Ο Μήτσος και η Σούλα.

Μήτσος ο αναπάντεχος

Ο Μήτσος ήταν ένα υπέροχο, συγκλονιστικό πλάσμα. Είχε μία μικρή αδυναμία. Ήταν ένα ήσυχο και διακριτικό πλάσμα, φύση και θέση.

Κάθε που βρισκόμασταν ήμουν

- Μήτσο φτιάξε καφέ. Θα σηκώσω τοίχο σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, θα σου το ανοίξω, θα σε φωτίσω σωστά και αφου σου τα 'χω όλα κομπλέ, θα κάνω Πάολα "δικό σου" και για όσο κρατάει ένας καφές, θα είσαι ελεύθερος ξανά, να το ανοίξει, να πάρεις ανάσα, να είσαι η βέλτιστη εκδοχή του εαυτού σου γιατί έτσι σε γουστάρω και έτσι σε αγαπώ, με το σωστό το φως, με το πέταγμα που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις και εγώ να κάτσω στην ακρούλα με τα σπόρια μου και να σε απολαμβάνω μόνο για την πάρτη μου, να σε θαυμάζω, να σε χαίρομαι που συναντηθήκαμε, που αναγνωριστήκαμε, που έχουμε έναν κόσμο μόνο δικό μας για όσο κρατάει ένας καφές και όσο έχουμε χρόνο θα πίνουμε αυτόν τον ρημαδοκαφέ.

Ο Μήτσος ήταν ο μόνος που είχε το ελεύθερο να με μαλώνει. Προφανώς και άλλοι με μαλώνουνε αλλά είμαι μπιενάλε-βγαινάλε η καλλιτέχνης.

Και ο Μήτσος μέσα σε όλο του είναι του κάποτε γύρισε και μου είπε με παράπονο

- Έχεις έναν προβολέα που δεν τον βλέπει κανείς. Και όποτε σου κάνει κέφι, μπορείς και τον ανάβεις και όλα γίνονται αλλιώς, καλύτερα, ομόρφοτερα, λεύτερα αλλά είσαι και τρομερά εγωιστρια την ίδια στιγμή. Το κάνεις όποτε γουστάρεις εσύ, απλά γιατί γουστάρεις εσύ και ό,τι έχεις δει, ό,τι ξέρεις, τα κρατάς για την πάρτη σου και για εκείνους που ξέρουν ότι ξέρεις. Είσαι μια μπαρούφα ότι δεν γουστάρεις την ελίτ αλλά έχεις φτιάξει την δική σου ελιτ, την κρατάς γερά να μην σου φύγει αλλά την έχεις μόνο δική σου. Δεν την μοιράζεσαι. Δεν την κερνάς. Χαντρούλες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς να είναι απασχολημένοι και να μην στα πρίζουν και κάνεις πως δεν έχεις πάρει χαμπάρι κάτι, πως όλα αυτά που εσύ πηδάς και τα φτάνεις οι άλλοι δεν μπορούν, αν δεν τους κάνεις εσύ την γέφυρα.