Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 1b: Vingers Op Het Klavier

Pov. Luna

Eén van mijn lievelingsliedjes 'melody of the night' hoorde ik op de achtergrond afspelen, dit was het vijfde pianostuk van een hele reeks. Na een tijdje realiseerde ik mij dat ik wakker werd gemaakt door die piano muziek. Het was bijna een maand geleden sinds ik was wakker geworden op de tonen van een lied. Gisteren was op z'n zachtst uitgedrukt bijzonder verlopen. Toen ik gisteren avond in de demonen dimensie aankwam opzoek naar antwoorden merkte ik pas hoe kortzichtig ik was geweest. Hoe verdraaid mijn beeld was geweest en hoe ik de dimensies had geïdealiseerd. Voor deze nacht kreeg ik een eigen slaapkamer maar vanaf vandaag zou dat anders gaan. Toen ik in het paleis van de demonen, mijn zogeheten vijanden aankwam waren de meningen verdeeld. Sommige zouden mijn keel open snijden in mijn slaap als hun jonge koning hen dat niet verboden had en andere waren juist aardig voor mij. De hofmeesteres bijvoorbeeld was werkelijk een schat van een demon. Ze had een gevorderde leeftijd en zorgde ervoor dat alles in het paleis op rolletjes liep. Ze had zoals Lazar hoorns en een staart maar die waren minder indrukwekkend en bovendien had ze een normale huidskleur. Lazar daarentegen zag er erg opmerkelijk uit met zijn zwarte huidskleur en dubbele hoorns. Volgens mij was zijn tong gespleten zoals die van een slang, dat merkte ik op een gegeven moment toen hij begon te praten. Zijn vriend Gaian had hoorns zoals het gewei van een hert en een lange staart en klauwen die altijd naar buiten staken. Dan had je Ezran nog, ook hij had hoorns die op die van een ram leken. Zijn huid was donkerblauw met wit gevlekt. Tot nog toe had ik geen van de drie soorten gezien die de jongens hadden beschreven. Toen ik aankwam werd ik in de zorgzame handen van de hofmeesteres Agnès gelaten die mij een korte rondleiding gaf en mij naar de kleermakers bracht om mijn maten af te laten nemen. Het eerste zorgwekkende dat mij opviel aangezien mijn maten in geen van de voorgaande dimensies is gemeten maar mijn outfits wel altijd perfect op maat gemaakt leken. Hoe zou het komen dat ze dat niet hadden hoeven doen in de vijf dimensies die ik al gezocht had. Ook toen Agnès mij een bord eten bracht aangezien ze veronderstelden dat ik honger had na zo een speciale avond merkte ik verontrustende verschillen. Ik lusten geen paddestoelen en die zaten verwerkt in het gerecht wat mij werd voorgeschoteld toen ik besefte dat ik alles tot nog toe graag had gegeten. Het leek alsof ze mijn eetpatroon en eetgewoonten hadden bestudeerd voor ik op die dag de bibliotheek betrad. Het voelde alsof ze op voorhand alles al wisten over mij én over de meisjes want ook zij hadden perfect passende kleren. Zelfs onze stijl klopte, de kleren die de meisjes en ik aan hadden zouden wij ook alle drie zelf gekozen hebben wat mij dwars zat. Ik stapte rustig uit bed toen ik automatisch begon te denken aan het gesprek dat ik gisteren met Ezran had nadat Gaian mij een duw had gegeven en Ezran hem daarop aansprak. Toen Gaian was weg gelopen had poesje zijn masker terug op gezet en mij iets belangrijks verteld.

Nadat Ezran gisterenavond "je hoort hier even thuis als in de demonen dimensie, ik zal het uitleggen", had horen zeggen op het moment dat ik in de verte naderende stemmen hoorde had hij zijn masker snel opgezet en mij gevraagd hem het bos in te volgen, weg van de stemmen. Toen we ver genoeg waren van de onbekenden en de koning en zijn mannen stond hij stil en keek mij in stilte aan. "Luna je moet iets weten voor je meekomt", had hij toen gezegd. "Wat", floepte eruit waarop hij met "je moet meekomen maar ik weet niet voor hoelang", reageerde. "Ik heb er nooit mee ingestemd om mee te gaan", liet ik weten. "Daarom zeg ik het ook, je moet meekomen er is geen keus, we hebben je momenteel harder nodig maar ik weet simpelweg nog niet hoelang je bij ons moet blijven", vertelde hij mij. "Word de demonen dimensie aangevallen, is er een bombardeering op een dag met genodigden uit alle dimensies", vroeg ik. "Je moet meekomen, als je niet meekomt kun jij je taak als uitverkorene nooit vervullen dan zal de vijand winnen", zei hij tot mijn grote verbazing. "Hoe bedoel je, jullie zijn de vijand Ezran ik kan toch niet naar het hol van de leeuw gaan of in dit geval het paleis van de demon", reageerde ik verward. "Alles zal met de tijd op zijn plek vallen, je moet mij vertrouwen", hoorde ik hem zeggen. "Hoe kan ik je vertrouwen ik heb je al zes jaar niet gezien, we kennen elkaar niet meer", bracht ik hem in herinnering in een poging om hem tot rede te brengen. "Sirius, je kent hem toch", zei Ezran ineens. "Wat heeft dat er mee te maken", vroeg ik mij luidop af. "Alles, het heeft er alles mee te maken", zei hij "hij was mijn vriend Luna, als jij niet meekomt zal alles inclusief zijn dood voor niks zijn geweest." "Laat mij mijn vriendinnen waarschuwen, je herinnert je Nora en Manal toch nog wel", stelde ik bijna wanhopig voor. "Ze kunnen niet weten waar je bent of dat je weg gaat", liet Ezran weten. "Waarom", riep ik "waarom mogen ze dat niet weten." "Omdat,... de bovennatuurlijken jullie mogen ontvoeren maar ze er niet tegen kunnen wanneer de demonen het doen", was het enige dat hij zei vooraleer hij verder liep. Het leek alsof hij verder stapte in de wetenschap dat ik hem ongetwijfeld achterna zou lopen, blijkbaar kende hij mij goed genoeg om dat te weten na al die jaren. Ik had antwoorden nodig en geloofde oprecht dat hij de waarheid vertelde, dat als ik niet zou meegaan en mijn leven terug een andere richting zou in stuwen ik zou falen om zij die bescherming nodig hadden te redden. Nora en Manal mochten dan wel verantwoordelijk zijn voor het beschermen van de bovennatuurlijken, ik moest ze zien te redden. "Werk mee, doe alsof je mee wilt komen, als de koning je vraagt wat je zou willen doen moet je zelf iets voorstellen zodat iedereen zal weten dat je vrijwillig bent meegekomen", zei Ezran zonder zich om te draaien terwijl hij verder liep. "Waarom, is het belangrijk dat ik uit vrije wil mee kom", vroeg ik met de verwachting een volwaardig antwoord te krijgen waardoor ik het snapte maar ik kreeg enkel een "ja."