Hayatın kimilerine göre daha acımasız davrandığı bir avuç insanın yaşamı er ya da geç kesişir. Yaşam piyesinde, bir amaç için paylaştırılan rolleri oynamaksa fanilerin kaçınılmazlığıdır.
Yasak Meyve, kişilik bozukluğuna sahip bir kızın 'sıradan' ola...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
8. BÖLÜM "SAVAŞ BAYRAĞI"
Karşılaştığım her durumda, tanışma itiyadında bulunduğum her bir insanda hayal kırıklığı duygusunu tatmıştım. Beni yaşamayan bir bedene hapseden bütün kesik ve çizik izleri, her şeye karşı mesafeli biri olmama yol açmıştı. Gözlerdeki perde eşliğinde, sırtını birisine yaslama olayını hayatımdan çıkarmıştım. Güven duygusu kalbime hiç uğrak etmezdi. Hayatıma rastgelen her bir suretten en kötüsünü bekliyordum ve sonunda onlar da hep en kötüsünü yapıyorlardı.
Aras'a karşı hissettiğim güvensizlikse bambaşka bir olaydı. Onun güvensizliği diğerlerininki gibi gizli değil, bariz açık bir şekilde belliydi. Gözünüzün içine her baktığında ve size her gülümsediğinde bunu anlayabilirdiniz. Peki ya ona güvenmediğim ve temkinli olduğum halde nasıl beni kendi planımla kapana kıstırmayı başarabilmişti?
''Konuşmamızı kaydettin demek? Beni ikna etmek için bundan daha iyi bir uzlaşma yöntemi bulabilirdin.''
''Asıl mevzunun seni ikna etmem ya da seninle uzlaşmam olduğunu mu sanıyorsun?''
Aramızda sadece bakışlarımızla birbirimizi ölçüp tarttığımız bir an geçti. Bakışları soğuktu, kemerli burnunun hemen altındaki dudağı bütün duygulardan uzak, düz bir çizgi haline bürünmüştü.
Sonrasında o dudaklar, ''Sence bu ses kaydı benim için ne kadar önemli?'' diye konuştu.
Cevap vermeyerek kafamdaki gürültüyle bir buz kütlesine bakıyormuşum hissini uyandıran bu adama bakmayı sürdürdüm. Bütün dikkati telefonuna çevrildiğinde kaşları çatıktı ve bu çatıklık alnının ortasındaki kırışıklığa yerini bıraktı.
Sadece soluk seslerimizin işitildiği bir süreden sonra bakışlarını bana çevirdiğinde hiçbir ses kaydının olmadığını gösteren ekrana bakakaldım. Gerçekten elindeki bana karşı kullanabileceği bu kozu bir anda yok mu etmişti?
''İnan bana Atlas, yapılması gerekene uyman için aptal bir ses kaydına ihtiyacım yok.''
''Peki ya yapılması gereken ne?'' diye sordum. ''Ve neden ona uyacakmışım?''
Bana ruhsuz bir gülümseme gönderdi ve ilk sorumu görmezden geldi.
''Çünkü bende senin o hep aradığın eksik parça var.''
Yanımdan geçip gideceği sırada onu kolundan kavrayarak durdurdum. Bir şeyler söyleyerek beni merak duygusunda bırakıp öylece gidebileceğini mi sanıyordu?
''Hangi parça?''
Dudakları tekrardan güven vermeyen bir gülümsemeyle büküldüğünde hala bana bakıyordu.
