Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 34b: In De Schaduw Van Een Geest

Pov. Ezran

De krijgers die Mena op mijn verzoek had meegebracht bevool ik om zich bij de beveiligingssector van het kroonterrein aan te melden. Ze zouden mee draaien tot hen anders werd bevolen. We waren de vergaderzaal niet meer uit geraakt. Mena en ik stonden aan weerzijden van de tafel, de eerste beheerst en denkende aan al de gevolgen van hetgeen dat net was voorgevallen. Een woede had zich over mij heen gestort, mijn mond hield ik daardoor ook wijselijk terwijl Alaric aan het uitleggen was wat er exact was gebeurd. Liam en Caleb luisterde ook aandachtig, al waren ze er zelf bij geweest terwijl Aurora knarsetandend van woede haar zelfbeheersing probeerde te behouden. Na alle details over de ontvoeringen werd het een seconde stil voor Aurora "en wanneer gaan we hen halen", vroeg? Geen waar of kan, ze leek ervan overtuigd dat we ze allemaal zouden bevrijden. "Hoe kunnen we zonder zelf om te komen de andere levend proberen vinden zou een betere start zijn", liet Mena vallen waar ik het volkomen mee eens was. "Jullie hebben al krijgers meegebracht dus veronderstel ik dat jullie Zack wouden gaan bevrijden, nu zijn er simpelweg meer gegijzelde wezens", zei ze veel te vast beraden. "Ik wenste dat het zo simpel was", zei ik op mijn beurt "hoeveel fibions denk je dat hen bewaken. Als we een kans willen maken zullen vijf man niet genoeg zijn. We zullen niet binnen kunnen vallen en ongezien kunnen vertrekken. We zullen met verenigde legers moeten aanvallen als jullie hen nog levend willen terug zien." "We weten al dat ze bij de koning zijn, laat ons een kaart met jullie dimensie zien dan hebben we een beter zicht op de situatie", stelde Caleb voor terwijl hij Mena bleef aan gapen. Moest ze hem totaal geen aandacht schenken en mocht ze er een probleem mee hebben had ik hem er misschien op gewezen maar iedereen liet het nu voor wat het was. Haar uiterlijk was wel intrigerend en beeldschoon tegelijkertijd, misschien dat hij daarom zo staarde. Alaric toverde enkele kaarten de ruimte in die midden op de lange tafel verschenen. Iedereen boog zich dichter naar de kaarten toe waar ik midden op de kaart mijn vinger neerlegde "dit is de hoofdstad, Nefelisauros. Daar woont koning Tyrion Kaz Tyson met zijn gehele hofhouding, de verbindingswacht en ongeveer 900 000 burgers waarvan minstens de helft getrainde krijgers zijn." Mijn vinger verschoof naar boven "dit is het Rhaella district, het huis van Tyrion zijn bloedlijn bevind zich op dat gebied waarover hij en zijn erfgenamen regeren. Rhaella was de oudste dochter van Nefeli en Sauron en een voorouder van het Tyson huis. Het is zoals jullie zien een redelijk groot gebied met plus minus 130 miljoen inwoners. Drie vijfde daarvan kan vechten." Mijn vinger verschoof naar het rechtergebied van de hoofdstad "dit is het Mordecai district, we vermoeden dat Luna een fibion van hun soort is. Daar regeert het Jacobs huis, afstammelingen van de tweede zoon Mordecai. Er zijn 100 miljoen fibions van het tweede huis, ook 75 procent van hun bevolking is volledig getraind. Ze beschikken over de meeste wapendepots en hebben de grootste voedselvoorraad." Mijn vinger schoof nu naar het gebied dat links van de hoofdstad lag waardoor de drie omliggende gebieden van de hoofdstad waren gezien. "Dit is het district waar Kang-dae heerst. Blake is een prins van het Ezlyn district, afstammeling van de jongste der eerste fibions, Ezlyn. We hebben het grootste gebied met 450 miljoen inwoners waarvan ook ongeveer 75 procent kan vechten. Daarbij rekenend dat elk van hen in principe onsterfelijk is en met gewone wapens niet kan sterven zijn we in de minderheid, zelfs als elke dimensie zijn legers stuurt zijn we in de minderheid", legde ik uit. Nu wees ik gebieden aan die niet tot de districten behoorden, bossen, rivieren, alles dat buiten de districten en hoofstad viel "deze gebieden rekenen we tot het Aeolus district, er wonen bijna geen fibions, andere wezens wel, de een gevaarlijker dan de ander hebben zich daar gevestigd. Het gebied is vernoemd naar de oudste zoon, degene die ze hebben vermoord en de eeuwige oorlog heeft ontketend." "Als we zelf aanvallen hebben we geen enkel voordeel op het eerste zicht of zie ik iets over het hoofd", vroeg Liam nu. "Dat heb je goed begrepen, de locatie alleen al is in ons nadeel, Nefelisauros is ondoordringbaar en maar weinigen kennen de stad. Er zijn spreuken aangebracht en daarbuiten loopt er om elke hoek wel een krijger. Het is een immens oorlogskamp, elke burger die niet als krijger geclassificeerd kan worden zorgt dat de eeuwige oorlog eeuwig blijft. De grootste wapensmitsen, de voedselvoorraden en de meeste pegasussen en paarden zijn daar naartoe verplaatst om de oorlog draaiende te houden. Buiten het paleis kun je het geen stad noemen, het is een oorlogskamp dat altijd in gereedheid is", legde Mena uit. Ze keek mij doordringend aan, ze spoorde mij aan om het ze eindelijk te vertellen, mezelf over mijn woede heen te zetten. Dat probeerde ik ook maar de angst dat alles op dit punt ineen zou storten maakte mij doodsbang, dat ze allemaal zouden sterven nog voor de strijd werkelijk begon. "Een oorlogskamp binnendringen is best mogelijk, dat hebben we eerder gedaan", probeerde Aurora alsnog, ze zou vechten voor haar broer en de anderen al was het tot de dood. "Dat is het niet", liet ik zonder emotie weten. "De omringende districten zullen zodra we aanvallen een bericht krijgen, dan zullen ze hun legers sturen al zou dat onnodig zijn want enkel de hoofdstad op zich kan ons verslaan. De drie legers zouden ons insluiten en kunnen we onmogelijk alleen verslaan door het kleinere aantal soldaten. Het Ezlyn district beschikt daarbovenop ook over een draak die ze waarschijnlijk kunnen inzetten. Dat alleen al, de ligging niet meegerekend zullen we ongetwijfeld verliezen maar dat is niet alles. De spreuk die alle fibions die niet direct afstammen van de eerste fibions of andere hybrides verbind met Tyrion is heruitgevonden. Het leven van elke fibion kan drie maal beëindigd worden, ze hebben de eerste koningin Rhaella drie levens geschonken en door de verbindingsspreuk is dat geschenk aan alle fibions geschonken. Enkel door een dood door vuur kun je voorkomen dat ze terug tot leven komen. De draken waken overigens over het enige wapen dat buiten het demonenmes en engelenmes een lagere fibion kan vermoorden, drakenglas. Zonder vuur of drakenglas zullen we de stad niet eens in geraken." "Levend verbranden is dus de enige optie die we hebben, laten we dat dan doen. We steken Nefelisauros in brand en wanneer chaos heerst in het legerkamp zullen we ze bevrijden", stelde Aurora voor. "Nee", was al dat ik zei, dat stond niet open voor discussie, een onverzettelijk antwoord. Aurora keek mij met grote ogen aan "waarom niet, je zit in het verzet en vecht al jaren tegen hen, dan kun je Tyrion meteen uitschakelen." Ik draaide mij nu deftig om naar haar "ze zijn onschuldig." "Onschuldig zijn zo velen en toch stierven en zullen velen na hen sterven door oorlogen", was wat ze mij toewierp. "Nee", herhaalde ik op dezelfde vaste toon. "Nee", herhaalde ik nogmaals "de verbinding, de uitbarsting van de engelen krachten van Nefeli zijn het enige dat de fibions drijft en ervoor zorgt dat ze loyaal zijn. Sommigen kunnen zich inmiddels al verzetten tegen die band maar de meeste lukt dat nog niet. Hoe kun je honderduizenden fibions tot as laten veranderen wanneer ze niks hebben gedaan om dat te verdienen, het zou erger zijn dan wat al de fibion koningen en koninginnen hebben gedaan. Zij streden op z'n minst voor een doel dat in hun ogen de oorlog rechtvaardigde. Wat is ons excuus om al die zielen uit te roeien die tegen hun wil zitten vast gebonden aan een heerser." "Stel nu dat we zo geschift zouden zijn om allemaal te sterven zodat de ontvoerden misschien vrij zullen zijn. Wanneer zouden we het doen, voor de aanval op de kroondimensie veronderstel ik, dan hebben we tenminste het verrassingselement", hoorde ik Caleb zeggen na een korte stilte die na mijn woorden volgende. Aurora zweeg, ze dacht erover na maar kon het niet, dat zag je aan haar ogen. "Als we iedereen drie keer moeten vermoorden denkt ik niet dat het verrassingselement veel voordeel zal hebben", bedacht Liam zich die naar de kaart bleef staren. "We kunnen pas aanvallen wanneer Blake terug is", liet Mena nu weten "de betoveringen om de hoofdstad zijn bloedspreuken, enkel iemand van de drie huizen kan ze verbreken. Als Blake en Luna terug zijn kunnen we ten vroegste aanvallen. Tegen die tijd zullen het demonenleger en de gevangen rebellen klaar zijn om te marcheren. De kroondimensie bereid zich op iets anders voor dus zullen ze nog enkele dagen nodig hebben om de reis naar Nefelisauros te kunnen maken." "De vampieren kunnen morgen vertrekken naar een verzamelpunt en daar kamp op zetten", deelde Liam mee. Ik knikte "dat is goed, het lijkt mij het verstandigste om ergens te verzamelen. Wat het ook word, de aanval inzetten of proberen overleven tijdens de overname van de kroondimensie, dan zullen de legers in elk geval in gereedheid zijn wanneer het uur aanbreekt." "Caleb toch", vroeg Mena nu waarna haar gouden ogen naar Caleb gleden, zo schitterend als de zon. Hij knikte waarna ze verder ging "contacteer de elven en laat hen hun leger naar het verzamelpunt sturen dat we zo dadelijk zullen bespreken. Je zult zowel het lucht component van de feeën als het land component van de elven zullen moeten leiden. Aurora zal de verschillende packs onder handen nemen. De meermensen kunnen de ouderen en kinderen opvangen mochten we ervoor kiezen om te wachten tot Tyrion aanvalt. Wij contacteren Xanthus wel, als hij zijn zoon ooit nog wilt terug zien zal hij gehoorzamen." Dat zou hij doen, voor Zack, voor zijn kinderen zou hij alles doen al liet hij zijn liefde niet makkelijk blijken. Mocht hij om de één of andere reden toch weigeren zou zijn vrouw hem desnoods van de troon stoten en elke tovenaar eigenhandig naar het verzamelpunt toveren. "Pas wanneer de beschermsters, koning Lazar en kroonprins Vladimir terug zijn met het demonenmes kunnen we Blake de bloedspreuken laten verbreken. We moeten wachten tot de uitverkorenen terug zijn, zo is het voorspeld dus zo zal het geschieden", deelde Alaric mee die na de uitleg terug was stil gevallen en zich terug had getrokken bij een hoek van de tafel. Iedereen knikte, mocht het erop aankomen zouden we moeten wachten tot iedereen die beschikbaar was kon mee vechten. "Wat lijkt jullie het best, in beide gevallen zullen er grote verliezen zijn maar ik weet dat jullie één van de twee opties prefereren", hoorde ik Aurora nu zeggen. "Hetzelfde als jij", liet Mena weten. Ze keek mij even aan dus knikte ik kort, nog steeds emotieloos, de woede had ik verdrongen dus was er niets meer over, niet nu. Ze keek naar de tafel voor haar en balde haar vuisten die al begonnen te transformeren waardoor de nagels haar huid door piersten en haar knokkels met de strak getrokken huid over het bot wit zagen. Ze wist maar al te goed wat dat betekende.