Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 9b: Verassing

Pov. Luna

"Aaaaahhh", "rustig", "daar is een bed", "in de gang staan nog drie bedden, hier is geen plaats meer neem hem mee naar buiten", hoorde ik om mij heen. Er werd gejammerd, gekrijst en geschreeuwd van de pijn en waar ik ook keek ik zag lijden. Artsen, verpleegkundigen zorgkundigen en ik als enige genezer zaten tot aan onze kin in het water dat dreeg over te lopen. "Aaaaaah aah AAAAAAAAH", hoorde ik degene schreeuwen die ze zo zorgvuldig mogelijk op het bed probeerde te leggen. Ik wou recht staan en naar hem toe wandelen om hem te genezen en hem uit zijn lijden te verlossen maar dat ging niet, nog niet aangezien ik bezig was met een andere patiënt. De artsen hadden hem al geopereerd en ervoor gezorgd dat de inwendige bloeding was gestopt dat veroorzaakt was door zijn verwondingen maar de morfine en andere pijnreducerende middelen begonnen op te geraken dus moesten we het tot de levering die pas over enkele uren was zien te redden met hetgeen dat we ter beschikking hadden. Door dat gebrek aan pijnstillers moest ik de patiënten die na een behandeling door een heler ook zonder konden voorrang geven. Tijdens mijn verblijf in de demonen dimensie waren we vaker overrompeld geweest door gewonden die waren binnengebracht na een gevecht in het oosten van de dimensie. Blijkbaar waren er ook in de demonen dimensie aanvallen en gevechten en leefde de bevolking in tijden van oorlog met tussenperioden van vrede. In de andere dimensies had ik ze nog nooit horen praten over een tegenaanval laat staan dat ik op de hoogte was dat ze deze dimensie konden bereiken. Doordat er nooit over was gepraat en het erg onlogisch leek dat een verenigd front van alle dimensies zou verliezen van de demonen die geen medestanders leken te hebben veronderstelde ik dat ze niet in deze dimensie geraakte. Zowel de demonen als de dimensies hadden het over gered worden maar het probleem is dat de dimensies van de demonen gered moeten worden en diezelfde demonen van een nog onbekende vijand. Nu leken de aanvallen terug gestart te zijn na maanden van rust. Er waren denkbeeldige vlaggen die om de zoveel tijd van een oorlogsvlag naar een vlag van vrede veranderde. De eerste twee maanden was het haalbaar in de ziekenboeg doordat er geen conflictgebieden waren in de dimensie. Deze laatste maand was dat echter veranderd en hadden ze mij meer dan ooit tevoren nodig om te helpen als heler. 'De enige genezer' werd voor allerlei zaken ingezet, ik deed enkel geen huisbezoeken doordat ik 'paleisarest' had. Het grote domein had ik zelfs nog niet helemaal kunnen verkennen maar het gevoel alleen al om beperkt te zijn in mijn keuzes, bewegingsvrijheid en autonomie voelde slecht. De meeste mocht ik en al wist ik dat ze waarschijnlijk hun redenen hadden, ze zouden daar open over kunnen zijn en mij tenminste de mogelijkheid geven om te onderhandelen en een middenweg te vinden. De patiënt die ik postoperatief aan het helen was was eindelijk klaar waardoor ik mijn gloeiende handen terug trok "een van de verpleegkundigen of zorgkundigen zal je zodadelijk verplaatsen naar een andere ruimte", deelde ik mee voordat ik mij haasten naar de volgende patiënt.

"Luna, hier", hoorde ik één van de verpleegkundigen zeggen terwijl ze naar mij toe wandelde. Terwijl zij met de arts ging overleggen en het dossier ging raadplegen kreeg ik groen licht om hem te beginnen helen. Ik liep naar het bed toe en merkte vrijwel meteen zijn gepijnigde blik op. Van zodra ik naast hem stond ik begon ik hem te helen met de lessen heelkunde van de elvenmeesteres. Ze was mijn mentor geweest in de tijd dat ik in de elven en feeën dimensie verbleef met mijn vriendinnen. De helende krachten bezat ik al maar nu moest ik ze gebruiken op iemand. Het toepassen van deze gave vergde enkel mijn wilskracht en een open geest. De helende elven magie moest immers mijn lichaam verlaten en dat van een ander betreden. Als de helen werkte en een effect begon te krijgen zag je dat doordat zowel mijn handen als de wonde begonnen te gloeien. De bron en de recipiënt van de genezende magie begonnen te gloeien. Vanaf het moment dat de magie in werking treed voelt de ontvanger bijna onmiddellijk verlichting, de pijn begint weg te ebben en de wonden beginnen stilletjes aan de genezen. Sommige dingen kunnen niet met de helende krachten genezen worden zoals een aangeboren ziekte of de meeste chronische of ongeneeslijke ziekten maar een letsel dat is veroorzaakt door exterieure bron zoals een wapen is geneeslijk. "hhh, dank u", ontglipte zijn lippen die nu een ander geluid konden produceren dan een pijnkreet, opgelucht ademde hij uit. "Heel graag gedaan met plezier zelfs", verzekerde ik hem "als ik klaar ben kun je naar een rustigere ruimte om uit te rusten." "Dat is het beste dan is er hier ook meer ruimte, er moeten al demonen in de gang door plaatsgebrek", deelde hij mee. "Ik zag het, ik vermoed dat het gevecht niet goed verliep", zei ik in de hoop dat hij meer over de strijd zou vertellen. "We hebben de strijd verloren, we moesten terug trekken", liet hij mij weten "bovendien hadden ze een groot voordeel doordat ze kunnen teleporteren, ongezien verschenen ze ineens vlak naast ons, velen zijn op die manier gedood", ging hij verder. "Wat deden ze", floepte er verbaasd uit bij het horen van teleporteren. "Ze kunnen teleporteren, vertel mij niet dat je ze nog nooit hebt gezien", vroeg hij even verbaasd als mij. "Oh ik heb ze gezien geloof mij en met ze gevochten", deelde ik mee. Ik had daarna misschien drie dagen in coma gelegen en was beschermd door de ring, Brandon, Manal en Nora maar ik had mezelf ook verdedigd. Het was een grote verwezenlijking in mijn leven tot dan toe en dat zou ik ook laten weten. "Waarom zo verbaasd of heb je alleen de monsterlijke soort bevochten", vroeg hij nu benieuwd. "Ik heb alle drie de soorten wel eens gezien, ik wist alleen niet dat zij degene waren die het oosten binnenvallen", liet ik weten onder het helen door. "Wie anders", lachte hij. Ik toverde een geforceerde glimlach tevoorschijn die er gemeend uitzag. Alles was zo contradictorisch dat mijn hoofd begon te draaien. Vochten de dimensies en de demonen nu tegen dezelfde vijand maar wat was er dan gebeurt met de demonen als gezworen vijand van de dimensies en dat voor eeuwen aan een stuk. Eigenlijk had ik in de demonen dimensie nog nooit iemand gezien in die drie maanden die voldeed aan de eigenschappen van de demonen die Brandon had beschreven wat merkwaardig was maar mogelijk. Er klopte hier overduidelijk iets niet maar ik kon mijn vinger er niet op leggen met de beperkte informatie die ik had. Ik had maar één verhaal maar om een compleet beeld te bekomen had ik meerdere verhalen nodig. Met maar één zijde van het verhaal, een stuk van het geheel was ik niks behalve dat het chaos creëerde en alles dat ik als zeker beschouwde aan het wankelen bracht. "Voilà, klaar", liet ik nog weten toen het gloeien stopte en ik hem in een zittende positie hielp. "Kom maar mee, ik begeleid je naar je kamer. Luna ga maar naar de gang je hebt groen licht gekregen voor iedereen die er ligt", kondigde de verpleegster nog aan voor ze de patiënt over nam.