Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 18a: Een Leegte Opgevuld Met Pijn

Pov. Luna

"Naar welke dimensie gaan we nu", vroeg Nora toen ze weg wilden lopen nadat ze ons naar onze slaapkamer hadden begeleid. "We gaan naar de elven en feeën dimensie, daar blijven jullie langer dan in de andere dimensies", vertelde Zack ons. "Dus jullie komen mee", vroeg Manal. "We gaan jullie begeleiden tot aan het einde van jullie training dus het is vanzelfsprekend dat we jullie bijstaan en escorteren", antwoorde Zack. "Wat hij daarmee bedoelt is dat hij Siofra heeft gemist en graag mee zou gaan naar de feeën en elven dimensie", verklapte Vladimir. "Wie is Siofra", vroeg ik "jullie hebben ons nog nooit over haar verteld. De enige die wij kennen zijn jullie, Aurora en Caleb." "Zijn verloofde", liet Brandon weten. Hoe oud ze beide waren wou ik graag weten om nu al verloofd te zijn maar ik hield mij in. Ik wist net pas van het bestaan van Siofra en Zack kende ik ook niet goed genoeg dus ik kon het niet vragen. "Is ze een heks", vroeg Manal. "Ze is de kroonprinses van de elven, geen heks", hoorde ik Zack zeggen. "Is ze de zus van Caleb", vroeg Manal nu. "Nee, ze is een elf en hij een fee", zei Zack alsof we dat al zouden moeten weten. "Ik veronderstelde ook dat ze broer en zus waren", liet ik weten "ik wist niet dat er twee koningshuizen waren in de feeën en elven dimensie. Toen je prinses zei dacht ik aan Caleb die zichzelf introduceerde als prins." Manal zei geërgerd:" dan ga ik maar", en liep door de open deur van de kamer richting de badkamer. "Dan zien we elkaar weer bij het diner", begon Vladimir "en vandaag zullen er geen nachtelijke avonturen zijn" verwijzend naar ons bezoek aan Brandon zijn tuin. Ik moest glimlachen door zijn reactie en zei bedenkelijk:" geen zorgen, vandaag speel ik wel een gezelschapsspel met jullie, als ze die hebben in die dimensie." "Misschien kunnen we een film kijken", stelde Nora voor "zoals Luna zei, als ze die hebben in de elven en feeën dimensie." "Er word in alles voorzien, ook diensten en goederen die het amusement kunnen bevorderen", vertelde Zack. "Met andere woorden, ja er zijn films en spellen", verduidelijkte Brandon "kon je het niet minder formeel uitleggen." "Dat kon", hoorde ik Zack zeggen. "We zullen jullie laten", zei Vladimir terwijl hij Brandon en Zack weg loodste. We liepen naar binnen en net toen ik mijn jurk wou bekijken hoorde ik Manal schreeuwen. Ze gilden en krijste zo hard dat je de angst bijna kon voelen.

Nora en ik keken elkaar een seconde aan en rende de badkamer daarna in. Binnen zat Manal op de grond, ze schoof naar achter steeds verder weg van de badkuip en was stil geworden toen we de deur opengooien en binnen stormden. De kleur was uit haar gezicht weg getrokken en ze staarde gechoqueerd voor zich uit. We hurkte naast haar neer en keken beide in de richting van de badkuip, bang voor wat we daar zouden aantreffen. Nora schudde Manal lichtjes door elkaar en probeerde haar te kalmeren. Ik kwam recht uit mijn gehurkte positie en stapte op de badkuip af. De gordijnen waren open maar je kon nog niet zien wat er in lag.

Pijn was afwezig maar een leegte voelde ik in de plaats. Ongeloof en frustratie namen de overhand en mijn lichaam kon zich er toe wenden om een traan te laten. Mijn hersenen konden misschien niet laten weten dat ik een pijn zou moeten voelen, maar mijn hart wist het. Meerdere tranen vormden zich in mijn ooghoeken en liepen over mijn wangen en langs mijn nek. Dit beeld zou voor eeuwig in mijn geheugen gegrift zijn, op mijn netvlies gebrand staan. Op dat moment wist ik wat ze daarmee bedoelde, een beeld dat voor altijd bij zou blijven en in elke situatie naar boven zou kunnen komen. Ik kreeg weer controle over mezelf en liep op de badkuip af, door de shock had ik tijdelijk de controle verloren en keek ik enkel naar het lijk. Ik ademde oppervlakkiger dan eerst en sloot zijn opengesperde ogen. Dat was mijn manier van respect betuiging aan de dode, aan iemand die ooit veel voor mij had betekent. De jongens snelde ons te hulp door de noodkreet van Manal. Ik kon mijn ogen niet afwenden van zijn toegetakelde lichaam, zijn verwondingen, zijn ledematen die in zo een onnatuurlijke hoeken waren gedraaid dat ik misselijk werd. Je kon de botfracturen zien aangezien het bot uit zijn arm stak en alle bovenliggende lagen had doorboord op zijn weg. Verschillende littekens van vorige verwondingen en alle openliggende wonden die niet waren geheeld aangezien het geen nut meer had waren zichtbaar voor het blote oog. Het enige dat hij aanhad was een versleten broek tot net onder de knieën. Zijn gezicht was niet zo hard onder handen genomen als zijn lichaam. Een gebarsten lip en wenkbrauw en wat bloed dat uit een oppervlakkige snee in zijn wang kwam waren de enige zichtbare dingen op zijn aangezicht. Het os temporale en os parietale waren verbrijzeld en lieten een grote plas bloed achter in de badkuip, waar zijn lichaam in leek te baden en het grootste deel rood kleurde. De indringende geur van bloed en rottend weefsel dronk mijn neusgaten binnen. Als het lichaam al aan het ontbinden was betekende dat het lijk al een tijdje in die toestand verkeerde. Die geur werd vermengd met een heerlijke geur dat nog van Brandon, de jongens of de meisjes kwam. Met mijn verdriet en schuldgevoel omdat ik niet verdrietig, ellendig en ongelukkig genoeg was werd nu ook die lekkere geur vermengd. Ik wist eerst niet wat het was maar al snel realiseerde ik mij dat het bloed was. De jongens stonden in de badkamer en leken mentaal voorbereid op een gevecht, ze hadden zich klaar gemaakt voor het verkeerde. De dood veraste ons, daarop konden nog zij nog wij ons voorbereiden. Vladimir kwam naar mij toe en draaide mij om van de badkuip waarin ik maar bleef staren. Hij keek mij indringend aan en bekeek mijn met tranen bedekte gezicht. Ondertussen had Brandon, Nora uit de badkamer getrokken en bekommerde Zack zich over Manal. Hij hielp haar overeind te komen en vroeg zacht "Gaat het", terwijl hij haar uit de badkamer hielp.
Enkel Vladimir en ik stonden nog voor de badkuip. Ik draaide mijn hoofd om terug in de badkuip te kunnen kijken maar Vladimir hield mij tegen. Hij draaide met een hand mijn hoofd naar de deur en zei:" niet doen", alsof hij wist waar hij mee bezig was. Een "nee", kon ik nog uitbrengen terwijl ik terug probeerde achter mij te kijken. Hij nam mijn gezicht vast met beide handen en keek mij recht in de ogen "niet doen Luna, het zorgt alleen voor meer pijn", was het enige dat hij met een gepijnigde blik zei voor hij mij dicht tegen zich aantrok zodat ik mij zeker niet kon omdraaien en mij zo de badkamer uit begeleiden.
Manal zat op haar bed met Nora naast haar. Ze had en arm om Manal haar schouder geslagen en wreef over Manal's arm terwijl Zack gehurkt voor haar zat. Brandon keek enkel door het raam, in stilte. Zack nam Manal haar polsslag en knikte "je pols is terug normaal, wil je anders professionele hulp. Ik ken een geweldige psycholoog die zeker zal kunnen helpen." "Nee, hoeft niet, ik schrok doordat ik plotseling zijn lichaam zag", liet Manal weten. "Geen wonder, iedereen zou daardoor aangedaan zijn", begon Zack "laten we anders een ander vertrek opzoeken." Hij was de enige die instaat leek om wat dan ook uit te brengen. De gemoederen raakte een dieptepunt en zelfs Vladimir leek aan iets pijnlijk terug te denken. De tranen vormden zich terug in mijn ogen en begonnen terug over mijn wangen te lopen zelfs al voelde ik geen echte pijn, zelfs al herinnerde ik het mij niet. Ik kon mij niet voorstellen hoe ellendig ik mij zou voelen als ik mijn ware gevoelens kenden. Niemand reageerde, zelfs Nora was stil en in gedachten verzonken. Haar emoties ging ze sowieso niet delen maar ook zij leek erg van slag te zijn door de glimp die ze had opgevangen van het lijk. Tot dan had iedereen bewust of onbewust zijn naam niet eens uitgesproken, de het, de hij, het lijk, het lichaam was eigenlijk Sirius. Een ooit levend wezen met een hart en gevoelens geen levenloos organisme dat iedereen weigerde te accepteren.
Het was stil in de ruimte en het enige geluid was dat van mijn snikken, van Zack's die half luidop aan het peinzen was en van Brandon die de badkamer was ingewandeld op een bepaald punt en nu alles kort en klein sloeg. Ik huiverde elke keer als iets brak of een hard geluid maakte.