Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 35b: De Sedaber

Pov. Manal

Terwijl we ons aan het voorbereiden waren op de strijd hoorde we uit enkele tunnels en grotten verder het knabbelende geluid van tanden die iets afkluiven, misschien tot op het bot. Lazar had zich al een kwartier helemaal alleen terug getrokken in een andere grot zonder ons te vertellen waarom. Nora had inmiddels het gedaante van de koningin moeder van de fibion dimensie aangenomen en Lazar had mij een flesje met Henry zijn bloed in de hand gedrukt voor hij vijftien minuten geleden vertrok. Vladimir telde de wapens die voor vertrek al waren geslepen en onderhouden, blijkbaar gingen zwaarden niet lang mee als je ze niet goed onderhield en moest je ze vaak repareren of vervangen zeker als dat niet gebeurde. Terwijl iedereen druk bezig was met de voorbereidingen probeerde ik mij wetende dat ik de minste training had genoten mentaal voor te bereiden. Al de momenten waarop ze mij probeerden voor te bereiden op vandaag schoten door mijn hoofd, vooral de simulatie training kwam snel aanzetten bij de herinnering aan de sedaber. "Ster, acht", klonk een donkere stem zo helder als het licht van de gloeiwormen. Vladimir liet het mes vallen en staarde in de richting waar Lazar naartoe was gewandeld. Nora draaide haar hoofd met een ander gezicht om naar dezelfde richting, zo deed ik dat ook. Als aan de grond genageld voelde ik hoe mijn mond open viel terwijl ik hem aan staarde. "Wat bedoel je daarmee", was het eerste dat gezegd werd door Vladimir die rustig terug aan de slag ging en de messen die gecontroleerd waren aan de riem bevestigde. "Seda betekent ster, ber is het nummer acht, sedaber is in het Mesarimora", legde Lazar uit wiens stem zelfs was veranderd. Hij zette enkele stappen vooruit en nam de cyclone speer vast die hij had meegenomen, al onze wapens hadden we in de horloges meegenomen waardoor er geen plek meer was voor outfits. De speer was gitzwart met een zilveren punt dat bestond uit drie scherpe lijnen die om elkaar heen draaiden en uitkwamen in een scherp punt. Hij zag er demonischer uit dan normaal. Zijn zwarte huid dat op sommige plekken overging in de huid van een slang was zichtbaar doordat zijn lichaam uit zijn kleren was gescheurd. Aan zijn handen waren geen scherpe klauwen zichtbaar maar zijn nagels waren wel zwart en leken sterker te zijn als de poten van een stier. De dubbele hoorns die zo sierlijk waren gekruld waren verdubbeld en waren hun sier verloren doordat ze schubbig en oneffen waren geworden. Mocht je langs zijn hoorns strijken zou je hand ongetwijfeld open gescheurd worden. Uit zijn lichaam staken grote stekels, degene die langs beide kanten van zijn borstbeen uitstaken, onder de sleutelbeenderen en ver omhoog liep tot aan zijn hoorns viel het meeste op. Zelfs zijn oren waren puntig geworden, alles was scherp en grof inplaats van elegant en beheerst. Een vreemde soort gloeiende en donkere energie tegelijk kwam van Lazar af. Met rood gloeiende ogen van een slang raapte hij twee kromme dolken van de grond. Toen de sedaber een luid geluid uitstoten siste Lazar net als een slang waardoor de gespleten tong zichtbaar werd. Zijn bovenlichaam leek groter te zijn geworden en gespierder net als zijn benen want zijn broek zat veel te strak om zijn benen en was gescheurd op de plekken waar er stekels uitstaken die zo zwart waren als zijn huid. Met een zwierende staart keek hij ons gehurkt aan "zijn jullie er klaar voor?" De heldere klanken verdwenen door de gloeiende duisternis die hij mee droeg toen we allen knikten.

Misschien dat de sedaber wist dat we in aantocht waren en zich daarom gedeisd hield, in afwachting van zijn maaltijd. Lazar stond net als altijd van voor en leidde ons de juiste richting in. Een halve dag geleden had hij ook laten weten dat hij zich zijne een koning altijd op de eerste rij plaatste als er gevaar was, zo hoorde dat. Tijdens de veldslagen die hij ongetwijfeld had meegemaakt zag ik hem al in de frontlinie staan met zijn krijgers om hem heen. Ook nu deed hij dat volgens mij, want de weg naar de sedaber had hij al uitgelegd en hadden we allen vermoedelijk onthouden maar toch stond hij minstens drie stappen voor ons met zijn sfeer in de hand. De volgende grot zou degene zijn waar de sedaber het mes bewaakte. De grot was afgesloten met een grote stenen deur met in het midden niks meer dan een handafdruk uitgehouwen in het rotsige gesteente. Nora liep op de deur af om hem te openen waardoor Lazar in zijaanzicht naast haar ging staan, wachtend, tot hij als eerste naar binnen kon stappen. Op het eerste zicht leek Nora haar hand, eigenlijk die van de koningin moeder perfect te passen maar zelfs toen Nora een tijd lang stil bleef staan met haar hand tegen de afdruk gedrukt veranderde er niets, de deur bleef voor ons gesloten. Lazar sloeg gefrustreerd zijn twee vuisten tegen de deur, de knal en de kracht waarmee hij sloeg maakten wat puin los dat tussen de kieren zat dat omlaag tuimelde waarop gekraak volgde. "Heb je de deur gebroken", siste Vladimir vragend? Lazar's schouders schoten omhoog op het moment dat de deur met een klik openviel waarop wat mechanische geluiden volgde die de deur automatisch voor ons openden. Voor ons was enkel hetgeen te zien dat we de voorbije twee dagen hadden gezien, grijsbruin, gloeiend blauw, nat en vocht. Geen sedaber of magische koepel om een demonenmes. Voorzichtig zetten Lazar als eerste voet in de grot, toen hij de directe omgeving als veilig achtte gaf hij ons het teken om binnen te komen terwijl Vladimir rugdekking gaf. Deze grot was vreemd genoeg ook ondergelopen terwijl de tunnel waar we net in stonden nog droog was. Door het water waden was zeker geen voordeel want onze positie was voor een oogloog wezen als de sedaber bekend. Het geluid van onze kletsnatte kleren die over onze huid schuurde werkte ook tegen ons maar trok nog geen aandacht want de bewaker van het mes bleef uit het zicht. Nora, Dimir en Lazar keken omhoog, omlaag en opzij wat ik niet snapte. Wat onthutst gaapte ik hen aan, niet snappend waarom ze dat nu deden want het was mij ontgaan dat de sedaber zowel op land als ik het water kon leven en alle kanten op kon bewegen, hij kon evengoed boven mijn hoofd hangen of rond mijn voeten zwemmen. Boven ons was niks te zien, evenmin, naast, voor of achter ons wat betekende dat hij in het water zat. Tot dan toe waren we wel in reusachtige grotten geweest maar deze was veruit de grootste. "Land", fluisterde Vladimir. Lazar knikte en rende voor ons uit naar een verhoging dat uit het water stak. Door het water rennen was niet slim maar wel onze enige optie dus holde we allemaal achter hem aan voor de sedaber die zich onopgemerkt voortbewoog in het water of heel te tijd geen vin of in zijn geval tentakel vervoerde ons zou verassen. Lazar sprong met een grote sprong op de rotsen die een twee tal meter boven het water uit staken waardoor er waterspetters in het rond vlogen. Hij stak een hand naar mij uit die ik snel aan nam om omhoog getrokken te worden terwijl Vladimir Nora omhoog hielp door een trapje van zijn handen te maken. We leken het allemaal gehaald te hebben want ook Vladimir trok zichzelf op aan de weinige veel te glibberige inkepingen in de rots. Nora stak haar hand naar hem uit zodat ze hem sneller omhoog zou kunnen helpen, ook hij stak zijn hand uit en nam de hare vast toen er enkele tentakels uit het water schoten en zich vliegensvlug om Vladimir zijn enkel klemde, de zuignappen plakten aan zijn enkel en trokken hem het water in. Met een geschrokken gezicht zag ik hoe zijn hand uit die van Nora glipte en de paniek zich uitsprak op Nora haar gezicht terwijl hij met een uitgestoken hand in het water werd getrokken. Zodra hij in het water verdween klonk zijn geschreeuw dat gesmoord werd door het water dat stilaan zijn longen vulde. Het water kleurde rood op de plek waar hij in het water was getrokken, pas toen schoot Lazar in actie, hij had geaarzeld. Waarom zou hij ook als hij Vladimir zo diep haatte, als hij lang genoeg wachten zou hij van hem af zijn. "Vind het mes", riep Lazar voor hij in het water sprong dat alle kanten op bewoog en heen en weer kletste. Lazar gooide zijn speer en raakte doel, het water kleurde terug rood. De paniek in Nora's ogen werd nog meer uitgesproken want ze sprong hem achterna en waade door het water naar de speer die Lazar net uit het vlees trok dat het water een intensere rode kleur bezorgde. We wisten niet of hij Dimir of het wezen had geraakt. Nu sprong ook ik terug het water in maar niet om naar hen toe te gaan, ik moest het mes zien te vinden en de koepel verbreken. "Ga", joeg Lazar Nora op maar zonder effect want ze ging nog steeds op het rode water af. Ze zocht met haar armen in het water naar Vladimir's lichaam, het troebele water liet ons niet toe om te zien wat in het water lag. Vladimir schoot uit het water en hoesten het water uit zijn longen het haar dat aan zijn gezicht kleefde veegde hij bruusk weg om Lazar aan te kijken, hij knikte, een stilzwijgende vorm om hem zijn dankbaarheid te tonen. Lazar knikte niet terug nog liet hij enige emotie zien in de ongeziene demonen vorm waarin hij nu verkeerde. "Schiet op", bevool de koning hen nu, voor de sedaber terug aanviel want nu waren zijn bewegingen wel merkbaar onder het wateroppervlak waar hij wat ronddraaide en weg begon te zwemmen. We renden met z'n allen door het water naar een andere rots waarvandaan we een ander gedeelte van de grot konden zien dat vanuit onze positie niet zichtbaar was. Hopelijk zou daar het mes liggen. "Gaat het", vroeg Nora aangezien Vladimir was gebeten en wat moeilijker voortbewoog door de pijn. Het zou snel overgaan maar het vragen was zeker geen luxe. "We zijn er bijna", liet ik weten wat enigzins motiverend was bedoeld. Lazar stopte abrupt met rennen en draaide zich traag om waardoor wij ook wat vertraagde "Lazar ren", riep ik met grote ogen. Hij maakte met zijn hand het gebaar dat we al verder moesten gaan wat Nora haar zeker geen twee keer liet zeggen. Vladimir ondersteunend renden ze zij aan zij verder, een tel later rende ik ook weer verder terwijl Lazar met zijn speer naar het water gericht bleef zoeken. Het leek net of hij een vis wou vangen en er nu naar opzoek was maar dit was een veel groter waterwezen dan een vis. Rustig bewogen Lazar's ledematen in het water, stabiel en wat gebukt zocht hij naar de sedaber terwijl wij naar het mes zochten. Veel tijd om erbij stil te staan had ik niet gekregen maar Nora zag er inmiddels uit als zichzelf. Nog enkele meters en we waren bij de rots die uitgestrekter was dan de vorige. Achter ons klonk het geluid van de speer die door het water schoot en de bodem raakte. Deze keer had Lazar minder geluk want een geërgerd gegrom volgde waarna Lazar de speer uit het water trok en "boven ons", schreeuwde. De woorden echoëde om ons heen net als de sedaber die over de wanden naar de bovenkant van de grot en weer terug bewoog, steeds dichter naar ons toe. Ondertussen klommen wij op de rots terwijl Lazar met zijn ogen op de sedaber gericht naar ons toe holde. Nora ademde zo luid in dat ik Lazar vergat en naar haar keek. Ze staarde met bezorgde ogen naar Vladimir die op zijn rechter onderbeen, zijn middel, zijn linker bovenbeen en bij de rechterschouder vlak bij zijn nek tandafdrukken had staan die bloeden. De sedaber had zoveel monden dat hij zijn prooi op verschillende plekken tegelijk kon bijten. Lazar sprong velen meters voor hij de rots bereikte al in de lucht en lande aan de rand van de rots terwijl de speer werpklaar naar boven gericht was. Vladimir strompelde vooruit naar het andere eind van het rotsige platform, bij elke stap konden we beter zien wat er aan onze rechter en linkerkant was. Gewoon een verlengde van de grot met hier en daar uitstekende gesteenten. "Zullen we opsplitsen", vroeg Nora naar beide kanten kijkend. "Opsplitsen heeft geen zin, als we pech hebben moet minstens één van ons terug naar de andere kant", liet Lazar zijn mening weten terwijl we steeds dichter bij het einde van de rots kwamen. "Splitsen kan toch ook voordelig zijn, als het ene eind doodloopt verspillen we niet allemaal onze tijd, dan hebben tenminste twee van ons een voorsprong", zei ik. We keken nu allemaal Vladimir aan, als hij voor samenblijven was zou het twee twee zijn. "Manal en Lazar zijn de enigen die het mes kunnen bemachtigen. Zij moeten een groep vormen, maar als ze de verkeerde kant op lopen verliezen we veel tijd. Toch moet iemand de andere kant ook bekijken. Ik ga naar links en roep als ik iets vind, anders haal ik jullie wel in", hoorde ik Vladimir zeggen. "Heb je een doodswens, mij best maar tot we hier buiten zijn blijf je in leven, daarna kun jij je gang gaan, ga samen met koningin Nora", zei Lazar zonder emotie. Na een korte blik op Lazar die meer zei dan duizend woorden draaide Nora zich terug om naar Vladimir "we kunnen samen gaan, als we met z'n tweeën zijn is het veiliger." Daarom spraken we dus niet, om discussie te vermijden. Hoofdschuddend wierp Vladimir "Manal en Lazar zijn te belangrijk, jij moet mee gaan ter bescherming", tegen. "Geen tijd om te verspillen, beslis snel", beet Lazar hen toe na een blik over zijn schouder. Hij vroeg mij met zijn ogen om toestemming mij van de rots te helpen dus knikte ik zachtjes. Lazar zetten een stap naar mij toe en sloeg zijn armen stevig om mijn middel waarna we de lucht in gingen en met een plons vele meters verder in het water terecht kwamen. Beiden keken we over onze schouder naar Nora en Dimir die van de rots in het water gleden. Nora keek Vladimir aan en daarna ons, na een knikje waadde ze de linkerkant op met Vladimir. De sedaber koos echter voor rechts dus zetten wij het op een rennen. Hoe snel we ook probeerden te rennen, het water hield ons tegen, vertraagde ons terwijl de zuignappen van de sedaber zich telkens weer enkele meters verder vast zogen. De gloeiwormen en hun glinsterende slijm leken het effect van de zuignappen niet te verminderen nog te vertragen want bij de eerste aanblik van de volgende uitstekende rots hing het wezen al pal boven ons. Lazar richtte de pijl omhoog en riep:" blijven rennen!" Dat deden we ook terwijl de sedaber loom zijn tentakels uitstak en zich verderop vast zoog. We wisten beiden maar al te goed dat het niet lang kon duren voor hij zich in het water zou laten vallen dus holden we zo snel als het water ons toeliet richting de rots. Nog voor ik de gedachte goed en wel had gevormd hoorde ik het geluid van de zuignappen die van het plafond werden getrokken en voelde ik het water dat over ons heen viel in een grote golf dat ons onderuit haalde. Het water sleurde mij met zich mee om mij onderwater tegen de rots te smijten. Onderwater zag ik een zwarte vlek die groter leek te worden, het kwam niet door de klap, het was Lazar die zijn speer in de bodem had geduwd en zich daaraan vasthield zodat hij niet meeging met de golf. Toen het water kalmeerde sprong ik onmiddellijk uit het water dat mij niet meer tegen de rots gedrukt hield. Diep ademhalend en het water uit hoestend leunde ik met een arm tegen het natte grijsbruine gesteente. Lazar had echter geen tijd om te bekomen want de sedaber stond voor hem toen hij uit het water schoot. "Ren", riep hij luidkeels "vind het mes!" De rots blokeerde de gehele doorgang dus eromheen kon ik niet zwemmen en eroverheen zou te lang duren. Terwijl ik op de glibberige rots probeerde te klauteren hoorden ik achter mij, tanden die in rauw vlees beten, metaal en rook ik bloed. "Voelt niet fijn he", beet Lazar de sedaber toe, had hij de sedaber nu gebeten? Daarop volgde dat rare geluid dat op een hoog gegil leek dat de sedaber steeds uitstoten en pijn deed aan mijn oren. Terwijl ik mij optrok aan een uitsteeksel voelde ik hoe ik mijn grip verloor en terug in het water belande terwijl mijn been langs de rand schraapte en daardoor werd open gehaald. Dat rare gegil klonk weer, de sedaber rook mensenbloed. Terwijl ik mijn adem inhield en met mijn armen zwaaide om boven water te komen voelde ik hoe de hoefachtige handen van Lazar mij uit het water trokken. Met enkele bewegingen had hij mij op de rots gekregen en zei hij terug:" vind het mes, gebruik je magie alleen om ons hier weg te toveren." Zonder te knikken begon ik terug te rennen terwijl hij mij nog "niet sterven", na riep. Het volgende geluid dat mijn oren vulde was nog verschrikkelijk dan hetgeen ervoor, meerdere beten, door het bot heen dat kraakte en brak. Geen geschreeuw, geen kreten van pijn alleen Lazar zijn koninklijke stem:" ik gun je mijn pijn niet." Daarop volgde het snijdende geluid van dolken, misschien wel van de cyclone speer, toch bleef ik rennen. Deze rots was niet zo groot maar gelukkig waren er wel andere rotsen in de buurt, de meeste zo klein dat er maar één persoon op zou passen. Gezien ik moeilijk op de rotsen geraak als ik in het water sta moest ik springen, maar het zou nipt worden. De aanloop was ik al bezig om te nemen want ik stopte niet met rennen, zonder er te veel over na te denken sprong ik in de lucht waar mijn benen opklapten en zich later weer strekte. Met een smak kwam ik op de rots terecht die lager was dan de andere en daardoor ook nat was op het oppervlak waar ik op lag. Rustig gleed ik weg dus begon ik wild om mij heen te grijpen, vreemd genoeg had ik succes en kon ik mij vastgrijpen aan de rand waar een inkeping in was. Snel trok ik mijn pijnlijke lichaam op de rots waar ik de overstap maakte naar de dichtstbijzijnde rots. Daarvandaan zag ik dat er op het einde van deze grot een stukje was van de grot dat hoger lag dan de rest en daardoor niet was ondergelopen, daar zag ik een klein altaar van hetzelfde soort steen, verlicht door gloeiwormen die zélfs op en rond het altaar zaten en zo het voetstuk belichtte waar het mes op lag. Lazar hield zich bezig met de sedaber dus sprong ik terug in het water zodat ik naar het droge land kon zwemmen waar het mes wachtte. De bewaker van het demonenmes zag ik niet terwijl ik door het water bewoog, zelfs niet toen het water minderde en ik het stijlere stukje land beklom om bij het mes te komen. Hoe lager het water stond, hoe minder ik onder water stond hoe banger ik werd. Zoals verwacht vond de sedaber mij voor Lazar, Nora en Vladimir dat deden. Tastend naar het flesje bloed liet ik mijn ogen niet van het wezen af gaan. Het hoge gegil klonk dat telkens weer vibreerde in de grot en mijn haren overeind deed staan. Hij loste terug waardoor het stervormige wezen in het water plonsde op twee van zijn tentakelige 'poten'. Elke mond verscheen nu, alle twaalf waren zichtbaar toen hij rollend door het water naar mij toe snelde. Terwijl mijn vingers het flesje opende veranderde de ster in een cirkel doordat hij zo snel van de het ene uitsteeksel op het andere landen en zo rollend en het water splijtend naderde. Voor hij aan land kwam wist ik de dop open te draaien. Misschien hadden we het moeten weten, dat dit de juiste richting was aangezien de sedaber ervoor koos ons te achtervolgen in plaats van Nora en Vladimir. Er zou een onzichtbaar krachtveld moeten zijn om het mes dus goot ik het bloed recht boven het mes uit over het ontzichtbare. Het bloed maakte het ontzichtbare veld zichtbaar en smolt het als het ware weg want een duisternis tintelde aan de randen van het bloed dat naar beneden gleed en het krachtveld ontmantelde. Terwijl mijn gedachten uitgingen naar het mes en het bloed dat de koepel mooi zichtbaar maakte merkte ik niet dat de sedaber naast mij stond. Zijn tentakels omsloten mijn nek toen ik mij naar hem omdraaide en knepen de luchttoevoer dicht waardoor ik automatisch naar mijn keel greep en begon te spartelen terwijl hij mij dichter naar zich trok zodat ik opgegeten kon worden, zodat vlees van bot gescheurd kon worden. "Raak het mes niet aan", schreeuwde Vladimir door de grot toen er iets op de sedaber werd afgevuurd. Door de impact liet hij de tentakels van mijn keel maar de zuignappen waren zo stevig aan mijn huid gekleefd dat het lostrekken even duurde en rijen bollen achterliet op mijn rode nek. Ik viel op mijn knieën en ademde snel in en uit terwijl Luna met watersturing de sedaber telkens raakte. Toen ze de aandacht had van de sedaber werd het water ijs dat in scherpe punten op het wezen gericht was. Ze vuurde af maar de tentakels veegde de lucht voor hem schoon waardoor de ijspegels tegen de wanden uiteenspatten of in het water smolten. Achter Luna stond Vladimir die Lazar ondersteunde en zo onopgemerkt mogelijk hierheen probeerde te komen. "Kom maar op", riep Luna's stem uitdagend. "Wees voorzichtig, lok het geweld alsjeblieft niet uit Nora", was hetgeen dat Vladimir nog zei voor ze van de rots in het water gleden. Ondertussen was Lazar terug normaler al bleef de gloeiende duisternis wel om hem heen hangen. Het water begon te verdampen waardoor rookwolken opstegen en dit hele deel van de grot vulde. De sedaber begon terug hoog te gillen wat zelfs de rotsen deed trillen. De rook verdween plotseling waarna Vladimir die vlak naast de al door Lazar toegetakelde sedaber stond een dolk in zijn middelste mond wierp dat er langs de andere kant uitstak. Het leek niks uit te halen want hij gilde terug en zwaaide met zijn tentakels die Vladimir raakte en in het water gooiden. Lazar rende mank naar mij toe terwijl ik de spreuk probeerde te herhalen in gedachten, ik zou gewoon de spreuk gebruiken die ze voor de kristallen gebruikten om interdimensionaal te reizen 'tsue guava' maar zover zou ik ons nooit krijgen dus buiten de gloeiworm grotten volstond al. Lazar naderde dus rende ik hem tegemoet maar ook de sedaber wist dat dus liet hij zich in het water vallen om naar ons toe te drijven en misschien om Vladimir onderweg hiernaartoe met zich mee te sleuren. Nora die het gelaat en de krachten van Luna had aangenomen trok hem waarschijnlijk met telekinese uit het water en hield hem in de lucht vast terwijl ze zelf in het water sprong en naar Vladimir toe ging die op haar wachtte om samen naar het droge te gaan. Ik hielp Lazar naar het altaar toe te stappen en ondersteunde hem nog steeds toen hij bij het voetstuk stond en daar het mes aanraakte. Hij omklemde het heft stevig terwijl zijn vrije hand de mijne vast nam. Nora nam snel Lazar pols beet terwijl haar andere hand in die van Vladimir lag, al sinds ze elkaar in het water opwachten. Vladimir en ik vervolledigden de cirkel waarna ik de spreuk in gedachten begon te herhalen, al ons verloren bloed moest volstaan want Lazar zat er mee onder, Vladimir zijn beter bloeden nog steeds en mijn opengehaalde been zou ook niet zo snel helen als hun verwondingen. De sedaber kwam aan land en begon alweer hoog te gillen terwijl de tentakels naar Nora haar schouders grepen die er als Luna uitzag om haar achteruit te kunnen trekken. De sedaber trok waardoor Nora's hand die van Lazar los liet die het meest verzwakt was op het moment dat we teleporteerde naar het bos net buiten de ingang.