Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 15a: Ze Huilde Licht

Pov. Manal

"Nora hoe laat is het", vroeg Vladimir achter mij. Ze waren al een half uur geleden terug gekeerd van hun wandeling in de tuin. Wat ze allemaal besproken hadden ging ik Nora nog vragen, mijn nieuwsgierigheid groeide met elke minuut waarop ik het niet wist. "23.07h", antwoorde ze. "Ze zouden al lang terug moeten zijn", hoorde ik Aurora nu bezorgd zeggen. "We gaan", zei Vladimir "ik ga Zack bellen we hebben wat magie nodig" Aurora knikte instemmend en wou naar buiten gaan toen ik "Naar waar gaan jullie ineens", over mijn lippen kreeg. "Het is gevaarlijk in het bos er zijn wolven", deelde Vladimir mee. "Logisch toch, we zitten in de weerwolven dimensie", reageerde Nora. "Een ander soort weerwolven, een betoverde pack zwerft rond in deze dimensie, we kunnen ze niet doden of genezen dus hebben we ze zo gelaten voor nu maar ze zijn extreem gevaarlijk en dodelijk", legde Aurora ons uit. "Kunnen we iets doen om te helpen", vroeg ik. "Ja binnen blijven", zei Vladimir dood serieus "en niet toch even naar buiten gaan zoals in boeken en films." "Wat gaan jullie doen, wat is het plan", reageerde Nora. "Het plan is om Zack zo snel mogelijk hierheen te halen zodat de wolven ons niet aan stukken scheuren, een hele pack kunnen zelfs Aurora en ik niet aan. Voor de rest is er geen plan", liet Vladimir weten. "Hij heeft wel gelijk, blijf binnen en ga niet naar buiten", herhaalde Aurora nog voordat ze de kamer uit vluchten. Ik keek Nora verbaasd aan en liep naar de sofa om op de zachte bank neer te ploffen. Nora kwam naast mij zitten en zei:" denk je dat Luna in gevaar is." "Brandon is bij haar dus ze is tenminste niet alleen in een bos met bloeddorstige weerwolven", kwam over mijn lippen. Ik had de situatie beter proberen te maken maar nu ik mijn woorden luidop hoorde merkte ik dat het 'niet alleen zijn' werd opgeslokt door de schaduw die 'bloeddorstige weerwolven' daaroverheen wierp. "Oh ja, had ik nog niet door", zei Nora sarcastisch en lacherig. Ik perste mijn lippen op elkaar en zetten mijn ogen groot op. Nora keek mij daardoor glimlachend aan. "Trouwens waar hadden jij en Vladimir het over", vroeg ik nu het mijn gedachten toch had gekruist. "Vladimir vroeg of Luna en Sirius een stelletje waren", antwoorde ze. "En wat gaf je toen als antwoord", vroeg ik gespannen. "Hij weet dat ze ooit iets hadden maar hij gaat het niet over de daken schreeuwen. Hij heeft beloofd om niks aan Luna te vertellen en mij ook gevraagd om discreet te zijn", vertelde ze mij. "Denk je dat we het haar moeten vertellen", vroeg ik mij af "we hebben het al lang voor ons gehouden." "Wat wil je haar vertellen dat ze op de één of andere manier al haar herinneringen aan haar eerste liefde is kwijtgeraakt en dat ze nu eindelijk zijn vader heeft ontmoet", vroeg Nora mij alsof ik het antwoord klaar had staan en de letters gewoon over mijn tong moest laten rollen. "Wat maakt het uit of ze het nu weet of niet,... ze herinnert het zich niet. Dus zelfs als we het haar vertellen heeft ze er niks aan. We volgen gewoon het plan zonder daarvan af te wijken", voegde ze daaraan toe. "Zoals je zelf zei, het maakt niet uit of ze het weet of niet dus laten we het haar gewoon vertellen", smeekte ik half. "Nee, we volgen het plan. We zoeken uit door wie en op welke manier haar herinneringen aan Sirius precies zijn gewist en dan vertellen we het aan haar", herhaalde Nora ons plan nog een keer. "Je weet toch dat de kans dat we daar ooit achter komen nihil is", probeerde ik haar terug bij zinnen te krijgen. "Vladimir heeft gezegd dat het op verschillende magische manieren mogelijk is om iemand zijn geheugen te bewerken dus we moeten enkel uitzoeken welke tovenaar of heks Sirius heeft geholpen", verklaarde Nora. "Hoe weet je dat het Sirius is, daar ga ik ook vanuit maar dat weten we nooit met zekerheid", zei ik. "Vladimir denkt ook dat Sirius het zelf heeft gedaan", vertelde Nora mij toen. "Dus je hebt hem alles vertelt", concludeerde ik. "Nee,... nee", stamelde ze "ik heb niet alles aan hem verteld, over de spreuk en dergelijke heb ik niks gezegd." "Maar je vertrouwt hem wel genoeg om de rest te vertellen", zei ik. "Ja, hij staat toch aan onze kant of niet", reageerde Nora. Ik moest een beetje lachen door haar reactie "Ja, ik denk het ook" zei ik toen maar. Ik had niet verwacht dat Nora, onze Nora als eerste iemand in vertrouwen zou nemen. Ik had eerder verwacht dat Luna of ik dat zouden zijn.