Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 5b: Het Naburige Huis

Pov. Zack

Elk met een rugzak waren we vertrokken. Voor een week hadden we niet zo veel nodig. Siofra had wel een broek aan waar ik niet aan gewend was. "Een broek staat je goed", had ik verwonderd gezegd toen ik haar zag. "Het voelt raar", had ze mij laten weten "ik heb al zo lang geen broek meer aangedaan." Met Brandon in mijn achterhoofd was ik het portaal doorgelopen samen met Siofra. Vladimir zou mij bellen van zodra hij wist wat Brandon zijn straf was of als er een verandering was in de situatie van de drie uitverkorenen. Door het tijdsverschil tussen de mensenwereld en de dimensies zouden we ongeveer op hetzelfde moment moeten arriveren als Manal wat een groot voordeel was. De locatie die we op voorhand in gedachten hadden was het adres van het ouderlijke huis van Manal. Mijn vermoeden was dat ze terug naar huis was gegaan, moesten we haar daar vinden zouden we onmiddellijk terug keren. Als dat niet zo was zouden we een kamer huren en daar onze basis van operatie creëren aangezien ik er van overtuigd was dat ze in die stad zou zijn of daar naartoe zou gaan. Het portaal opende in een nabijgelegen parkje. Ergens buiten het zicht achter een paar heuvels waarop de kinderen konden spelen. Omdat ik de herinneringen van de ouders, zus en broer van Manal had veranderd naar iets waarbij hun dochter niet weg was gegaan met vreemden wist ik exact waar ze woonden. We liepen het kleine parkje uit langs de glijbaan naar de overkant van de staat. Een paar meter verderop kon je het gebouw al zien. Om onnodige vragen te vermijden hadden Siofra en ik ervoor gekozen om haar aan te laten bellen en haar voor te doen als haar vriendin. Ze waren ook vrienden alleen konden haar ouders dat niet weten. Ik bleef op een veilige afstand observeren maar kon niet horen wat er gezegd werd. Al snel nadat ze aangebeld had kwam de vader van Manal naar beneden om met haar te praten. Half met de hoop op succes en half voorbereid op de teleurstelling wachten ik geduldig af. Al snel ging haar vader terug naar binnen en liep Siofra mijn richting uit. "En", vroeg ik nog voor ze dicht genoeg stond, dat afwachten werd mij te veel. "Ze is er niet", liet Siofra mij teleurgesteld weten. Had mijn buikgevoel het mis, zou ze nog komen, moesten we nu de stad verlaten. Door die vier woorden was niet alleen het plan of de duur van ons verblijf veranderd maar ook mijn ingesteldheid. "Laten we een kamer ergens in het centrum huren, we kunnen vandaag nog naar haar school gaan. Misschien weten haar klasgenoten waar ze graag naartoe gaat", zei ik. "Het centrum lijkt mij ook het best, trouwens wanneer gaat Vladimir je bellen", vroeg Siofra. "Dat kan nu elk moment zijn", vertelde ik haar. We moesten de straat oversteken dus stapte Siofra onbezonnen de straat op maar ze zag de auto niet die aangereden kwam. Het was haar eerste keer op aarde, ze wist alleen wat ik haar uit ervaring had verteld. Ik rende in een reflex de straat op en trok Siofra in een knuffel waarbij ik voor de auto stond die met piepende banden net op tijd afremde. Siofra haar ademhaling was zwaarder door de shock maar voor de rest was ze gelukkig ongedeerd "gaat het Sira?" De autobestuurder stapte onmiddellijk uit en vroeg ook bezorgd:" gaat het mevrouw?" "Ja alles is oké, ik ben ongedeerd. Sorry ik zag of hoorde u niet naderen", zei ze terwijl ze traag richting het voetpad bewoog waar ik haar heen volgde. "Daar ben ik blij om, als u wilt kan ik u ergens afzetten voor de schrik die ik u heb aangejaagd", zei de man vriendelijk. Een lift konden we wel gebruiken dus daar maakte ze handig gebruik van nu iemand het ons aanbood op een zilver dienblad "gaat u toevallig richting het centrum van de stad weg uit het zuiden." "Ik kan jullie bij het station afzetten of dichtbij één van de markten", stelde hij voor. "Dat zou erg vriendelijk zijn van u", liet Siofra weten. "Ben je zeker dat alles goed gaat", vroeg ik nog voor alle zekerheid voor we zijn auto in stapten. "Je weet hoe ik ben, het gaat goed maak je geen zorgen", zei ze lief voor ze de man volgde. In zijn auto raakte we aan de praat en vertelden we hem dat we een hotel zochten dus stelde hij voor om ons dicht bij de winkelstraat af te zetten bij één van de grote pleinen, daar waren blijkbaar genoeg hotels.

Toen ik dat zei wist ik nog niet dat hij pas over uren contact zou opnemen. Siofra zat in de badkamer en was bezig met het uitpakken toen Vladimir eindelijk belde. "Ben je veilig aangekomen", vroeg Vladimir mij. "We zijn goed aangekomen en verblijven in een hotel voor het moment", liet ik hem weten. "Dus jullie hebben Manal niet thuis aangetroffen", reageerde Dimir opmerkzaam. "Ze was er niet maar hoe komt het dat je pas zo laat belt. Er zijn al een drietal weken verstreken daar", zei ik uiterst serieus "is er iets gebeurd." "Eerder dat er niks gebeurde, van Manal en Luna is er geen enkel spoor te bekennen in de dimensies, Nora ligt nog steeds in coma en met Brandon had ik het contract verloren voor drie weken. Daarom bel ik nu pas", legde Vladimir mij uit. "Er is nu wel een verandering, wat is het", vroeg ik opdringerig. "Brandon is vandaag terug gekomen om afscheid te nemen na drie weken in de simulator", antwoorde hij. "Drie weken in simulator, het langst dat ik ooit straf heb gekregen in de simulator was vier dagen en het heeft mij weken gekost om volledig te revalideren. Neemt hij daarom afscheid, wil hij zich afzonderen in de weerwolven dimensie", vroeg ik nadat ik mijn theorie had laten horen. "Veel erger, hij is ontheven van zijn taak als beschermer van de uitverkorenen, ze sturen hem weer het leger in. Zelfs als generaal gaat hij mee tijdens operaties in zijn unit", wist Vladimir mij te vertellen. "Vertel mij alsjeblieft dat dit een grap is", zei ik bijna wanhopig. "Het is geen grap, het is de bittere realiteit", bracht Dimir mij terug naar de werkelijkheid. "Wat nu, willen ze iemand ter vervanging sturen, wat zijn ze eigenlijk van plan. Waarom lijkt het alsof ze hun eigen agenda hebben", vroeg ik. "Nee, we zijn nu met z'n tweeën, ik heb al geprobeerd ze op andere gedachten te brengen maar het heeft geen zin", liet hij mij weten. "De uitverkorenen staan boven de oudsten, als één van de meisjes terug is kunnen ze misschien met de oudsten spreken en hen over halen", stelde ik voor. "Dat werkt misschien maar we weten niet wanneer dat is, ondertussen zal ik iets anders proberen verzinnen", hoorde ik Vladimir zeggen. "Trouwens hoe gaat het met Nora", vroeg ik. "Niet zo goed, de artsen betwijfelen of ze er ooit bovenop zal komen, vermoedelijk zou ze zelfs na enkele maanden sterven zonder de levensondersteuning die ze krijgt", bracht Vladimir mij nog meer slecht nieuws. "Gaat het mentaal tenminste goed met haar, kan ze het bevatten wat haar is overkomen. Heeft Liam haar nog gesproken", vroeg ik aan het einde. "Liam praat vaak met haar. De voorbije weken dagelijks en sinds de tweede week vaker dan één keer op een dag. Hij heeft zelfs een kamer in gereedheid laten brengen dicht bij de ziekenboeg", liet Vladimir mij weten. "Ze heeft een gesprekspartner daar ben ik blij om, waarschijnlijk word dat het minst deprimerende nieuws van de dag."