε για να του δώσω επιλεκτικά τους Μήτσους και τις Σούλες ολόκληρους, γνωρίζοντας ότι πέρα από τις άλλες γνώσεις και τα φαντεζί, έχω και την προσωπική ζωή, που δεν θα ήξερα αν δεν είχαμε προσωπική σχέση. Και προφανώς η προσωπική ζωή του καθενός, βρίθει γεγονότων που μπορεί να φαίνονται εξ' αντανακλάσεως στο έργο του, ως προσωπική οπτική αλλά πάντα αποσπασματικά και φιλτραρισμένα.
Και μου λέει ο Pitsos
- Μόνο εσύ μπορείς να τα φωτίσεις σωστά, ώστε να το καταλάβουν όλοι, να μείνει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, που δεν είχαν τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν.
Τρομερό επιχείρημα, νεσπα; Για την τέχνη ρε γαμώτο! Για την παιδεία!
Και ξανανοίγω το αρχείο και σκέφτομαι από την αρχή, οκ αυτό εκείνος τότε το έκανε γιατί συνέβη αυτό, εκείνο, εξαιρετικό, το έκανε τότε που συνέβη το άλλο. Και το ξέρω πως κάθε ένας τους δεν ήθελε, ο κάθε άσχετος, που περνάει την ώρα του τρώγοντας πασατέμπο και πατώντας like από εδώ και από εκεί, να ξέρει τι πραγματικά κρυβόταν από κάτω, ήττες, απώλειες, και άλλα τέτοια που σου σκάνε από το πουθενά και καθορίζουν την ζωή σου.
Και κάθομαι και κοιτώ το αρχείο και το ξέρω, πως αν δεν έχεις το πίσω, πιάνεις μόνο ένα κομμάτι, όχι το σύνολό του, που σαφώς υπερβαίνει την πρώτη εκτίμηση. Και είμαι στο δίλημμα
"τα άσχετα ζωντόβολα δεν έχουν ιδέα για τι πραγματικά μιλάει, τι προσπαθεί να πει. να ρίξω υπότιτλους με την βιογραφία δίπλα ή όχι; πρώτη μούρη θα γίνουν ξανά, αν κάποιος που ξέρει, το ανοίξει σωστά. Χώρια που με τον Κίτσο από πίσω πάμε καρφωτοί για διεθνή βραβεία και πολλά χειροκροτήματα. Τρομερό! Πόσες τέτοιες ευκαιρίες υπάρχουν στην ζωή;
Και από πίσω η Σούλα με το μάντρα "πρόσεχε κακομοίρα μου, μην τα σκατώσεις πάλι! Με την παντόφλα θα σε κυνηγάω!"
Και παραμένοντας προβλέψιμα απρόβλεπτη, είπα όχι.
Δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι για τον περαστικό φιλότεχνο να ξέρει πχ ότι το τάδε έργο είναι φόρος τιμής ενός ανθρώπου, που γύρισε κάποια στιγμή από το σχολείο και βρήκε τον πατέρα του κρεμασμένο στο σαλόνι. Δεν έχω πειστεί ακόμη για την σπουδαιότητα της αποκαθήλωσης κάποιου από το νοητό βάθρο για να κοντύνει και να μας είναι πιο οικείος χάρη στα πάθη του, τις εξαρτήσεις, τις διάφορες σχέσεις, νόμιμες και μη, και όλα αυτά, που μας θυμίζουν ότι στην τελικοί άνθρωποι είναι και αυτοί σαν εσένα και εμένα.
Έχουμε μία ενγενή επιθυμία να υψώνουμε τους ανθρώπους σε βάθρα και μετά να τους αποκαθηλώνουμε για να μας γαργαλίσει το μέσα μας, πως και αυτοί είχανε τις ήττες τους και όλο αυτό το λέμε "διδακτικό".
Τους θαυμάζουμε τους ταλαντούχους. Είναι πιο εύκολο να θαυμάζεις κάποιον. Είναι μονόδρομη σχέση, δίχως υποχρεώσεις, παντελώς ελεύθερη αλλά δεν τους αγαπάμε για να τους προστατεύσουμε από τον ζηλιάρη, μικροπρεπή εαυτό μας, που τους απλώνει στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τους φέρει στα μέτρα μας, σαν ρούχο από δεύτερο χέρι.
Και έτσι τους θυμήθηκα όλους έναν-έναν και τον Κίτσο αντάμα, που είναι πολύ διαβασμένος αλλά ακόμα διαβάζει ό,τι είναι για εκείνον.
Κάπου είχα διαβάσει το εξαιρετικό από τον φιλόσοφο Παπαρούπα.
- Όλοι μας είμαστε δέσμιοι της ελπίδας. Είναι η αγαπημένη μας αλυσίδα. Αν κάνω αυτό, αν πω το άλλο, τότε κάποια στιγμή θα έχουν όλα νόημα, θα έχω μία σούπερ ουαου ανταμοιβή, να τα αντισταθμίζει όλα. Μέσα στο παράλογο της ζωής η εκλογίκευση της ελπίδας μοιάζει το μόνο ασφαλές καταφύγιο, υποθηκεύοντας ζωές, επιλογές, διάνοιες, επαγωγικές λογικές.
Τι θα γινόταν όμως αν κάποιος μας έπαιρνε την ελπίδα από το τραπέζι; Τι θα συνέβαινε αν κάποιος έσπαγε αυτήν την αλυσίδα και αντί για αυτή, έβαζε ακριβώς το αντίθετο; Πως ό,τι και αν κάνεις, θα χάσεις. Δεν υπάρχει happy ending. Δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή. Και τι θα γινόταν ακόμα πιο πέρα, υπήρχε ό,τι χειρότερο;
Τι θα επιλέγαμε τότε, πραγματικά ελεύθεροι από την ελπίδα, να κάνουμε; Τι άνθρωποι θα ήμασταν; Θα μας ένοιαζε ποιο είναι το "σωστό", αν δεν υπήρχε κάποιος να μας χτυπήσει παλαμάκια; Θα μας ένοιαζε τι είναι "καλό καγαθό" αν δεν υπήρχε άλλος νόμος πέρα από τον προσωπικό ή θα αφήναμε τον χειρότερο εαυτό μας να λυσσάξει καθώς ήμαστε ανίκανοι να ελέγξουμε τους εαυτούς μας και να αναλάβουμε την ευθύνη μας αλλά σαν σκυλιά έχουμε το λουρί μας στο στόμα μας και το πηγαίνουμε από εδώ και από εκεί, ζητιανεύοντας κάποιον να το κρατήσει και να αναλάβει την ευθύνη μας;
Για τον Μήτσο είμαι μία αμετανόητη αμαρτωλή.
Για τον Pitsos δεν θα κάνω ποτέ καριέρα με τα κολλήματα που έχω.
Για την Σούλα πρέπει να διαλέξω παντόφλα να με κυνηγάει γύρω-γύρω.