Ο Μήτσος και η Σούλα.

Ο Μήτσος και ο Λάμπης

  Είμαι νεαρά, το YouTube δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη, τα ιντερνέτια είναι στα σπάργανα και παριστάνω την λελουδού στο μαγαζί του Μήτσου του Πιπίνου, ζώντας την φαντασίωση του γιαλατζί υπαλλήλου, κοινώς τα έχεις με το αφεντικό, οπότε ποια δουλειά αγάπη μου;
Χαζεύω βιδεοκλίπιαν στην τηλεόραση και περνάω φάση, που ζαχαρώνω ξεδιάντροπα τον Λιβιεράτο, που ως εμφάνιση δεν είχε καμία σχέση με τον Μήτσο και του έκανα τα νεύρα κορδέλες, πίνοντας το λαϊκό φραπεδάκο μου στο μεγαλύτερο νεροπότηρο που υπήρχε.
Ο Μήτσος κόβει κίνηση μήπως μπει κανα πελατάκι όσο τον μπριζώνω για το τι Θεός Ήλιος Καλοκαιρνός είναι ο Λάμπης...
- Θες τον Λάμπη; γυρίζει και μου λέει
- Θα ξαναγραφτείς στα αγγλικά; (Ήταν συμμαθητές στο φροντιστήριο αγγλικών της μαμάς του, μία χούφτα άνθρωποι κυκλοφορούμε στο Ελλάντα.)
- Τώρα μπαίνει η μάνα του στο μαγαζί, να δω τι θα της πουλήσεις.
Έφυγε η μανούλα με ένα μπονζάι σπέσιαλ και κάθε που με έπαιρνε χαμπάρι ότι έκοβα βόλτες στο μαγαζί, ερχόταν να της διαλέγω φυτά για το σπίτι.
Ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα ότι το προσωπικό μου τζίνι εκτός από μισόκουφο είναι και κομματάκι αλλήθωρο αλλά από την άλλη θα 'χουμε να γελάμε στα Καπη παίζοντας μπιριμπίτσα.