Hayatın kimilerine göre daha acımasız davrandığı bir avuç insanın yaşamı er ya da geç kesişir. Yaşam piyesinde, bir amaç için paylaştırılan rolleri oynamaksa fanilerin kaçınılmazlığıdır.
Yasak Meyve, kişilik bozukluğuna sahip bir kızın 'sıradan' ola...
Bu zamana kadarki en uzun Yasak Meyve bölümüyle karşınızdayım. Keyifli okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
23 ''GÖL EVİ''
Bir şekilde hep geride bırakılan, kullanma ömrü olan bir eşyaymış gibi zamanı geldiğinde öylece kenara atılan bendim. Kendimi korumak üzere insanlara karşı kaldırdığım gardım beni herkese karşı mesafeli bir ruha hapsetmişti. İnsanlar her ne kadar umudumu boşa çıkarmış olsa da onlardan nefret etmiyor, hala onlardan bir şeyler bekliyordum. Aras biraz önce gerçekleri söylemişti. Kendimi ölü bir kız olduğuma inandırmaya çalışsam da bir yanım hala yarından bir şeyler umut ediyordu. Bir yanım hala hayatta kalmak için tutunacak bir neden arıyordu. Sanırım vazgeçmeyi kabullenmeyecek kadar inatçı bir ruhum vardı.
Aras'ın Verda'yla birlikte evden çıktıklarını görmüştüm, kız gitmeden önce hüzünlü gözlerle bana bakakalmıştı ama Aras'ın peşinden gitmeyi tercih etmişti. Tırnaklarımı beni harap eden duygudan kaçmak ister gibi avuçlarıma batırdım. Gittikçe daha da derine... Ta ki beni paramparça bir kıza dönüştüren hislerimden kurtulana dek. Ta ki bedenimdeki acı ruhumdaki acıyı yenene dek.
Geriye kalan tek şey karar vermekti. Aras'ın hakkımdaki düşüncelerini neden bu kadar umursuyordum? Bana bir korkak olduğumu söylediğinde bir yanım onu neden kaile alıyordu? Benden nefret eden tarafım o karanlık uykusundan uyandı ve onu destekledi. Ecrin Atlas, sen bir korkaksın.
Ve bu küçük kıvılcım büyük bir yangının çıkması için son raddeydi. Odama çıkıp spor kıyafetlerimi giyindim, hırçın saçlarımı dizginleyecek bir tokayla onları atkuyruğu yaptım ve doğrudan aşağı indim. Bu oyun bitmemişti, henüz değil. Ve ben de oyun dışı kalmayacaktım, bu kadar ilerlemişken geriye dönmek bir seçenek değildi. Olmamalıydı.
Yağız Kantar, akşam spor salonunda olacağını söylemişti. Ve bana eşlik edebileceğini. Anahtarımı da aldığımdan emin olduğumda evden çıkmak üzere kapıyı açtım ama kapının diğer tarafındaki kişi de girmek üzere olduğundan yüz yüze geldik. Kafamı kaldırdığımda babamın bir aynaya bakmak gibi hissettiren yeşil gözleriyle karşılaştım.
''Ecrin...'' demişti.
Uzun süredir birkaç kelimeden fazla konuşmuyorduk, onun yüzünü görmek dahi bana acı veriyordu. Bana hayal kırıklığıymışım gibi bakmasının ağırlığı altında ezilmeye tahammülüm kalmamıştı. Zaten hayatını işine, paraya ve prestije adamış bir adam olduğundan gününün çoğunu iş yerinde geçiriyordu. Her gün daha fazla para kazansa da giderek daha da hayattan çekilmiş bir ruhu taşıyordu.
''Nereye böyle?'' diye sordu beni incelerken.
''Bir işim var, geç kalmam,'' deyip yanından geçecektim ki kolumdan tutarak beni durdurdu.
