Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 27b: Het Moeras Monster

Pov. Nora

Nadat Lazar was weg gegaan achtervolgt door Gaian en Ezran begonnen ook de andere weg te gaan. Blake begon met Luna te spreken over geschikte plekken om Manal en Zack te spreken op hun weg naar buiten en ook Mena en Manal geraakte aan de praat over Bilal en die hele situatie met hun verblijf in de Sterrenhaven en de magische besmetting. Ook Zack en Brandon gingen de andere achterna terwijl ik naar de kaart bleef staren, naar alle gebieden die daarop te zien waren geweest. Alaric vertrok als laatste bijna letterlijk met de handen in het haar. Iedereen was weg behalve Vladimir en ik, waarom hij achterbleef snapte ik niet helemaal maar het stoorde mij niet. Toen de deuren achter Alaric dicht vielen hoorde ik "dank je Nora." Ik keek op van de kaarten om Vladimir naar mij toe te zien stappen. "Waarvoor, waarom", vroeg ik met gefronste wenkbrauwen. "Voor het gesprek, het heeft echt geholpen", liet hij weten. "Het was graag gedaan, ik ben blij dat jij je daardoor beter voelt", liet ik weten. "Opzich is er meer om je voor te bedanken, misschien dat ik het nu kan doen nu ik toch begonnen ben", hoorde ik hem zeggen terwijl hij naast mij kwam staan en ook naar de kaart begon te kijken. Ik liet ik een korte lach horen, hij probeerde mij overduidelijk op te beuren. Verbazingwekkend genoeg leek het te werken, zelfs al stonden mijn ogen zielig, mijn mond was gekruld in een glimlach die groeide toen hij de volgende woorden zei:" dank je om mij te verdedigen, dank je om met mij te praten Nora, dank je om met mij samen te werken." Ik moest terug kort lachen "graag gedaan, iemand moet het toch doen." "Misschien kun je het mij leren, dan hoeft niemand het te doen voor mij. Misschien kun je mij daarbij helpen?" "Als je dat zou willen kunnen we daar best een paar uur voor uitrekken al vrees ik dat het misschien niet genoeg zal zijn om al mijn kennis en vaardigheden over te brengen", liet ik weten. Nu glimlachte hij "heel graag, als jij het mij leert zal ik er ongetwijfeld beter in worden." "Nu we elkaar toch aan het bedanken zijn zou ik dat ook graag doen. Ik heb het een jaar moeten uitstellen doordat ik boos op je was maar nu lijkt mij het juiste moment. Bedankt om je krachten te gebruiken voor mij, ik kan mij voorstellen hoe moeilijk dat geweest moet zijn voor je", bedankte ik hem. "Het was een mijlpaal in mijn leven, het naderende einde van een moeilijke fase", liet Vladimir weten. "Accalia", vroeg ik? "Ik was gestopt mijn krachten te gebruiken door haar, ze terug gebruiken heeft mijn wonden helpen helen geloof ik", antwoorde hij. "Mocht je echt beginnen helen dan zijn felicitaties op zijn plaats. Gefeliciteerd Vladimir, mogen je wonden voor eeuwig dichten. Het is ook lief dat je hier speciaal bent gebleven om mij te bedanken", liet ik weten. Het betekende inderdaad veel voor mij, het was een erg lief gebaar. "Wel ik ben bang dat het lieve eraf gaat als ik dit zeg maar het zal toch moeten. Eigenlijk was ik gebleven om je te laten weten dat ik nu Liam ga contacteren en vragen om hier zo snel mogelijk naartoe te komen", hoorde ik Vladimir zeggen. "Ah oké dat is goed, hopelijk kan hij hier snel zijn", zei ik. "Het is niet gewoon een mededeling Nora, jullie waren goede vrienden geworden. Nu is het juiste moment om de dingen te zeggen waar je de kans nog niet toe hebt gehad", liet Vladimir weten "de oorlog zal of eindigen of wij zullen dat. Hoe het ook eindigd, ik weet dat hij je leuk vind. Spreek erover voor het te laat is." Vladimir keek mij bemoedigend aan en draaide zich toen om. Terwijl zijn vingers over de kaart streken liep hij de vergaderzaal ook uit. "Maar ik vind hem niet leuk", bekende ik tot mijn grote verbazing luidop. Vladimir stond inmiddels voor de deur maar maar had mij zeker gehoord want hij draaide zich om naar mij "vertel hem dat dan", met het accent op de dat. Misschien werd het daar wel de hoogte tijd voor. Hij was nog niet volledig uit mijn hart maar ik betwijfelden of hij dat ooit zou doen, ik hoopte van niet. Mijn eerste liefde wou ik bij mij houden, al was het maar een stukje. Ik had er altijd van gedroomd om mijn eerste liefde ook als mijn laatste te hebben maar op dit moment leek mij dat niet gegund. Liam was ik zeker niet volledig vergeten maar hopelijk zou het mij niet meer zoveel pijn doen om hem onder ogen te komen. Terug gaan naar onze oorspronkelijke vriendschap leek ook moeilijk maar misschien kon we dat wel doen werken. Onze tijd samen koesterde ik erg hard maar eeuwig verliefd blijven op iemand die niet bereid is voor mij te vechten kon ik niet al wou ik het nog zo graag. Deze vergadering had zoveel los gemaakt, van Liam tot mezelf. Pas nu besefte ik dat het nu al onmogelijk was om eeuwig bij mijn eerste liefde te blijven. Ook wat Ezran had gezegd over de hoge maten van rigiditeit bij Zack deed mij nadenken, ik was namelijk ook zo. Uit onze groep, zelfs uit beiden groepen waren wij het meest consciëntieus en dat was goed, een deel van mij waar ik trots op was en ben. Maar wat hij zei was wel waar, ik kon ook 'te' zijn en al zou ik mij daar nooit voor verontschuldigen aangezien ik perfect gelukkig ben met mezelf het maakte mij wel aan het denken. Voor deze missie of wat het ook was zou ik mij misschien moeten aanpassen, afwijken van mijn eigen pad, doen wat ik eerst nooit gedacht had te doen. Alles dat ik zei was terecht, het was bot en ze konden best twee seconden alles overdenken en dubbel checken of het wel het juiste was om te doen maar niet iedereen is nu eenmaal zoals mij. Zoals ze zelf zeiden, ze zijn wie ze zijn.