Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 29b: Conversaties In Het Duister

Pov. Luna

Iedereen had al laten weten dat ze vannacht niet of weinig zouden slapen wat verklaarde waarom we na middernacht nog allemaal buiten zaten in onze mooie outfits die we speciaal voor de foto hadden aangetrokken. 'Ezran nu iedereen er toch is kun je ze al geven', had Blake een tijd terug gezegd. 'Dan ga ik ze halen', had hij gezegd voor hij het paleis terug binnen ging. Terwijl iedereen een gesprek probeerde te voeren concentreerde ik mij op de nachtlucht. Het hielp mij enorm om buiten te zitten, de lucht rook anders en voelde anders tegen mijn huid wat de gedachte van mijn draaiende maag afhaalde. Ik was zo gestrest voor morgen, het gevaarlijkste moest ik niet eens doen maar toch voelde ik mij zwak door de stress. Mijn hele lichaam voelde week aan, mocht iemand mij vragen om recht te staan zou ik trillend op mijn benen staan. Rustig in en uit ademend keek ik de anderen aan, er klonk niets uit al de stemmen dat op geruzie zou kunnen duiden dus draaide ik mij gerust om naar de richting waar ik Ezran zou zien als hij terug kwam. Alaric zat daar tegen een haag geleund dat recht gesnoeid was in het niets te kijken, hem kende ik nog wel het minst bedacht ik mij toen. Na een jaar had hij mij maar weinig van zichzelf laten zien. "Eindelijk, dat duurde lang", riep Blake uit terwijl hij in Ezran zijn richting stapte. Ezran gooide iets naar hem en Blake ving het behendig "dank je!" Met een teddybeer in de hand wandelde hij terug naar zijn plekje op de rand van de fontein. Toen ik naar Ezran keek zag ik dat hij een zak bij zich had met teddyberen in, waarom had hij knuffels mee, waarom gaf hij ze aan ons? Iedereen kreeg een teddybeer in de hand gedrukt, op schoot gegooid of overhandigd, iedereen die naar de fibion dimensie ging. Ik was de laatste die mijn knuffel kreeg, Ezran bukte om op ooghoogte te zitten met mij en reikte mij de beer toe "hou hem dicht bij je, slaap nooit zonder!" Hij verplaatste het gewicht op zijn voeten en verschoof zodat hij de rest aankeek voor hij overeind kwam. "Is dit niet Anastasia haar teddybeer", vroeg ik toen ik de beer in mijn handen bekeek en Anastasia voor mijn geestesoog zag rondrennen met de arm van haar teddybeer in de hand. "Zeker weten schoonheid, nu hebben wij er allemaal een", hoorde ik Lazar zeggen terwijl hij de zijne bekeek. "Waarom hebben we een knuffel gekregen", vroeg Manal terwijl ze de hare aaide en tegen haar aandrukte. "Het is een beschermingsbeer, de ogen van een knuffelbeer zijn altijd open zodat hij s'nachts de monsters kan zien en weg jagen als jij de jouwe sluit. Op deze manier hoeft niemand de wacht te houden, hou de beren in de fibion dimensie altijd bij jullie ze zullen jullie beschermen wanneer jullie rusten", liet Ezran weten. "Oh wow, echt goed bedacht", liet Nora weten. "Inderdaad, goed van mij he", straalde Blake trots, om nog duidelijker te maken dat het zijn idee was keek hij hoogmoedig omhoog waarna hij het niet kon laten en glimlachend eindigde. "Was het jou idee", vroeg Aurora alsnog. "Nee maar zonder mijn magie zouden de beren hun werk toch niet doen en niemand beschermen", klonk Blake verontwaardigd met neerhangende mondhoeken en ogen. "Goed gedaan Blake", knikte Nora om hem terug wat op te beuren al betwijfelde ik of hij daardoor echt van streek was, hij viste gewoon naar complimenten. "Kijk hoor je dat, een koningin vind het goed", riep hij gelukkig uit "jij toch ook Luna?" "Natuurlijk, wat kunnen ze eigenlijk allemaal doen", vroeg ik? "En wiens idee was het", vulde Manal aan. "Blake heeft het in opdracht van Sirius gedaan voor de weeskinderen. De meeste waren bang voor monsters onder hun bed en om hen heen na alles wat ze gezien hadden dus gaven we hen beschermingsberen. Moest er iets zijn zouden ze beschermd zijn, het bood hen troost. Uiteindelijk besloten we iedereen van het verzet en de demonen ook zulke beren te geven, een rusteloze nacht vermijden kan geen kwaad", legde Mena uit. Het was zo een schattige geschiedenis dat de lieve beertjes nog schattiger werden in mijn ogen dan ze al waren. Dat was ook het beste, je overdag zorgen maken was al meer dan genoeg, alles buitensluiten wanneer je slaapt in de plaats van de hele nacht piekerend wakker te liggen prefereerde iedereen vermoedelijk. "Ze kunnen vechten, de kleine zwaardjes worden groter en ineens zijn ze niet meer van speelgoed, ze kunnen krachtvelden oproepen en zelfs contact leggen om hulp te vragen. Hun tegenstander kan ze niet eens aanraken doordat hun aanraking giftig word, hun handen branden eraf, althans zo werkt die van mijn zus", hoorde Lazar zeggen. Mijn mond was misschien wel open gevallen, waarschijnlijk wel, knipperend met mijn ogen keek ik scheef naar het zachte bruine beertje in mijn handen. Iedereen keek zijn beertje wantrouwig aan wat Aurora erg grappig leek te vinden want ze begon te lachen "Brandon je gezicht", kon ze onder het lachen nog uitbrengen. Iedereen keek Automatisch naar hem, hij had een beer, maar hij ging niet mee. Misschien zou hij later nog komen, zou Ezran dat werkelijk van plan zijn? Hij hield de beer aan zijn oor vast tussen zijn wijs en-duimvinger en had zijn arm uitgestrekt zodat de beer zo ver mogelijk van zijn lichaam verwijderd was en keek met dichtgeknepen ogen in de ogen van de knuffel. Aurora haar lach klonk in de tuin, correctie tuinen en verlichtte zowat alles. De sfeer werd lichter net als de tuin opzich, haar lach klonk nog na in mijn oren toen Brandon de teddybeer op de armleuning van zijn rolstoel legde, na wat gebalanceer bleef hij braaf zitten. "Ezie ga je het nog geven of hoe zit dat", vroeg Lazar ongeduldig al wist ik niet waar hij op doelde. Ook Alaric kwam nu bij ons staan terwijl Ezran de boog en pijlenkoker van zijn schouder haalde. Was ik blind geworden, waarom had ik nog niet opgemerkt dat hij die droeg. "Het is een cadeautje van ons", liet Philomena weten. "Van ons allemaal", vulde Gaian aan met een zachtheid in zijn stem die ik niet gewoon was van hem. Ezran reikte mij de zwarte boog toe met gouden details, Lazar zijn kleuren, de kleuren van zijn hof. Hij schoof de pijlenkoker naar voor waar pijlen inzaten in het evenbeeld van de boog. Sierlijke krullen, punten en een maan, ze waren op maat gemaakt voor mij besefte ik. De tranen sprongen in mijn ogen, met glazige ogen keek ik naar de boog en naar de anderen "dank jullie wel, het is zo een mooi cadeau, zo persoonlijk." "Moge al je pijlen hun doel raken", prevelde Alaric. "Elk van de pijlen is door één van ons gemaakt dan kunnen we de glorie delen, hopelijk zal Blake veel van onze vijanden neer krijgen", zei Blake, hij verwees grappig genoeg naar zijn pijl door het zijn naam toe te kennen. "Eens je een pijl weg schiet ben je die meestal kwijt, tijdens een gevecht heb je toch geen tijd om elke afgeschoten pijl op te rapen of eruit te trekken", bedacht Arion zich. "Dat is ook zo tenzij je telekinese hebt, dan geraken de pijlen nooit op, als je ze hergebruikt", liet Ezran weten. Arion knikte bedachtzaam, daar had hij nog niet mij stil gestaan, de nacht vorderde gestaag terwijl wij erin verloren gingen. Ik nam de pijlen uit de koker en zag dat ze die persoonlijk hadden versierd, elke pijl had zijn eigen verhaal, gemaakt door twee handen met mij in gedachten. Ze hadden dit al afgesproken want de boog en pijlen waren in de demonen dimensie gemaakt dat wist ik zeker. Dat betekende ook dat de innercirkel en demonen enkel pijlen hadden gemaakt, zelfs Henry had er één al heb ik hem nooit gekend. Terwijl ik de gepersonaliseerde pijlen bewonderde viel mij op dat er één te veel was, die pijl trok ik uit de koker en draaide ik rond tussen mijn vingers terwijl de kant met de veer in mijn andere hand rusten. Er waren gouden bloemen en bladeren op getekend, zo ook golven, er was in gekrast van het ene uiteinde ronddraaiend tot het andere met veel ruimte tussen waar de bloemen en golven waren tussen getekend. De inkeping was ook goud geverfd, op het pijlpunt waren maantjes geschilderd en op de bevedering bloemen. Het was Brandon zijn pijl, die stelde ons voor, de uitgekervde lijn was de band tussen ons en de bloemen en de golven stelden de eerste keer dat we samen lachten voor, in de zijn tuin op de dag dat we in de rivier moesten springen. Voorzichtig keek ik naar Brandon, hij keek ook naar mij, toen ik naar hem glimlachte keek hij neer maar knikte bijna onopgemerkt, hij wist dat ik hem probeerde te bedanken. "Oooooh, hoe lief, ik heb er geen woorden voor. Hoe kan ik zulke prachtige pijlen nu afschieten. Allemaal bedankt, ze zijn prachtig", zei ik. Geen idee hoe maar ik wist dat het Ezran was, hij had Brandon de pijl waarschijnlijk in de bossen laten versieren vandaag. Ook hij merkte mijn bedankje zonder woorden op, en gunde mij een kleine glimlach. Zack was stil, hij luisterde mee maar was merkbaar niet in de stemming om zich in de conversatie te voegen. Liam en Vladimir waren onderling bezig, ze zagen elkaar niet meer zo vaak dus waren ze aan het bijpraten. Hier en daar voegde ze mee in net als Brandon die ook stil was, hij en ik probeerde ons normaal te gedragen alsof er niks veranderd was, niemand wist het behalve Ezran.