Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 36b: Een Tijger, Een Leeuw, Een Schorpioen

Pov. Luna

We waren net geland op een stukje bos dat naast een dorpje lag in het Ezlyn district. Naar het huis vliegen zou te gevaarlijk zijn dus besloten we onderweg om in het dorp te wachten en Ezran te contacteren zodat hij wist wat er gebeurd was. Blake ging gefrustreerd met een hand door zijn haar en wreef over zijn gezicht, door de woede of misschien door de vermoeidheid. We hadden de hele nacht gevlogen om de fibions af te schudden die Anem hun berghut in brand hadden gestoken. Mijn vleugels stak ik weg waarna ik mij op de grond liet zakken, besneeuwd maar het laagje was niet dik genoeg om het gras volledig te verbergen. De sprieten staken uit de sneeuw met een ijzig laagje dat het groen verbleekte en het groen deed glinsterende tussen al het wit. Blake ademde uit terwijl hij omhoog keek naar het dorp boven ons waardoor er een witte wolk ontstond, de warme adem die hij uitblies kreeg vorm in de koude lucht om ons heen. "Zullen we Ezran bellen, hopelijk weet hij hoe het de andere vergaat", vroeg ik? Blake knikte "doe maar, vertel hem nog niet wat Mariposa en Flutura is aangedaan", reageerde hij zwakjes. Nu knikte ik "oké dat is goed maar denk je,... Denk je dat ze de Zimaesa ook hebben bezocht, dat hun huizen, hun bos nu ook vlam hebben gevat?" "Laten we hopen van niet, we moeten niet uitgaan van het ergste", liet Blake weten terwijl hij zich naast hij in de sneeuw liet zakken. "Dat is waar, ik ben gewoon zo bang dat Lorcán en Onyxa nu een andere reden, een nog betere hebben om mij te haten. Ik hoop zo ontzettend hard dat de fibions nooit door het bos zijn gevlogen, dat ze er enkel overheen zijn gevlogen", bekende ik. "Als dat zo was hadden we de rookpluimen tot hier gezien, maak je daar niet druk om. Ze zullen het goed maken", probeerde Blake ons beide hoop te geven. "Je hebt gelijk, er is geen vuur of rook, ook niet toen we over het bos heen vlogen", zei ik om mezelf gerust te stellen. "Natuurlijk heb ik gelijk", riep Blake met pretoogjes. Een glimlach verscheen op mijn gezicht "inderdaad, je hebt helemaal gelijk." Hij glunderde lichtjes en gaf zichzelf een schouderklopje. "Ze kunnen niet ver zijn, verspreiden", een stem die mij iets te bekend in de oren klonk, Haga. "Verstop je", fluisterde Blake. Ik schoot overeind, trillend op mijn benen door de vermoeidheid en de lage temperatuur. In mijn haast trok ik aan Blake zijn arm zodat we dezelfde richting uit zouden rennen maar hij gaf niet mee. Verbaasd keek ik hem aan terwijl hij zijn arm voorzichtig los trok en mij aanspoorde om te rennen. Het waren de woorden van Anem geweest, hij zou een keuze moeten maken en zou kiezen voor hetgeen dat het gunstigste was voor mij. Terug spoorde hij mij aan om te rennen door mij in de richting van de bomen te duwen "ga maar", fluisterde hij "ga naar de Sterrenhaven." Voor de laatste keer gaf hij mij een por en knikte hij voordat hij zich omdraaide en luidkeels "Cathán zoek je mij soms", riep. Dat moest zijn tweede naam zijn, Blake gebruikte die waarschijnlijk om hem te irriteren, hem uit te lokken gezien bijna niemand zijn tweede naam met plezier gebruikte. Waarschijnlijk wist Blake dat Haga één van de velen was en werd hij daarom met Cathán aangesproken. "Wylan ben jij dat", vroeg Haga plagerig. "Jep zeker weten, kom maar hier 'kleine strijd', 'het oorlogsland' staat te wachten", beet Blake hem toe. Vermoedelijk betekende Cathán dat dus, kleine strijd. De voetstappen werden sneller, de sneeuw had hun voetstappen vastgelegd en het geluid van de sneeuw verried hun ook. Een soort loper van lucht rolde ik uit over de sneeuw zodat ik daarop kon lopen en mijn sporen niet gewist hoefden te worden. Waar ik een stap zetten verharde de lucht zodat ik niet door de loper viel en alsnog afdrukken achterlicht. Een luchtloper in plaats van een waterloper, hopelijk werkte het goed en zou ik hiermee ook over water kunnen lopen als ik een meer of rivier tegenkwam. "Grijp hem in naam van koning Tyrion", was het eerstvolgende dat ik uit Haga's mond hoorde. "Waar nemen we hem mee naartoe", vroeg één van zijn mannen. "We zijn toch in het Ezlyn district, laten we anders Kang-dae eens op de hoogte brengen dat zijn zoon eindelijk terecht is, dat hij een troonopvolger heeft", liet Haga vallen, hij wist wat het voor Blake betekende, vermoedelijk ook hoeveel hij zijn vader haatte en vreesde. Net als die dag in de demonen dimensie beviel zijn toon mij absoluut niet. Zijn blik kon ik mij al voorstellen, ik zag het voor mijn ogen hoe hij Blake zelfvoldaan aankeek, lichtjes geheven hoofd met de kille ogen die op Blake neerkeken. Lippen strak op elkaar tot hij Blake zijn reactie zou zien, juist datgene waar hij pijn leed, dan zouden die lippen zich krullen tot een grijns. Achter mij hoorde ik Blake al tegenstribbelen, hij begon heen en weer te schoppen en sloeg om zich heen want enkele fibions begonnen te vloeken waarna ze hem terug sloegen. "Laat mij los", riep Blake, het gevecht was aanstaande maar dat riep mij niet terug, het was Blake zijn stem die mij smeekte om hem niet alleen achter te laten. Zijn anders zelfzekere stem met de ondeugende ondertoon die zo typerend was voor hem was omgeslagen in angst. Hij was bereid om aan Tyrion gevoerd te worden maar niet om zijn vader onder ogen te komen. Hij schreeuwde het uit niet uit pijn maar door ziedende woede, de fibions die bij Haga Cathán stonden sisten nu wel van de pijn. "Haal nog eens zo een stunt uit en je vader kan je hier bijeen komen rapen", klonk Haga's stem nu. Iemand liet een zucht van opluchting op het moment dat iemand in de sneeuw zakte. Ik vermoeden dat Blake ze met vuursturing op een afstand probeerde te houden en dat iemand zich verbrand had en nu de verbrande huid in de sneeuw drukte. "Dat maakt ons niet uit, ik durf te wedden dat hij het niet erg vind, zélfs prefereert boven een simpele uitlevering", probeerde Blake terug met zijn normale stem te spreken, grappig te doen om zijn angst te verhullen. Zelfs ik wist enkel door zijn stem al dat het niet werkte, de fibions om hem heen al helemaal. "Laat jullie deze keer niet verbranden", was al dat Haga zei om zijn mannen aan te sporen Blake terug vast te grijpen. "Als je weg vliegt branden we je vleugels eraf, gebruik je gif of vuur zal hetzelfde lot jou opwachten. En denk er niet aan om magie te gebruiken, zo dom zul zelfs jij niet zijn", hoorde ik Haga nog zeggen voor ik te ver weg geraakte om hen nog te horen. Blake.