Eternal War |Boek 1|

Hoofdstuk 4b: Citadel Der Oudsten

Zodra we in de koningklijke eetzaal stonden met z'n drieën rende Anastasia op haar broer af die aan het hoofd van de tafel zat maar snel gehurkt op de grond ging zitten om Anastasia op te kunnen vangen. "Lazarrrr", werd er geschreeuw onder het rennen door. Dat hun vader er niet meer was wist ik maar een moeder leek ook afwezig te zijn. Zachtjes fluisterde ik "Cora, waar is hun moeder", in de hoop antwoord te krijgen. "Ze stierf toen Anastasia een paar maanden oud was", fluisterde ze terug terwijl we rustig dichter naar het tafeleind toe slenterden. Anastasia gaf haar grote broer een knuffel en kijk immens gelukkig naar mij "kijk Luna dit is mijn broer Lazar, ken je hem al", introduceerde ze Lazar wat hij grappig leek te vinden want met een grijns reageerde hij in mijn plaats "vind je Luna aardig, ik heb haar speciaal voor jou in dienst genomen." Wel ik werd geen schoonheid genoemd en werd benaderd op een normale niet Lazar achtige manier wat waarschijnlijk dankzij Anastasia was. "Heel aardig", klonk het wat mij heel blij maakte. Ik had de kinderen in het weeshuis gemist en kreeg nu een soort vergoeding met Anastasia aangezien ook zij een weeskindje bleek te zijn. "Hopla", hoorde ik Lazar schattig zeggen terwijl hij zijn zusje optilde en in haar stoel 'liet vliegen' wat Anastasia amusant vond. Alsof ze geseind waren kwam het bedienend personeel binnen om ze het ontbijt te brengen terwijl Cora en ik braaf op enkele meters van de kroonprinses bleven staan zoals dat werd verwacht van dienstmeisjes. Lazar en Asia aten hun ontbijt op toen Ezran op een gegeven moment binnen kwam. Ik verwachten dat hij met de koning zou willen spreken maar hij kwam naast ons staan om te wachten, ik betwijfelde of dat van hem verwacht werd, hij leek het eerder uit goedheid te doen. Hij gunde ze een rustig en kalm ontbijt zonder tussenkomst van derden. Na in stilte naar de demonen royalty gekeken te hebben zei ik zachtjes:" het is erg lief dat ze Anastasia dat schattige jurkje hebt gegeven" ondanks dat ik boos was op hem. "Het staat haar beeldig en het maakte haar zo blij dat ik er blij van werd", reageerde Ezran al fluisterend. "Ik snap je helemaal", moest ik toegeven "ik ben zoveel blijer door haar, het was nodig nadat jullie mijn humeur hadden verpest", floepte er daarna uit. "Dat spijt mij Luna maar op een dag in de nabije toekomst zul je het snappen", fluisterde hij nog vooraleer hij weg beende. Snel daarna was Lazar uitgegeten en verliet hij de eetzaal nadat hij afscheid had genomen van Anastasia. Pas in de late avond had Lazar terug tijd gevonden en misschien zelfs tijd gemaakt om Anastasia te zien, zijn enige familie. Of ze tantes en ooms hadden wist ik niet maar enkel zij waren over uit hun gezinnetje wat mij vreemd genoeg verdriet deed. De dimensies hadden hun vader immers omgebracht, degene waarvoor ik een dag geleden nog bereid was te vechten.

Lazar had gelijk wat ik niet graag toegaf. De hele dag heb ik achter Anastasia aangerend, de training zou vandaag nog niet starten dus was ik de hele dag met Anastasia die te energiek leek. Om de zoveel minuten zag ze wel iets dat de moeite waard leek om achteraan te rennen of wou ze mij iets laten zien en begon ze erheen te rennen. Vandaag alleen al heb ik minstens een stuk of vier leden van het personeel aangestoten of omver gelopen omdat ik de jonge Anastasia probeerde bij te houden. Oorlog of niet daar leek ze niks van te merken wat ik geweldig vond, ze kon een onbezonnen jeugd hebben maar ging wel al naar privéles zoals de meeste kinderen van haar leeftijd. Vol trots had ze mij laten zien wat ze allemaal al kon schrijven en hoe goed ze kon rekenen. Na een goed doende dag viel ik uitgeput neer in bed. Cora plofte enkele seconden later neer in haar bed een paar meter verderop. Op mijn nieuwste bed had ik bij aankomst een wit nachtkleed gevonden dat tot onder mijn knieën kwam. Het nachtkleed had kanten mauwen en ook het bovenste gedeelte was bedekt met kant. Na een snelle avondroutine besloten Cora en ik al gauw om in bed te kruipen. Onder het letten op Anastasia door hadden we het voor elkaar gekregen om wat te praten. We wouden ons gesprek verder zetten maar besloten dat slapen misschien een beter idee zou zijn. "Slaapzacht Cora", zei ik nog voor ik de dekens omhoog trok en mijn ogen sloot. "Weltrusten"

Wat waren die geluiden nu weer die mij uit mijn slaap wekten. Halfslapend en niet wetend wat er aan de hand was draaide ik mij om zodat ik verder kon slapen. Iets koud raakte mijn ontblote nek aan waardoor ik de rillingen kreeg. Met mijn hand trok ik het deken verder omhoog zodat het mijn nek ook kon verwarmen maar nu leek de koude zich in mijn nek te drukken. Was het een mes vroegen de paar hersencellen die inmiddels wakker waren zich af. Was het zover gekomen dat ik ook zoiets moest overwegen. Ik opende mijn ogen en keek omhoog waar ik het gezicht zag van iemand die mij bekend voorkwam. Hij drukte zijn hand op mijn mond zodat ik niet zou beginnen schreeuwen waarna het mes dieper in mijn keel werd geduwd. Met de hulp van telekinese wist ik hem van mij af te krijgen, iets te goed zelfs. De angstige emotie die ik voelde leek mijn gave te versterken want hij werd als een lappenpop tegen de deur gegooid waarna ik hysterisch begon te gillen. Dit was vele malen erger dan de simulator, hier wouden ze mij echt dood hebben. Een aanslag op mijn leven, wie had dat gedacht ik was wel in de demonen dimensie maar de demonen waarmee ik tot dan toe in contact was gekomen kwamen niet aggresief over. Ze wouden mij in ieder geval niet vermoorden. Cora schoot wakker door mijn gegil en keek onmiddellijk mijn richting uit terwijl ze uit bed stapte en door de haast die erbij was struikelde ze bijna over de dekens, haar nachthemd en haar eigen voeten. "Luna wat is er", wist ze te vragen toen ze mijn handen vastgreep en op de rand van het bed ging staan. Ik wees naar de deur naar mijn belager dat het mes van de vloer raapte en overeind krabbelde. Hij trok zich recht aan de deurklink en omliggend meubilair terwijl hij de deurklink al omlaag duwde om hier weg te rennen. "Wacht, blijven staan", riep Cora terwijl ze achter hem aan rende toen hij weg probeerde te komen. Ze volgde hem de gang in maar kwam als snel terug naar mij "Luna gaat het wel", vroeg ze mij bezorgd toen ze terug voor mij stond. Mijn gegil had blijkbaar niet alleen Cora wakker geschud ook de wachters leken terug ontwaakt te zijn. Twee wachters stormden de kamer binnen. Een van hen liet weten dat hij Lazar zou waarschuwen "ik zal zijne majesteit de koning inlichten", zei hij tegen zijn collega wat mij deed vermoeden dat ze die opdracht hadden gekregen. "Wat is er gebeurt Cora", vroeg de achtergebleven wachter. Gelukkig sprak hij niet met mij want volgens mij was ik uit angst mijn stem verloren. "Iemand probeerde haar met een mes om te brengen veronderstel ik, hij is ontkomen maar we kunnen hem identificeren", liet Cora weten alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Had ze dit eerder meegemaakt was mijn vraag maar dat betwijfelde ik, ik was nogal een uniek exemplaar zou ik durven zeggen. Al snel kwam Lazar aanrennen samen met de wachter. Hij was net wakker en had nog een kamerjas kunnen mee grissen voor hij zijn kamer uit liep. Die had hij aan maar was niet dichtgeknoopt. Eenmaal door de kamer gekeken te hebben en van iemand de bevestiging gekregen te hebben dat ik ongedeerd was liep hij op mij af en trok mij overeind aan mijn arm. "Morgen rekenen we wel af met degene die zijn koning ongehoorzaam is, kom mee schoonheid ik wil mijn schoonheidslaap verder zetten, dit mooie gezicht mag geen wallen krijgen", deelde hij mee. Zelfs in zo een situatie op het meest onmogelijke tijdstip wist hij zo te reageren. Tegenwerken kon ik niet, telkens als ik mijn mond opende om iets te zeggen slikte ik de woorden weer in. Iedereen boog eerbiedig wanneer Lazar voorbij liep terwijl hij mij met zich mee trok, helemaal van de kaart.