Dutch/ Nederlands, Deel 1 (voltooid)
De eeuwige oorlog, die woedde al honderden jaren en liep van de ene eeuw over in de andere. De mensen kenden hun eigen oorlogen maar hadden geen weet van de eeuwige oorlog want die speelde zich af in spiegeldimen...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Vier maanden waren er verstreken waarin er geen spoor te bekennen was van Ezran, inmiddels woonde ik dus al zeven maanden onder de demonen. Toen ik mijn ontdekking mededeelde aan de anderen lieten ze mij weten dat ze oprecht dachten dat Ezran mijn jeugdvriend was omdat hij het hen had verteld. Ze wisten wie hij was maar vertelde mij niet wie hij echt was. Ik was boos dus verweet ik hen mij bedrogen te hebben maar ze waren standvastig en bleven bij hun verhaal, hij was in hun ogen mijn vriend. Ook Blake beweerde dat hij van niks op de hoogte was wat wel zou verklaren waarom 'Ezran' de benen had genomen. Als zij het echt niet wisten bestond de kans dat ze boos op hem zouden worden. Ze gaven wel toe dat hij er anders uitzag en niet Ezran was. Volgens hen had Ezran hen verteld dat hij vroeger op aarde zo werd genoemd en dat hij graag had dat zij dat ook deden in mijn bijzijn. Ze logen uiteraard en dat wist ik want hun verhaal sloeg op niks maar hun loyaliteit aan hun vriend bewonderde ik wel. Toen ik hen argwanend 'dus niemand heeft hem in dagen gezien. Komt wel heel goed uit denken jullie niet' naar het hoofd slingeren een paar dagen nadat hij weg was gelopen reageerde ze zwakjes dat ze werkelijk over niets wisten, ook toen bleven ze hem trouw. De dag dat ik genas van de vergiftiging had Lazar over de maankoningin gesproken en over het bezoek aan het kroonpaleis wat Cora zeker niet was ontgaan. Destijds wist ze nog niet wie ik was maar Lazar vond dat het de hoogste tijd was om haar meer te vertellen waardoor hij die dag met opzet over mijn nieuwste positie begon te spreken. We hadden haar bijgepraat en nu wist ook zij dat ik de uitverkorene was, meteen daarop verdween er ook een onzichtbare barrière die door mijn geheimhouden was opgericht waardoor onze vriendschap de kans kreeg om te floreren. Inmiddels wist ze al over Nora en Manal en zelfs een beetje over de anderen. We spraken er niet vaak over want het moest nog steeds geheim blijven maar de ruimte was er nu wel om vrij met haar te spreken. Ook mijn ouders en mensenleven waren aan bod gekomen. Wat mijn ouders betreft had 'Ezran' woord gehouden en kreeg ik wel degelijk updates van de gemeenschappelijke vrienden van Blake en hem. Nu sprak Blake over de gebeurtenissen in de andere dimensies en op de mensenwereld in zijn plaats. Hij had mij medegedeeld wat er zich de laatste maanden had afgespeeld in de kroondimensie wat geen lachertje was. Nora was ontwaakt maar niet als mens, als vampier wat mij de adem benam. Met grote ogen vroeg ik hoe en door wie en hoe het ging en of het haar keuze wel was waar ik erg teleurstellende antwoorden op kreeg. Van Manal was er geen nieuws en dan had je de jongens en Aurora nog. Zack was net zoals Manal vermoedelijk op aarde volgens Blake waardoor er geen nieuwe informatie was, Vladimir mocht ik ineens totaal niet meer en alles dat mij aan hem deed denken verdreef ik snel uit mijn gedachten. Uiteindelijk bleven Aurora en Brandon over, zij spendeerde de laatste maanden in een militair hospitaal wat ik niet zomaar voorbij kon laten gaan. Net als de eerste keer verbrak ik de geen communicatie regel door Brandon te mindlinken. Een maand lang, elke dag stuurde ik hem een bericht maar zonder reactie. Graag had ik hem vol gespamd met mistberichten want blijkbaar volstond mindlinking niet, maar dat ging niet want ze konden mijn magie traceren. Omdat ik het echt niet langer uithield had ik na een maand proberen zelfs Lazar gevraagd of ik met hem mocht praten, hem een bericht mocht sturen want hem bezoeken zou zeker verboden zijn. Zijn antwoord was redelijk maar deed mij veel pijn om te horen 'als hij je had willen spreken had hij geantwoord schoonheid, alsnog zal ik de regel om niet te communiceren even laten varen. Ga je gang, vandaag mag je zo veel pogingen wagen als je wilt om te communiceren met één persoon naar keuze', had hij als een ware koning gezegd vanaf zijn troon toen ik de moed had verzameld hem daarover aan te spreken. Mezelf uiteraard bijna verradend over mijn eerdere pogingen zoals verwacht, op zo een momenten benijden ik Manal echt om haar sociale vaardigheden en vermogen om met taal vanalles teweeg te brengen en te achterhalen zonder zichzelf ooit te verspreken. Met pijn in het hart probeerde ik hem te bereiken wat mijn al gepijnigde ziel geen goed deed toen er aan het einde van de dag nog steeds geen antwoord kwam. Mijn innerlijke wolf werd aan stukken gevreten door de pijn die hij voelde, de innerlijke, de mentale pijn die hem ongetwijfeld teisterde in het sombere hospitaal waar hij revalideerde. De kamer waarin hij zijn dagen slijten, immobiel en verlamd, niet meer in staat om te stappen, te wandelen, te zwemmen, te schoppen, te vechten,... te bewegen. Alleen die gedachte alleen al had mij nachten wakker gehouden waarop ik door de gangen wandelden en meestal naar buiten ging om naar de nachtelijke hemel te kijken met zijn sterren en maan. Hopend dat ook Brandon ze kon zien en bewonderen, dat het een schrale troost kon zijn. Op die nachten was ik meestal alleen maar soms wekte ik perongeluk Lazar uit zijn slaap. Ook Cora werd telkens wakker wanneer ik bij haar bleef slapen. Dan staarden we samen de dichte duisternis in die rustig open ging en uiteindelijk werd ontbonden door het ontwakende licht. Aurora was al maanden gestopt uit het leger om bij Brandon te kunnen zijn omdat hun vader alpha zijnde niet genoeg tijd had om bij zijn zoon te zijn. Als de goede zus die ze was had Aurora ervoor gekozen om hem bij te staan in zijn genezingsproces. Volgens Blake onderhielden Nora en zij contact wat mij heel blij maakte, ze hadden elkaar tenminste. De onzekerheid groeide uiteraard met de dag terwijl de realisatie dat Brandon nooit iets terug zou zeggen groeide, tot ik het opgaf. Na een maand gaf ik het op, nadat ik hem de hele dag berichten had gestuurd stopte ik er mee. De hoop op een antwoord had ik verloren net als de kracht om te blijven proberen. Mijn innerlijke wolf had zich zoveel zorgen gemaakt dat ik uitgeput was, emotioneel uitgeput. Zelfs aan het bedrog van 'Ezran' dacht ik nauwelijks doordat mijn gedachten constant bij Brandon waren. De training ging door net als het leven in de demonen dimensie enkel was er nu ook het blijvende gevoel dat ik mijn mate tekortschoot. Mijn innerlijke wolf was eerst nijdig maar na vier maanden furieus omdat ik onze mate niet hielp, niet troosten, geen knuffel gaf, er voor hem was. Ook was Blake vaker hier, inmiddels was hij ingetrokken in 'Ezran' zijn vroegere kamer maar daarbuiten was er niet veel veranderd. Samen met Anastasia liep ik nu door de tuinen, een simpele wandeling waarbij we al het leven bewonderden en analyseerden zoals kinderen dat konden en appreciëerden. Cora was ook bij ons maar liep voorop omdat ze werd gewenkt door één van de tuinmedewerkers toen er onheilspellende trompetten en drums klonken. Alsof het een waarschuwingssignaal was voor iets. Iedereen stopte waar ze mee bezig waren, harken vielen neer, trimscharen werden op de grond gesmeten en manden vielen uit de handen van dienstmeisjes die heen en weer liepen. Iedereen rende naar binnen zo ook Anastasia en Cora. Anastasia nam mijn hand beet en trok mij met haar mee omdat ik niet leek te weten wat mij te doen stond.
