Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 33b: Valse Ezran En Philomena

https://stephentsymbaliuk.com/moscow-house/
(Huis waarop dat van de fibion prinsen is gebaseerd, mocht je meer willen zien.)

Pov. Brandon

Proberen alleen hielp mij niet, het frustreerde mij enorm dat het niet sneller ging. Het wachten, geduld opbrengen kon ik maar niet oneindig lang, niet zonder dat mijn doel steeds dichterbij kwam. De oefeningen deed ik al een dag, vandaag was ik zo vroeg opgestaan om verder te doen dat er niemand anders wakker was buiten enkele wachters die half waren ingedommeld en daardoor een preek van mij kregen bij het buiten gaan. Ze schoten overeind, verontschuldigen zich en gingen strak gespannen in positieve staan, buiten hun ogen die hingen van de slaapdruk. Zelfs de weinige vogels die er tijdens de herfst nog waren in het woud vluchte toen ik gefrustreerd begon te grommen. Mijn tenen voelde ik al, nu wou ik ze bewegen maar zo snel zou het niet gaan, dat frustreerde mij juist, de wetenschap dat ik niet mee zou kunnen vechten op dit tempo. Dat één van de twee dingen waar ik goed in was van mij was afgenomen wat mij zo belabberd had achtergelaten. Niemand zag de persoon die ik ooit was voor zich wanneer ik langs rolde, geen weerwolf krijger, zoon en broer van alpha's, verslagen krijger was eerder het nieuwe waar ze aan dachten. Zoiets hoefden ze niet te zeggen om het mij duidelijk te maken, ik wist maar al te goed hoe ik mij voelde, verslagen en dat straalde door in mijn uiterlijk. Als je je ziek voelt, blijft je de hele dag rondslenteren met je pyjama aan terwijl het warrig haar dat je normaal gesproken probeert te fatsoeneren voor iedereen zichtbaar is. Wat van binnen zit sijpelt door naar de buitenkant, onze ziel heeft in zijn omhulsel niet altijd genoeg ruimte of misschien weet onze ziel wel wat het beste is voor ons, hoe ontzettend koppig of zichtloos we kunnen zijn en laat onze ziel door dat gesijpel wel een reflectie zien van wat er zich binnenin afspeeld zodat onze omgeving met ons mee kan voelen, hun liefde kan delen zodat wij ons beter voelen. Je kan de binnenkant nooit daar laten hoe graag je het ook wilt, mijn afgedankte lichaam en de verdwenen levenslust uit mijn aderen was dus ook zichtbaar, voor iedereen om te zien. Aurora zag het natuurlijk ook waardoor ze mij had gevraagd samen te lunchen zodat ze mij daarna kon helpen met het terug keren naar mijn wortels. Zelfs toen het kristalhelder was dat dit iets was dat ik zelf moest doen stond ze erop, 'gewoon om je te irriteren dan' had ze gezegd. Daarom rolde ik nu al terug naar het kroonpaleis als een op hol geslagen everzwijn. Ze mocht niet weten dat ik zonder haar al was gegaan, anders mocht ik een donderpreek verwachten die zelfs de beste krijgsheren in elkaar zou doen krimpen.

Mezelf gelukkig prijzend door het snelle tempo waarop ik hierheen was gegaan rolde ik de binnentuinen door terwijl iets mij opviel, gehinnik. Ik draaide de rolstoel door de wielen steeds dezelfde richting in te duwen, geen paard te zien maar wel zijn geluid. Misschien een pegasus maar die werden door de stalmeester en al de staljongens en meisjes goed verzorgd en kwamen nooit in de voortuinen. Ze bleven op hun eigen 'eiland' in het oosten van het domein. Rustig rolde ik op het geluid af dat nu eerder geknabbel leek, waarschijnlijk at het dier de bladeren op van de struiksculpturen en hoorde ik hoe zijn tanden de bladeren van de tak trokken. Hoe dichter ik kwam hoe overtuigder ik was dat het een paard of pegasus moest zijn die ontsnapt was uit zijn box. Ik had gelijk al was ik nog zo onthutst over het feit dat het Zack zijn pegasus was, die verondersteld werd in de fibion dimensie te zijn. Eenmaal ik dicht genoeg stond merkte ik op dat er een brief was bevestigd aan het zadel, doordat ik zat geraakte ik er echter niet bij. Snel bevool ik het paard te zakken zodat ik het briefje van het zadel kon trekken, dit soort krachten kwamen goed van pas besefte ik, niet alles van mijn kracht had ik door mijn vingers laten glippen. Toen ik het bericht las vergat ik dat ik moest melden dat er een pegasus vrij op het terrein rond zwierf, roepend dat ze onmiddellijk mijn zus, Alaric, Liam en Arion moesten gaan halen rolde ik het paleis in. Door mijn plotselinge uitbarsting deinsde een dienstmeisje achteruit die ik in alle haast bijna omver had gereden. De wachters rende in verschillende richtingen weg om te doen waar ik om vroeg terwijl ik naar de eetzaal reed.