Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 14b: De Blauwe Geest

Pov. Luna

Het bed kreunde en kraakte onder mijn gewicht toen ik mij eindelijk op het bed liet zakken. "Voor alles is er een uitleg schoonheid, voor onze verloving dus ook", deelde Lazar mee van zodra ik lag en Cora die we onderweg hiernaartoe waren tegen gekomen ons bleef aankijken. 'Zijn jullie verloofd', had ze ons in de gang toegeschreeuwd om daar vervolgens 'het spijt mij sire, het nieuws is onverwacht', aan toe te voegen. 'Oh dat weet ik Cora,... waarom kom je niet mee dan zal ik het jullie uitleggen', had Lazar toen gereageerd. "Zou je die uitleg misschien willen delen", vroeg ik hem met moeite. "Eerst en vooral heb je het aspect van je veiligheid darling. Je bent misschien onsterfelijk maar zo te zien voel en beleef je de pijn wel nog steeds. Daarom dacht ik dit hele gebeuren in ons voordeel te kunnen gebruiken. Je hebt de privileges die mijn aanstaande hoort te hebben en hoeft overigens ook niet meer te werken maar als extraatje heb ik dit gedaan voor mezelf", begon hij zijn uitleg. "Uwe majesteit ik denk dat vrouwe Luna u laatste uitspraak niet helemaal begrijpt", hoorde ik Cora mijn gedachten uitspreken. "Laat ik het dan uitleggen", startte Lazar kalmpjes terwijl hij aan het voeteinde plaats nam en ons beide om de beurt aan keek. "Door ons te verloven heb ik ervoor weten te zorgen schoonheid dat we allebei beschermd zijn waar we dat het meest nodig hebben. Jij word in mijn paleis beschermd en ik in dat van jou", vertelde hij ons alsof alles nu op zijn plek zou moeten vallen en ik 'aaaah zoo' zou moeten zeggen. "Even voor de duidelijkheid, al mag ik je nog zo graag schoonheid ik ben niet van plan jou te huwen. Dit is puur voor de schijn, voor de buitenwereld, zodat ze ons als koppel kunnen aanschouwen en realiseren hoe goed we eigenlijk bij elkaar passen", ging hij verder met een knipoog. "Uwe majesteit misschien kunt u nog even stil staan bij hoe u exact word beschermt door deze verbintenis", probeerde Cora meer informatie te vergaren. "Dat is simpel mijn lieve Coretta, vermoedelijk zullen ze de verloofde van hun geliefde maankoningin niet exacteren wanneer we haar paleis binnen wandelen om een samenwerking te eisen", liet hij ons weten. "Gaan we samen naar de kroondimensie", floepte eruit. "Tenzij je van plan bent hier eeuwig te blijven wel schoonheid", zei hij "als dat is waar je hart naar verlangt kan ik daar wel voor zorgen." "Ik dacht dat ik hier een jaar moest blijven", perste ik over mijn lippen. "Dat zou ideaal zijn en ik heb nooit gezegd dat we nu gaan schoonheid, nog even geduld", hoorde ik hem zeggen terwijl jij zo sierlijk als altijd ging recht staan. "Probeer te slapen schoonheid, het is al laat en de sterren en maan beginnen zich te ergeren aan al het lawaai, ze prefereren volgens mij de nachtelijke stilte meer", zei Lazar bij wijze van afscheid voor hij weg ging.

Tot de late namiddag van de volgende dag zag ik hem niet meer terug. Dit was de eerste keer dat ik niet in zijn vertrekken hoefde te overnachten. Al heb ik van de pijn geen oog dicht kunnen doen in de stemming om te praten was ik ook niet. Cora bleef die nacht bij mij maar ging liggen nadat ik haar verzekerd had dat haar aanwezigheid mij hielp maar dat ze gerust kon slapen. Aan Ezran had ik de juiste herinneringen gestuurd maar ik kreeg geen respons voor uren na de bekendmaking. Tijdens de nacht en in de ochtend en voormiddag communiceerden we wel en zag ik waar hij was om de juiste herinneringen te kunnen sturen maar rond de middag werd het stil. Sinds dien in het stil en vraag ik mij af of ze wel optijd zullen zijn. Tot dan had ik de pijn getolereerd maar dit kon ik niet eeuwig volhouden. In de late namiddag kwam Lazar binnen maar hij sloot de deur nog niet, hij hield de deur vast en wachtte alsof er na hem nog iemand binnen moest komen. Ik hoopte met alles in mij dat het Ezran, Blake en Alaric waren met die toverstaf. "Goedemorgen schoonheid, hoe gaat het met je", vroeg hij mij een tikje bezorgd maar voornamelijk blij. "Even goed als toen je weg ging", antwoorde ik. "Wel mijn lieve demoontje ik kom nieuws brengen, ik heb een beetje goed nieuws en een beetje slecht nieuws,... heb je een voorkeur met welk nieuws ik start", deelde Lazar mee. "Kies maar", rolde er over mijn lippen. "Goed dan, zoals je wenst", begon hij "het goede is dat Ezie, Blake en onze goede oude Alaric terug zijn samen met de begeerde toverstaf. Het slechte is dat de tijd dringt en Blake nog steeds niet weet of hij de toverstaf wel kan gebruiken. Blijkbaar kunnen sommige magie gebruikers het maar de meeste niet. Het andere goede nieuws is dat ik iemand heb gevonden schat die je tijdelijk kan helpen. Het andere slechte nieuws is dat Ezran weg is en we pas de verbindings betovering kunnen verbreken als we hem terug vinden." "Geweldig het goede nieuws overtreft het slechte", zei ik sarcastisch. Hij trok de deur verder open "niet zo sarcastisch schoonheid, dit goede nieuws doet je wel van gedachten veranderen." De persoon met het blauwe geesten masker kwam achter de deur vandaan. Nooit had ik gedacht hem nog ooit te zien, hij was degene met wie ik op het bal had gedanst en het masker aanhad dat mijn favoriete karakter had gedragen. Het was wel logisch dat hij Lazar kende, hij had mij immers op het juiste spoor gezet en de dans gestopt om te vragen of ik degene met het witte masker kende. Tot op de dag van vandaag kende ik de naam van de blauwe geest niet en wist ik niet welk gezicht ze voor mij verborgen hielden. "Blauw maskertje hier is een weerwolf schoonheid, hij zal je pijn overnemen", klonk het. Terwijl Lazar dat zei ging hij aan de kant en gebaarde hij door met zijn arm elegant mijn richting uit te zwaaien dat de blauwe geest dichterbij moest gaan. "Sinds wanneer kunnen weerwolven dat", vroeg ik. "Blijkbaar sinds altijd maar net als bij de heksen en tovenaars zijn er een paar waarvan het universum dacht 'aha, hij krijgt als afwerking geen kers maar word versierd met allerhande bosvruchten'", antwoorde Lazar "ik probeerde het zo te verwoorden dat het zou passen bij je leefwereld lieve Luna maar nu twijfel ik of je het wel begreep." De blauwe geest had inmiddels plaats genomen naast mij en keek naar mijn arm "ik moet je hand vasthouden", hoorde ik het blauwe geesten masker zeggen voordat ik kon reageren op Lazar. Ik tilde mijn arm op en spreiden mijn vingers lichtjes. Ik had verwacht dat hij mijn hand beet zou nemen en dat achter de rug zou zijn maar hij deed er lang over. Alsof hij mijn hand niet durfde aan te raken. Heel langzaam kwam zijn hand met gespreide vingers dichterbij. Zijn vingers gleden tussen de ruimte die vrij was tussen mijn vingers en omklemde eerst losjes mijn hand. Voor hij onze handen liet zakken herpositineerde hij zijn vingers en greep mijn hand iets steviger vast. Hij gaf er een kneepje in alsof ik mijn hand elk moment kon terug trekken, alsof hij vroeg om dat niet te doen. "Witte verf heeft meer kleur dan haar gezicht, je mag best opschieten", reageerde Lazar toen hij vond dat het allemaal te traag ging. Ineens kleurde de aderen in mijn hand zwart net als de zijne. Hij zoog als het ware mijn pijn op, alleen verdween die pijn niet, hij voelde die wel nog volgens mij. "Kun je het voelen", vroeg ik zachtjes. "Ja", waarop ik mijn hand probeerde terug te trekken. Hoe kon ik wetende hoeveel pijn het deed toestaan dat hij het overnam. Hij liet het echter niet toe en hield mijn hand stevig vast nu omklemde zijn vrije hand zelfs onze verdtrengelde. "Ik kies hiervoor, de pijn die ik voel ebt weg en is bovendien niet blijvend zoals de jouwe", klonk de stem van de blauwe geest. Langzaam maar zeker onspande ik een beetje, de pijn dreef weg na uren van lijden. "Dank u", zei ik maar het klonk niet gemeend genoeg dus herhaalde ik het op een dankbaardere toon "dank u!" "Het is mijn genoegen", hoorde ik hem met een vaste stem zeggen. Of zijn gezicht vertrokken was van de pijn wist ik niet maar zijn stem liet niks doorklinken van de pijn die hij overnam. "Hoe doe je dat", vroeg ik hem gefascineerd. "Sommige weerwolven hebben buitengewone gaven, één daarvan is pijnovername", vertelde hij mij. "Is dieren temmen ook één van die gaven", vroeg ik wetende dat Brandon dat kon. "Ja dat is inderdaad één van de gaven die een weerwolf kan bezitten", antwoorde hij. De pijn was ondertussen verdwenen, ik voelde mijn pijn overgaan in hem waarvoor ik erg dankbaar was maar mij ook schuldig voelde. "Tot Blake weet of hij de toverstaf wel kan gebruiken zal meneer blauw maskertje jou helpen schoonheid", liet Lazar mij nu weten. Op dat moment werd er op de deur geklopt, snel achter elkaar en hard alsof het dringend was. "Kom toch binnen", hoorde ik Lazar luid genoeg zeggen voordat de deur open zwaaide en Alaric binnen kwam. "Het is hem gelukt, hij kan de toverstaf hanteren", klonk zijn uiterst blije mededeling. Blake was iets gelukt wat Zack niet eens kon maar waarschijnlijk wel graag had gewild. "En waar is hij dan", vroeg Cora wat een hele goede vraag was. "Hij is de bezwering aan het voorbereidend", reageerde Alaric "hij komt zo gauw als mogelijk."