Hayatın kimilerine göre daha acımasız davrandığı bir avuç insanın yaşamı er ya da geç kesişir. Yaşam piyesinde, bir amaç için paylaştırılan rolleri oynamaksa fanilerin kaçınılmazlığıdır.
Yasak Meyve, kişilik bozukluğuna sahip bir kızın 'sıradan' ola...
"Ben neydim? Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu?" Sabahattin Ali, Kürk Mantolu Madonna
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
4.BÖLÜM ''KELEBEK ETKİSİ''
Sabah uyandığımızda birkaç saniyeliğine kim olduğumuzu, kalbimize diken olarak saplanmış her bir sorunu ve o sorunların sahiplerini unuturduk. Yaratıcımızın bize tanıdığı bir lükstü bu. Sonrasında, tavanın boşluğunu izlerken her bir anı, bir yapbozun eksik parçaları gibi yerine otururdu. Acı yine onu hissetmenizi beklerdi. Eh, bu da hayatın kaçınılmazlığıydı.
Üzerimdeki çarşafı ayaklarımla itekledim ve o meşhur gerinme hareketlerimden birini yaptım. Bazı sabahlar gerçekten yataktan kalkmak istemiyordum. Eğer hiç yatağımızdan çıkmasaydık, yüzleşmemiz gereken şeyler de olmazdı, değil mi?
Üşengeç ve bütün sorumluluklarını erteleyen bir kız olmayı kesmeliydim. Bu sabah, çoğunluğu evde geçen hayatımı geride bırakma vaktiydi. Sahile gidip biraz yürüyecektim. Dolabımı açtığımda uykulu gözlerle kıyafetlerimi inceliyordum. Onca karışıklığın arasında gri spor taytımı ve beyaz tişörtümü çıkarıp giydim. Saçlarımın yapış yapış olmasını istemediğim içinse tepeden topladım.
Aynada yansımamı izlerken telefonumun tanıdık melodisini duydum. Saat bu kadar erkenken beni kim arardı ki?
Benim canım arkadaşım Sayra'dan başka tabii.
''Alo,'' dedim telefonu kulağıma götürdüğümde.
''Günaydın,'' dedi 'ı'ları alabildiğine uzatarak.
''Gün daha aydı mı?'' Telefonla konuşurken bir yandan da odadaki dağınıklığı toplamaya koyuldum. ''Bu saatte uyandığına göre dünyanın sonu geliyor olmalı.''
''Bana diyene bak, telefonu açtığına göre sen de erkencisin,'' diye cevap verdi Sayra.
''Hayatımı düzene sokmaya karar verdim, her gün erken kalkıp yürüyüş yapacağım, ardından güzel bir kahvaltı yapıp ders çalışacağım.''
Hattın diğer ucundan güldüğünü işittim. ''Sen bu söylediğine inanıyor musun?''
Sanki o karşımdaymış ve beni görebilirmiş gibi gözlerimi devirmiştim. ''Evet, inanıyorum.''
''Her neyse, seni başka bir şey için aramıştım,'' dedi gülmeyi kesip ciddiyete bürünerek. ''Dün gece neler oldu biliyor musun?''
Ona bilmediğimi ve eğer bilseydim onun bunu anlatmak için beni aramayacağını söylemedim.
