Ο Μήτσος και η Σούλα.

Ο Μήτσος ο Σωραίος

  Πριν πολλά χρόνια έχουμε πάει ζευγαράκια διακοπές στην Νάξο. Έχουμε κλείσει δωμάτια με θέα σε σημείο που είναι οι σέρφερς και χτυπιούνται από τα αξημέρωτα με τα κύματα και ο καφές από το μπαλκόνι χαζεύοντας του είναι όλη η αθλητική δραστηριότητα, που έχω όρεξη να εμπλακώ την εβδομάδα ταύτη.
Ο Μήτσος ο Σωραίος έχει αναλάβει καφέδες, συμμαζέματα όσο εγώ παριστάνω την Ραπουνζέλ στο κάστρο να μετράει πιπίνια. (Ναι, είμαι ξεδιάντροπη, μπορεί να είναι δίπλα ο Μήτσος ο Σωραίος και εγώ να βαθμολογώ. Ξετσίπωτη παντελώς λέμε.)
Εκείνη την στιγμή μπουκάρει με μπρίο ο Pitsos στο δωμάτιο μέσα στην καλή χαρά.
- Θέλω χάρη! Πες ναι! Πες ναι!
O Pitsos μου έσπαγε τα αρχίδια αλλά βρες μία παρέα που δεν σέρνει και κάποιον τρόμπα αντάμα. Στην τοιαύτη περίπτωση, παίζει να είσαι εσύ ο τρόμπας και να μην το 'χεις πάρει γραμμή.
Εγώ ήμανε κομπλέ, και κυρίως ΔΙΑΚΟΠΕΣ, οπότε χάρες κομμένες αλλά λέω "οκ, ας μην τον δαγκώσω από τώρα, ας τον αφήσω για την επιστροφή."
- Λέγε τι θες.
- Είχα πιάσει κουβέντα με τον ιδιοκτήτη ψοφάει να σε γνωρίσει. Πες ναι! Πες ναι! Ξεκουβαληθήκαμε δίχως αυτοκίνητο, αν του πούμε ποια είσαι, θα χεστεί από την χαρά του και θα μας γυρίσει σε όλο το νησί.
- Άφησα ταυτότητα στην reception.
- Δεν μιλάω για την Ιωάννα ρε. Μιλάμε για την Αχλάδω. Τώρα ήμουνα κάτω και μου έλεγε πόσο ψοφάει να την γνωρίσει και τι θα έκανε αν την γνώριζε. (Όπου Αχλάδω ένα από τα διαδικτυακά μου ψευδώνυμα, που κυκλοφορούσα εκείνη την σαιζόν.)
Εγώ έχω ξινίσει την μούρη μου τύπου "δεν μας παρατάς και εσύ και ο γρύλος σου, που από την μία μεριά έχω τον Μήτσο τον Σωραίο και από το άλλο τους σέρφερς ολημερίς στα πόδια μου, που θα ασχοληθώ και με groupies η ψωνάρα!)
Τίποτα ο Pitsos. Το βιολί του.
- Πρέτι πλιζ άσε με να του πω έστω εσύ, να σου πει μια καλημέρα. Ψοφάει να μάθει ποια είσαι. Και μόνο αν του πω, θα πάει εμάς βόλτα με το αυτοκίνητο. Εσύ μείνε εδώ. Εμένα χεσμένο με έχει όσο και να τον ψήνω. Όλο το νησί θα πάμε βόλτα λέμε!
Ο Μήτσος ο Σωραίος έχει γίνει χρωματολόγιο της βιβεχρώμ όπως κάθε φορά όπως κάθε φορά, που πέφταμε αντάμα σε groupie και έπρεπε να βάλω την κασσέτα σε λούπα "είσαι Θεός, ήλιος καλοκαιρινός, 2 μέτρα boy, σε απλώνω στο πάτωμα και στρώνω πάνω σου και για πικνικ και ζηλεύεις τους groupie; Ντροπή σου! Πήγαινε κοιτάξου στον καθρέφτη και μετά ξαναέλα να γκρινιάξεις για το ρακούν."
Ήταν η ωραία εκείνη η εποχή, που το βασικό μου υπαρξιακό ήταν "οκ, παίδες, αν με δώσει κάποιος στεγνά με κάποιο από τα εναλλακτικά ονόματα, θα σφαχτούμε. Εγώ ήρθα με τα ποπ κορν παραμάσχαλα να χαζέψω. Οι παπαράτσι κομμένοι" (Πώς χτίζεται το ψώνιο; Με πολλά "αχ, δεν μπορώ τώρα, τώρα είμαι ένας από εσάς, με το γυαλί ηλίου και την καπελαδούρα για άποψη.)
Φεύγει ο Pitsos. (Τελικά είπε ότι είναι κολλητός μου φίλος και πήγε την βόλτα που είχε λυσσάξει να πάει ολημερίς για να αποκαλύψει την συγκλονιστική ζωή μου κάπου αλλού εκείνη την στιγμή, που ήμανε στην βεράντα του groupie και χάζευα πιπίνια)
όσο ο Μήτσος ο Σωραίος τσιτσιριζότανε τι στον κόρακα είχα κουβεντιάσει με τον ξενοδόχο και τσιτσιριζότανε να με γνωρίσει δια ζώσης αλλά εγώ ήμανε με την κασσέτα "εγώ; αγάπη μου; εγώ; που 'μαι αγγελάκι ζωγραφιστό; είμαι πλάσμα ικανό για τέτοια εγώ; (όχι, δεν έπιανε αλλά τι τα θες τώρα;)
Εγώ, που λέω ότι απεχθάνομαι τις κλίκες, ήμανε στην πλέον κλειστή κλίκα, που μας ήξερε ένας σκασμός κόσμος αλλά μόνο μετρημένοι γνωριζόμασταν δια ζώσης. Η αφρόκρεμα. Όλοι ξέρανε πού μπορούσαν να μας πετύχουν διαδικτυακά αλλά εκτός δεν είχαν ιδέα τι κάναμε, αν ήμασταν μπακούρια ή όχι, αν είχαμε χρήματα ή όχι, αν ήμασταν φάτσες της προκοπής ή για χαρτοσακούλα, τίποτε. νιεντε, νάδα.
Μέτα ήρθε αυτό το πράγμα, που λέγεται ζωή και σκορπίσαμε. Η κλίκα διαλύθηκε και μείναμε μετρημένοι να ξέρουμε ποιος ήταν ποιος, ποιος έκανε τι εκτός κτλ
Και τσούκου-τσούκου πρέπει να παίζει reunion αλλά κάπου μου παράπεσε το memo γιατί όλη η κλίκα μου σκάει 1-1 γυαλίζοντας τα καλύτερά του και εγώ είμαι σε φάση
- Τι σας έπιασε; Εγώ κλασσικά με τα pop corn μου χαζεύω πιπίνια.
- Μπούταρε ξανά από την αρχή. Βαρεθήκαμε. Εσύ;