Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 31a: Maskers

Pov. Manal

Het is inmiddels drie dagen sinds Luna in coma ligt. Ik zat naast haar op een stoel en was tegen haar aan het praten over de voorbije dagen. Nora en ik probeerden om zo vaak mogelijk bij haar te blijven maar dat ging niet altijd. Na de aanval hadden de jongens besloten om onze training terug te hervatten, we waren gestart waar we gestopt waren. De training kregen we altijd van Brandon die zijn woede op ons leek af te reageren die hij sinds het incident op aarde niet kon beheersen. Hij gaf de volle honderd procent tijdens de trainingen wat hij daarvoor niet deed. Toen ik hem boos en uitgeput vroeg waarom hij ons zo hard aanpakte nadat ik geslagen werd met een gevechtsstok tijdens de training reageerde hij met 'jullie zullen krijgers zijn'. Meer liet hij die dag niet los enkel tips, bevelen en aanwijzingen. Zack hadden we de voorbije dagen niet gezien, hij had de taak gekregen om de situatie te gaan verklaren bij de andere leiders en oudsten. Sinds het moment dat hij kwam kijken hoe het met Luna ging hebben we hem niet meer gezien. Siofra en Sierra waren naar onze dimensie gereisd om ons gezelschap te houden en ons te steunen wat we erg waardeerden. Aangezien een demon het terrein ongedeerd heeft kunnen betreden en verlaten werd de beveiliging verder opgeschroefd. De demon had misschien vier van de wezens gered die in hun voorspelling voorkwamen maar dat leek geen verschil te maken. Doordat ze Blake niks konden maken was iedereen in de dimensies geïntimideerd geraakt, bang zelfs. Als ze Blake die alleen was niets konden aandoen, wat ging er dan gebeuren moest er weer een aanval zijn met misschien wel honderden demonen. Vladimir was vooral daarmee bezig geweest de afgelopen dagen. Het nieuws dat de uitverkorene gewond was, geraakte zelfs op het front wat we merkten toen Aurora en zelfs Arion vanuit het getroffen gebied naar ons schreven. Veel tijd om bij Luna door te brengen had geen van ons. De kroning werd uitgesteld maar niet geannuleerd waar Brandon tegen was. Niemand begreep waarom hij er tegen was, hij kon geen enkel argument aanhalen dat ons überhaupt zou kunnen overtuigen maar pleiten er alsnog voor om het bal nooit door te laten gaan, ook niet nadat Luna wakker word. Eén van de machines waar Luna aan vast was gekoppeld begon zachtjes te piepen. Snel stopte dat geluid weer waardoor ik de machine bleef aanstaren tot mijn hand werd aangeraakt die ik op het bed liet rusten. Ik keek verschrikt naar mijn hand en zag dat het Luna haar hand was die de mijne aanraakte. Ik keek snel naar haar gezicht en zag haar naar mij glimlachen.

Nora en ik waren bij Luna in de kamer die net werd losgekoppeld van alle medische apparatuur die haar vitale parameters en veel meer controleerden. De verpleegkundige had Luna al verteld wat ze mocht doen en moest doen indien ze zich niet goed voelde. Ook had ze Luna verteld wat er exact was gebeurd "u bent drie dagen in coma geweest. In die tijd is u lichaam geheeld en is het gif verwerkt waardoor u op een natuurlijke wijze bent ontwaakt uit de comateuze toestand waar u zich in bevond. Elke beschadigde molecule heeft zich vervangen waardoor u helemaal hersteld bent uwe majesteit", had ze haar kort uitgelegd toen ze het infuus uit haar arm verwijderde. Nadat ze klaar was moest ze vrijwel onmiddellijk vertrekken doordat ze bij haar andere patiënten moest zijn. Het goede nieuws had ik uiteraard met iedereen gedeeld, of Vladimir en Zack het nieuws hadden ontvangen wist ik niet maar Brandon alleszins wel. Hij wachten buiten op ons zodat we op ons gemak konden doen wat ik lief van hem vond. Hij wou het Luna misschien niet laten weten maar ik herinner mij het moment nog dat Nora mijn kamer binnen kwam stormen en meer dan enthousiast "Brandon is bij haar", schreeuwde toen ik haar had gevraagd waarom ze zo snel terug was. Ook ik had hem de kamer zien verlaten voor ik de dag erna naar binnen ging. Ik snapte eerlijk gezegd niet waarom hij niet wou dat iemand het wist, hij leek zich volgens mij niet te verstoppen nog voor Nora nog voor mij maar de rest van de dimensie wist niets over zijn bezoeken aan de ziekenboeg. Toen we met Luna naar buiten kwamen keek Brandon alsof er net een zware last van zijn schouders was gevallen. "Ik ben blij dat je genezen bent", begon hij wat Nora en mij liet besluiten om alvast naar de leefruimte te vertrekken. Zonder iets te zeggen liepen we verder, hen achter latend in de gangen van de ziekenboeg.