Ο Μήτσος και η Σούλα.

Ο Μήτσος & ο Pitsos

Λόγω εγκεφαλικής βλακείας ο θάνατος δεν με τρομάζει. Τον θεωρώ κομμάτι της ζωής όπως και τις υπόλοιπες εκφάνσεις της. Μπορεί ενίοτε να με ζορίζει ως γεγονός αλλά και παστίτσιο να με έβαζες να κάνω, πάλι θα ζοριζόμουν, οπότε ούτε το ζόρισμα το θεωρώ κάτι κακό.

Συνήθως οι άνθρωποι κλάνουν πατάτες όταν χρειάζεται να το διαχειριστούν και για αυτό μένουν σε ένα είδος μόνο θανάτου, τον προφανή δηλαδή τον βιολογικό θάνατο. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι. Καπούτ. Νάδα. Γιέν. Χους ην και εις χουν εισελθείν και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Υπάρχει όμως και ένας άλλου είδους προαναγγελθέντος θανάτου, αυτός των ιδεών.

Συνήθως οι ιδέες περνάνε από χέρι με χέρι στην επόμενη γενιά, παράλληλα με την παιδεία, τις κοινωνικές επιδράσεις σαν κάποιο είδος προφορικής παράδοσης, που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Είναι ό,τι στην ουσία κρατά τις γενιές "καθαρές" από επιμειξίες, ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε καθώς νομίζουμε πως με ένα γεμάτο πορτοφόλι ή με ένα ανοιχτό wifi έχουμε πρόσβαση παντού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παπαργιά από αυτό. Αν δεν έχεις την προφορική παράδοση μιας ομάδας, άντε να πιεις καφέ στα όρθια στα πλαίσια του κοινωνικού νόου ας μπέτα, παρά μέσα δεν πας.

Και ενώ οι ιδέες περνάνε στόμα με στόμα, από γενιά σε γενιά και βασικά οι περισσότεροι είμαστε φορείς ιδεών, ακούσια, απλά επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε συγκεκριμένο πλαίσιο και αν είχαμε γεννηθεί σε διαφορετικό, με την ίδια ζέση θα υποστηρίζαμε ό,τι μας είχε κληρώσει στο διαφορετικό εκείνο πλαίσιο, υπάρχει μία στιγμή, που για τον οποιοδήποτε λόγο ο κύριος εκφραστής μιας γενιάς, αποφασίζει να μην κάνει απογόνους, έτσι ώστε να σταματήσει η γενιά του στο σημείο αυτό.

Ελεύθερη επιλογή έχουμε. Επί προσωπικού θεωρώ μεγαλύτερη μούρλα να επιλέξεις συνειδητά να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, παρά να επιλέξεις συνειδητά πάλι να μην διαιωνίσεις τα γονίδια σου.

Κατά κανόνα ερμηνεύεται ως εξής "Α, τον εγωιστή/την εγωιστρια, την πάρτη του/της σκέφτεται, μην χάσει την ελευθερία του/της αλλά δεν θα γεράσει; να δω ποιος θα του/της φέρει ένα ποτήρι νερό!" (Λύσσα κακιά με αυτό το ποτήρι νερό, λες και μετά από κάποια ηλικία βγαίνει το τέρας από την ντουλάπα και μας κόβει τα χέρια και παθαίνουμε γεροντική φωκομέλια. )

Όπως είχε πει ο Μήτσος κάποτε "Η καλύτερη πιθανότητα που έχω να δώσω στο υποθετικό μου παιδί για να ζήσει μία ονειρεμένη ζωή, είναι να παραμείνει στον κόσμο των ονείρων."