Dutch/ Nederlands, Deel 1 (voltooid)
De eeuwige oorlog, die woedde al honderden jaren en liep van de ene eeuw over in de andere. De mensen kenden hun eigen oorlogen maar hadden geen weet van de eeuwige oorlog want die speelde zich af in spiegeldimen...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
De eerste zonnestralen braken door terwijl ik mijn pas versnelde. De bomen die aan de overkant van de vliet te zien waren flitsten voorbij, de groene en bruine stippen die ik zag in mijn ooghoeken verdwenen terwijl nieuwe opdoemden. Mijn hartslag voelde ik versnellen terwijl ik half rennend naar de overkant bleef kijken, hopend dat ik het ingebeeld had maar de zwarte met blauwe vlek bleef mij aan de overkant achtervolgen. Doordat ik deze ochtend de bus die ik gebruikelijk nam had gemist liep ik aanvankelijk langs het pad dat naast de vliet lag om een andere bus te kunnen nemen, dat tot ik het opmerkte, tot ik iets zwart en blauw zag en besloot om te rennen. Een natuurdomein met een speeltuin en kinderboerderij lag net naast de vliet waar ik toen langs snelde. Het was de kortste weg naar de andere bushalte, mocht het niet zijn voor de zwarte schim die mij achtervolgde had ik misschien ook gerend maar dan zou dat zijn om een bus te halen niet omdat ik bang was. De frisse ochtendlucht blies mijn haar naar achter terwijl ik bijna over een hobbelig stuk van het pad viel met veel kiezelsteentjes. Al probeerde ik om vooruit te blijven kijken zodat ik niet weer zou struikelen of erger daardoor ook vallen, het lukte niet, mijn blik werd weer getrokken naar de overkant, bang voor de schim die mij achtervolgde. Toen mijn ogen heen en weer vlogen tussen de vlekken bruin en groen die pas verlicht werden door de eerste stralen licht van de dag stopte mijn benen met rennen, het was weg, er was niets zwart meer, er was niets blauw meer. Mijn gedachten lagen overal en nergens, zou ik het ingebeeld hebben tussen het duister, het was immers nog niet zo licht? De angst die ik eerst had gevoeld groeide vreemd genoeg toen de zwart blauwe schim verdween, de angst bekroop mij dat het achter of naast mij zou verschijnen of dat het uit de nog donkere struiken over de vliet zou springen. Er was altijd de mogelijkheid om terug te keren dacht ik bij mezelf maar dat mocht ik niet, ik kon het niet langer uitstellen, het besluit om Nora alles op te biechten had ik al gemaakt dus besloot ik verder te gaan. Aangezien de zwart met blauwe vlek aan de overkant was verdwenen maar de angst die het had opgewekt dat niet had gedaan besloot ik te stappen, om mij heen kijkend liep ik voort, mijn adem zwaar, stokkend en voelbaar in mijn keel terwijl mijn ogen gefixeerd waren op mijn omgeving.
De weg langs de vliet was langer dan ik gedacht had, meestal stopte ik bij de ingang naar het parkdomein en liep ik het pad zelden uit dus was het een nog grotere opluchting om het einde van het pad te zien, daar zou ik de vliet en het parkdomein achter mij laten en een drukkere straat in wandelen hield ik mij voor. Een gerust gevoel drong zich op wetende dat ik er bijna was, de angst liet voorzichtig los al bleef ik ongerust, iets dat mij half rennend voortstuwde om twee passen bij het einde van het pad vandaan een doffe plof achter mij te horen, er was iets achter mij geland. Net of het staan op een geasfalteerd voetpad naast een dubbele rijstrook mij behoede voor al het kwaad draaide ik mij om naar het pad naast de vliet om niets te zien, het was leeg. Weer begon ik te twijfelen aan mezelf, ik zou gezworen hebben dat zwart blauw achter mij stond, dat het erheen was gesprongen.
