Hayatın kimilerine göre daha acımasız davrandığı bir avuç insanın yaşamı er ya da geç kesişir. Yaşam piyesinde, bir amaç için paylaştırılan rolleri oynamaksa fanilerin kaçınılmazlığıdır.
Yasak Meyve, kişilik bozukluğuna sahip bir kızın 'sıradan' ola...
''Madde olarak bir yüreğim var elbette,'' dedi. ''Yani kurşunla, bıçakla vurulabilecek bir kalbim var. Çarpışıyla beni yumuşatan bir kalbim var. Bir gün gelip o durunca ben de öleceğim. Ama anlıyorsunuz demek istediğimi. Hiçbir sıcaklık yok benim içimde. Ne bir yumuşaklık ne bir anlayış, acıma, sevgi saçmalıklarından hiçbiri yok bende.''
Charles Dickens, Büyük Umutlar
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
13. BÖLÜM ''ZATEN KIRILMIŞ BİR KIZSIN''
Hayattan ve hayatın bize dayattığı gerçeklerden kaçmaya imkan olmadığını biliyordum. Olması gereken, zamanı geldiğinde karşımıza çıkıyordu. Ama yine de kabullenmem gereken bazı şeyler vardı. Annem ve babam boşanmışlardı, babam yeni bir kadınla hayatını birleştirmişti. En yakın arkadaşım ve hoşlandığım ilk çocuk şu anda toprağın altında gömülüydü. Ve ben asla hayata dönemeyecek ölü bir kızdım.
Kabullenmenin verdiği rahatlık hissine yenik düştüm ve daha fazla boşa su akıtmak istemediğim için duştan çıktım. Temiz kıyafetlerimi giydikten sonra saçlarımı kurutmaya koyuldum. O sırada banyonun aralık olan kapısından içeri Aras girdi. Bakışları üzerimde oyalanmadan aynalı dolaptan diş fırçasını aldı ve dişlerini fırçalamaya koyuldu. Saçlarımı kurutmayı keserek öylece durup ona baktığımı sonradan fark ettim.
''En azından ben çıkana kadar bekleyemez miydin?'' diye sordum.
Ağzını suyla çalkalamasını sabırsız bir şekilde izledim.
''Beklemeyi sevmem,'' dedi Aras.
Onunla konuşurken gelen gözlerimi devirme dürtüsünü bastıramıyordum. Sabah sabah yine o klasik sinir bozan mizacına geri dönmüştü. Banyodan çıkacağım sırada önüme geçerek beni engelledi.
''Dün gece öğrendiklerinle ne yapmayı düşünüyorsun?''
Kaşlarımı kaldırarak ''Neden bu kadar umurunda?'' diye sordum.
Bakışlarımız aynada birbirlerinin odağını buldu, ikimizin yansımasını incelerken onun yanında ne kadar kısa kaldığımı fark ettim. Başım omuzlarının hemen altında kalıyordu ve içimdeki garip bir dürtü eğer ona sarılırsam kalp atışlarını duyabileceğimi fark etmeme yol açtı. Aklıma gelen düşüncenin saçmalığıyla yüzümü buruşturdum.
''Öylece gidip babana hesap sormayı düşünmüyorsun, değil mi?''
Aslında tam olarak aklımdan geçen buydu, babama nasıl boşandıkları süreçte tuttuğu avukatla evlenebildiğini ve midesinin bunu nasıl kaldırabildiğini soracaktım.
''Bunu yapmayı istemezsin, her şeyi batırmak istemiyorsan eğer,'' dedi Aras. ''Seni aptal rolüne koyan insanları aptal olduğuna inandırarak onları gerçek birer aptal haline getirirsin.''
